“Οι φετινές φοιτητικές εκλογές είναι η πιο κρίσιμη εκλογική μάχη των τελευταίων χρόνων” Αυτή η φράση είναι αρκετά οικεία σε κάθε αγωνιστή της ΕΑΑΚ (και όχι μόνο) που έχει δώσει έστω και μία εκλογική μάχη σε καιρούς καπιταλιστικής κρίσης και Μνημονίων, καθώς το περιεχόμενό της επαναλαμβάνεται και επιβεβαιώνεται σε κάθε μία από τις τελευταίες Φοιτητικές εκλογές, σε βαθμό που να αποκτά στοιχεία αξιώματος. Έτσι και φέτος, δυστυχώς αλλά παράλληλα και ευτυχώς, οι φοιτητικές εκλογές αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα από ποτέ αφού αποτελούν μια μεγάλη «δημοσκόπηση» για τις διαθέσεις και τα αντανακλαστικά της νεολαίας, μπροστά στην βαθιά επίθεση που δέχεται.

Η πολιτική του κεφαλαίου, η ισχυρή και σταθερή Ε.Ε., η “ανάπτυξη” και οι μεταρρυθμίσεις της Συγκυβέρνησης, προϋποθέτουν μια νεολαία που θα ζει με τις πιο βάρβαρες εργασιακές σχέσεις. Μια νεολαία που στην πλειοψηφία της θα είναι άνεργη, με διαλείμματα εργασίας – εξάμηνες συμβάσεις των 400 ευρώ, μια νεολαία που δεν θα της επιτρέπεται να σπουδάσει και αυτό να αρκεί για μια μόνιμη, σταθερή και αξιοπρεπή δουλειά και τέλος, μια νεολαία με κανιβαλικά χαρακτηριστικά, βουτηγμένη στην ξεφτίλα του επιβιωτισμού. Συγκεκριμένα, σε ότι αφορά τη σπουδάζουσα νεολαία, ο στόχος είναι ένα πανεπιστήμιο, που λειτουργώντας σαν την πιο αυστηρή επιχείρηση θα συμβάλει στην ανάπτυξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου χορηγώντας στους αποφοίτους διαβατήρια για την ανεργία. Σε αυτή την κατεύθυνση βασικό εργαλείο είναι και το σχέδιο Αθηνά, με το οποίο πετιούνται χιλιάδες φοιτητές έξω από τις σχολές τους, μειώνονται οι εισακτέοι και ετοιμάζεται η πελατεία για τα μαγαζιά της ιδιωτικής εκπαίδευσης, ενώ παράλληλα γίνονται βήματα προς τα εξατομικευμένα προγράμματα σπουδών, τη διάλυση συλλογικών δικαιωμάτων και την πλήρη υποχρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να μας “συνηθίσουν” στις νέες εργασιακές σχέσεις των 400 ευρώ, του “σχεδίου δράσης για τη νεολαία”, της ατομικής διαπραγμάτευσης.

Με τη στάση της στις 17 Απρίλη, η σπουδάζουσα νεολαία, το πιο συγκροτημένο (πολιτικά και κινηματικά) κομμάτι της νεολαίας, πρέπει να στείλει μήνυμα χειραφέτησης και όχι μήνυμα υποταγής!Την στιγμή που η κυβέρνηση παλεύει με νύχια και με δόντια να παρουσιάσει κάθε φωνή αντίδρασης σαν μειοψηφική, οι φοιτητές σε ΑΕΙ – ΤΕΙ πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στην αδιέξοδη πολιτική της. Πρέπει και στις φοιτητικές κάλπες να αποτυπωθεί εκείνο το ρεύμα της νεολαίας που για αυτό, δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από τον δρόμο που συγκρούεται με την πολιτική του κεφαλαίου και των μνημονίων και παλεύει για την ανατροπή της τόσο σε επίπεδο κοινωνίας όσο και σε επίπεδο σχολών. Πρέπει να αποτυπωθεί το κομμάτι της νεολαίας που βλέπει τον εαυτό της και τις ανάγκες της μέσα από τους αγώνες που έχει δώσει το φοιτητικό κίνημα, που εμπνέεται από τους συλλογικούς, μαζικούς και συντονισμένους αγώνες οι οποίοι θα εφορμούν από ζωντανούς φοιτητικούς συλλόγους, πραγματικό όπλο στα χέρια του κάθε φοιτητή στην υπόθεση της βελτίωσης της καθημερινότητάς του.

Μέσα από αυτόν τον δρόμο ζει, αναπνέει και δίνει μάχες η ΕΑΑΚ, το πιο πετυχημένο μόρφωμα της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια. Η ΕΑΑΚ χωρίς να προσπαθεί να δημιουργήσει (ή να έχει) αυταπάτες για την εκλογική διαδικασία, αλλά με στόχο την δυναμική αποτύπωση αυτού του “άλλου δρόμου”, δίνει την μάχη των φοιτητικών εκλογών και ζητά ανοιχτά την ενίσχυσή της. Η ΕΑΑΚ είναι αυτή η δύναμη μέσα στα πανεπιστήμια που όχι απλά υπάρχει στα κινήματα, αλλά συμβάλλει με κάθε τρόπο στη δημιουργία και την αναβάθμιση τους. Ενισχυμένη ΕΑΑΚ σημαίνει καταδίκη των πολιτικών των μνημονίων, της λιτότητας και της εξαθλίωσης καθώς και των εκφραστών τους (κυβερνήσεις – κεφάλαιο – ΕΕ – ΔΝΤ). Στέλνει μήνυμα σε όλη την κοινωνία. Δείχνει εναντίωση στο σχέδιο Αθηνά και την συνολικότερη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Ψήφος στην ΕΑΑΚ δεν είναι ψήφος ανάθεσης – σημαίνει συλλογική στράτευση στις μάχες που μας περιμένουν από την επόμενη μέρα των εκλογών. Δηλώνει στήριξη και ενίσχυση του αγώνα ενάντια στο ξεπούλημα και την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, ενάντια στο πανεπιστήμιο-επιχείρηση που θα λειτουργεί σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και θα είναι ανοιχτό μόνο για λίγους και εκλεκτούς. Ειδικά το επόμενο διάστημα όπου τα προβλήματα επιβίωσης των φοιτητών και των εργαζομένων μέσα στα ιδρύματα θα ενταθούν, με την προσπάθεια για απολύσεις και διάλυση της φοιτητικής μέριμνας, ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει στήριξη στις καθημερινές συλλογικές μας μάχες, στήριξη ενός σχεδίου για την ανασυγκρότηση και ενίσχυση του φοιτητικού κινήματος, για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη την καθημερινότητά μας. Αγωνιζόμαστε για δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους χωρίς ταξικούς φραγμούς, για πανεπιστήμιο σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες και τις ανάγκες της κοινωνίας, για αξιοπρεπή δουλειά με δικαιώματα, για πολιτικές ελευθερίες και για την υπεράσπιση του ασύλου. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε και τίποτα δεν θα τους χαρίσουμε. Και στις 17 Απρίλη η νεολαία πρέπει να φωνάξει πως το μόνο χρέος που έχει είναι το χρέος της ανατροπής!

Μαύρο στους εκφραστές της μαύρης πολιτικής

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι το δεξί χέρι της κυβέρνησης και βασικός εγγυητής της «ομαλότητας» μέσα στα πανεπιστήμια. Μιας ομαλότητας όμως που συνεπάγεται διάλυση του δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου και μετατροπή της γνώσης από δικαίωμα- σε εμπόρευμα για λίγους και εκλεκτούς αν κρίνουμε από το περιβόητο «παιδεία 2020» αλλά και το νέο επίτευγμα της – τις «5 θέσεις για τα ελληνικά πανεπιστήμια και ΤΕΙ», με τις οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ ζητά περαιτέρω σύνδεση της χρηματοδότησης με την αξιολόγηση και τις ανάγκες της αγοράς, αύξηση των μελών-επιχειρηματιών μέσα στα συμβούλια διοίκησης, ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, πανεπιστημιακή αστυνομία κτλ. Επιπλέον η ΔΑΠ αποδεδειγμένα συσπειρώνει όλα τα ακροδεξιά στοιχεία μέσα στις σχολές, όχι γιατί φοβάται μήπως χάσει ψήφους από την Χρυσή Αυγή, αλλά επειδή θέλει και μπορεί να παίξει και αυτόν τον ρόλο.

Ο δεύτερος πυλώνας των κυβερνητικών πολιτικών μέσα στα πανεπιστήμια είναι η ΠΑΣΠ. Τα κροκοδείλια δάκρυα της ΠΑΣΠ και οι ισχυρισμοί της πως «άλλο ΠΑΣΠ και άλλο ΠΑΣΟΚ» δεν μπορούν πλέον να πείσουν κανένα φοιτητή αφού η στάση της μέσα στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων (στάση είτε υπεράσπισης των μέτρων «ως αναγκαίο κακό» είτε απόλυτης σιωπής) δείχνουν ότι αποτελεί το φερέφωνο της κυβέρνησης μαζί με τη ΔΑΠ. Είναι τώρα που η καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία πρέπει να εκφραστεί και στους χώρους των πανεπιστημίων και η ΠΑΣΠ να δεχτεί το τελειωτικό της χτύπημα και να απομονωθεί από όλους τους συλλόγους πανελλαδικά.

Ψήφος σε ΔΑΠ και ΠΑΣΠ σημαίνει στήριξη των μνημονίων και της πολιτικής που θέλει τους εργαζόμενους και τη νεολαία θύματα της κρίσης. Ψηφίζοντας ΔΑΠ και ΠΑΣΠ δίνουμε στην κυβέρνηση το δικαίωμα να μιλάει στο όνομά μας και το επιχείρημα ότι οι φοιτητές επικροτούν την πολιτική της, ιδιαίτερα στο χώρο των Πανεπιστημίων. Θα είναι ένα ακόμη βέλος στη φαρέτρα τους για να συνεχιστεί και να ενταθεί το σχέδιο Αθηνά, η διάλυση της φοιτητικής μέριμνας, οι απολύσεις εργαζομένων, η εγκαθίδρυση του επιχειρηματικού Πανεπιστημίου και των πιστοποιητικών-διαβατηρίων για την ανεργία.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ…

Ακολουθώντας τα πολιτικά αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΡΕΝ αδυνατεί να διαμορφώσει μία πολιτική πρόταση και να συγκροτήσει ένα αγωνιστικό ρεύμα. Είναι χαρακτηριστική η προσπάθεια πολιτικού ευνουχισμού κάθε κινηματικής διαδικασίας, μέσα από προτάσεις κυβερνητικής εναλλαγής και θολής αλληλεγγύης – διαχείριση της μιζέριας. Καταγγέλλει τα μνημόνια και τις «κακές» κυβερνήσεις που μας έφτασαν ως εδώ – αρνείται όμως να καταλάβει ότι είναι η ίδια η φύση του συστήματος που δημιουργεί μνημόνια, την ΕΕ, χρέη, φτώχεια και πως για να ανατραπούν όλα αυτά χρειάζεται ένα μαζικό πολιτικό κίνημα που θα έρθει σε ρήξη με τους πυλώνες που στηρίζουν τον καπιταλισμό. Αφελώς προτείνει τη συγκρότηση μιας αριστερής κυβέρνησης η οποία θα επαναδιαπραγματευθεί εντός ΕΕ το μνημόνιο, λες και το κεφάλαιο μπορείς να το ξεγελάσεις ή η ΕΕ είναι σύμμαχος και όχι το στρατηγείο της επίθεσης στα δικαιώματα και τις ανάγκες μας. Το αδιέξοδο της πρότασης τους φάνηκε στην περίπτωση της Κύπρου που παρά το αρχικό “όχι” στη Βουλή, η παραμονή και διαπραγμάτευση μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μόνο το λαό μπορεί να βγάλει χαμένο.

… ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑΣ

Η ΠΚΣ, πέρα από τις αγωνιστικές της κορώνες, δεν μπορεί να πιστέψει ότι στο σήμερα μπορούν να υπάρξουν υλικές νίκες και δε θέλει να συμβάλλει στη δημιουργία ενός πραγματικά επικίνδυνου φοιτητικού κινήματος. Αυτό δείχνει και η έλλειψη σχεδίου ενάντια στο Σχέδιο Αθηνά που ουσιαστικά καλούσε τους συλλόγους σε αγώνες-διαμαρτυρίας και δεν έβαζε καμία προοπτική νίκης και κλιμάκωσης. Αυτό δείχνει και η συνεχής άρνηση της για κοινή δράση με άλλες αριστερές δυνάμεις μέσα στα πανεπιστήμια που δεν μπορεί να αποτελεί απλά λάθος τακτική αλλά στρατηγική επιλογή. Χαρακτηριστικό αυτής της επιλογής, η επίθεση προς τα αριστερά της και ιδιαίτερα προς τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ, όλο το προηγούμενο διάστημα. Αντιμετώπισε το κίνημα σαν μέσο αναπαραγωγής και συσπείρωσης γύρω από το ΜΑΣ. Κάθε πολιτική της πρόταση κατέληγε στις εκλογές και στα «κόκκινα Δ.Σ.» αδυνατώντας να απαντήσει στα πραγματικά ερωτήματα που έμπαιναν απ την ίδια την πραγματικότητα. Είναι γεγονός ότι οι δυνάμεις του ΜΑΣ και της ΠΚΣ δεν μπορούν να συγκροτήσουν ένα αντίπαλο δέος απέναντι στις κυρίαρχες πολιτικές. Κάθε κίνηση τους διαπνέεται από την ηττοπάθεια και την αδυναμία συνολικής ρήξης και ανατροπής του υπάρχοντος συστήματος.

Του Αντώνη Κοτσαμπάσογλου, εφημερίδα ΠΡΙΝ, 7 Απρίλη 2013