Ομιλία του Αντώνη Δραγανίγου, εκ μέρους του γραφείου της ΠΕ του ΝΑΡ,
στο 5^ο Συνέδριο της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση

 

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Με το 5^ο συνέδριό της η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση μπαίνει σε μια νέα περίοδο ανασυγκρότησης των δυνάμεών της, ανάπτυξης της αυτοτελούς της δουλειάς, βαθύτερης και πλατύτερης γείωσης στην εργατική νεολαία, μαρξιστικής θεωρητικής συγκρότησης, με λίγα λόγια του κομμουνιστικού της μετασχηματισμού. Αυτό είναι το κεντρικό καθήκον που έθεσαν οι Θέσεις και το Σχέδιο Απόφασης. Είμαστε πεισμένοι ότι σε αυτόν τον δρόμο προχωράει η νΚΑ.

Ξεπερνώντας τα πλήγματα που της προκάλεσαν οι διαφόρων ειδών αποχωρήσεις, η διαπάλη αντίθετων ρευμάτων στις γραμμές της που επηρεαζόμενα είτε από ρεφορμιστικές είτε από μεταμοντέρνες απόψεις, πατώντας πάνω σε πραγματικές αδυναμίες και κενά, οδήγησαν την νΚΑ σε κρίση, την οδήγησαν στα όρια της ύπαρξης. Αυτή την περίοδο την αφήνουμε οριστικά πίσω μας.

Συντρόφισσες / οι

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ν ΚΑ

Κέντρο των Θέσεων και του σχεδίου απόφασης είναι ο κομμουνιστικός μετασχηματισμός της ν ΚΑ, για την συμβολή της στην οικοδόμηση ενός ευρύτερου επαναστατικού κομμουνιστικού ρεύματος στην νεολαία, στο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα της εποχής μας. Το σχέδιο απόφασης συμπυκνώνει τους λόγους που το ρεύμα μας συνολικά κάνει αυτή την επιλογή, καθορίζει τους ιδιαίτερους λόγους που το επιβάλλουν στην νεολαία.

Ανάμεσα σε αυτούς ξεχωρίζουν η ανάγκη απαντήσεων, κομμουνιστικής στρατηγικής και επαναστατικής τακτικής που να ανταποκρίνονται στο βάθος των σημερινών εκρηκτικών αντιθέσεων του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Οι νέες δυνατότητες της εποχής με βάση τα επιτεύγματα της επιστήμης και του ανθρώπινου πολιτισμού, τα συμπεράσματα του προηγούμενου κύκλου αγώνων και ιδιαίτερα στην χώρα μας από την ηγεμονία του «σχεδίου ΣΥΡΙΖΑ», (προοδευτική διαχείριση του καπιταλισμού, μέσω μιας «αριστερής διακυβέρνησης»), και του κύματος των αριστερών κυβερνήσεων γενικά, αλλά και η οριοθέτησή μας από τα άλλα πολιτικά ρεύματα που αντιπαλεύουν σήμερα για το κέρδισμα της νεολαίας.

Η απάντησή μας αυτή είναι μια πολιτική απάντηση. Δεν είναι μια φυγή στο μέλλον, δεν είναι μια απόδραση στην στρατηγική, καθώς όπως λένε και οι Θέσεις «ο κομμουνισμός δεν είναι ούτε για το συρτάρι της ιστορίας ούτε για το μακρινό μέλλον. Είναι ένα πολιτικό κίνημα του σήμερα, που καταργεί την άδικη και καταστροφική «υπάρχουσα τάξη πραγμάτων», αναπτύσσει την ανειρήνευτη ταξική διαπάλη με τον κόσμο του κεφαλαίου, καταλαμβάνει με επαναστατικό τρόπο την πολιτική και κοινωνική εξουσία, σώζοντας την κοινωνία απ’ την καταστροφή, αλλάζοντας την σε βάθος».

 

Αυτό το πολιτικό κίνημα του σήμερα με τα μάτια στραμμένα στο αύριο έχει σαν άμεσο πολιτικό στόχο «την ανατροπή της κυβέρνησης και της καπιταλιστικής επίθεσης, την αμφισβήτηση του καπιταλιστικού πλαισίου, την απόσπαση κατακτήσεων και στην κλιμάκωση του πολιτικού αγώνα ως τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας, την ωρίμανση της επαναστατικής κατάστασης, με στόχο την επαναστατική κοινωνική αλλαγή. Ενός προγράμματος που όπως γράφουν και οι Θέσεις στοχεύει όχι σε κάποια «προοδευτική διαχείριση του καπιταλισμού».

Κάτω από αυτόν τον πολιτικό στόχο αναπτύσσεται ένα πρόγραμμα, που δεν «βγαίνει από το κεφάλι μας». Δεν είναι μια νοητική σύλληψη, ούτε ένα «μέσο διαχωρισμού» με άλλες δυνάμεις. Αλλά απαντάει στα κομβικά ζητήματα της πολιτικής και ταξικής αντιπαράθεσης στην ελληνική κοινωνία από την σκοπιά της κομμουνιστικής προοπτικής, της άμεσης πάλης ενάντια στο κεφάλαιο. Γιατί πράγματι με το πρόγραμμα που παλεύουμε:

• Συνδέουμε την πανδημία με τα βαθύτερα κρισιακά φαινόμενα στον καπιταλισμό στους τομείς του περιβάλλοντος και της σχέσης ανθρώπου-φύσης, των κοινωνικών συνθηκών διαβίωσης, των συστημάτων της δημόσιας υγείας ξεπερνώντας με όρους κινήματος και συλλογικής δράσης την μέγγενη της υποταγής στην πολιτική της κυβέρνησης και του κράτους, που αξιοποιεί την πανδημία για να συντρίψει το κίνημα και τις λαϊκές δημοκρατικές ελευθερίες, με όπλο τον «επιστημονισμό», την απόπειρα δικαιολόγησης της αντιδραστικής πολιτικής με την χρήση των «ειδικών», αλλά και την αξιοποίηση του ανορθολογισμού και του αταξικού δικαιωματισμού που τελικά καταλήγουν να ηγεμονεύονται ακόμα και από την ακροδεξιά.
• Σταθήκαμε απέναντι στα «πατριωτικά» εκείνα ρεύματα που τελικά οδηγούν πίσω από τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης είτε πρόκειται για την «Συμφωνία των Πρεσπών», είτε για την διαμάχη για τις ΑΟΖ, δείχνοντας ότι δεν γίνεται για κάποια «κυριαρχικά δικαιώματα», αλλά για του «αφέντη το φαΐ», παλεύοντας ταυτόχρονα κατά του ιμπεριαλισμού και του καλού του παιδιού στην περιοχή , της ελληνικής ολιγαρχίας και όχι αποκόβοντας το ένα απ το άλλο.
• Ανοίγουμε δρόμους στην πάλη κατά της ΕΕ και το χρέος. Γιατί δείχνουμε την σύνδεση της διεθνούς αυτού μηχανισμού του κεφαλαίου με την πολιτική της άρχουσας τάξης στην χώρα μας ξεπερνώντας τους δίδυμους σκοπέλους της κοσμοπολίτικης υποταγής στο όνομα του «διεθνισμού» και του χαρίσματος της πάλης κατά της ΕΕ στον εθνικισμό και την ακροδεξιά.
• Συνδέουμε τα αιτήματα και τους στόχους του φοιτητικού κινήματος με το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, τις ευρύτερες αλλαγές και αναδιαρθρώσεις στην παραγωγή και την σχέση εκπαίδευσης- εργασίας δείχνοντας τις βαθύτερες αιτίες τους.

Συνδέουμε συνολικά την πάλη για τα δικαιώματα στο ψωμί, την μόρφωση και τις ελευθερίες της νεολαίας και του λαού με αυτό το πρόγραμμα ρήξης με τους πυλώνες της αστικής πολιτικής.

Το πρόγραμμα αντιμάχεται την λογική της διαχείρισης του καπιταλισμού και του κράτους του, την λογική των «αριστερών κυβερνήσεων». Στοχεύει στην συγκρότηση των δυνάμεων για την ανατροπή του καπιταλιστικού πλαισίου, και την προσέγγιση επαναστατικών αλλαγών στην κοινωνία.

Δυστυχώς μετά από 5 χρόνια τραυματικής εμπειρίας του λαού από την «πρώτη φορά αριστερά» δεν έχουν καταλήξει όλες οι δυνάμεις της αριστεράς σε μια τέτοια θέση. Θα λέγαμε το αντίθετο. Όμως σύντροφοι η ζωή είναι πεισματάρα. Και όταν δεν λύνεις αυτό που η ζωή ήδη έχει βάλει μπροστά σου σαν καθήκον, τότε το συναντάς σαν εμπόδιο. Αν οι δυνάμεις της αριστεράς δεν μπορούν να διαχωριστούν ρητά από κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού, τότε είναι σχεδόν βέβαια ότι στην πρώτη στροφή, στο πρώτο «δίλημμα» θα ηγεμονευτούν και σε αυτό το πλαίσιο κάθε σταθερότερη μετωπική πολιτική προσπάθεια είναι υπονομευμένη.

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Γύρω από μια τέτοια πολιτική επιδιώκουμε να συσπειρωθούν πλατιές δυνάμεις και ρεύματα, να οικοδομηθεί ένας ανώτερος συσχετισμός δυνάμεων. Όμως το κέρδισμα αγωνιστών, ρευμάτων και δυνάμεων με μια τέτοια λογική δεν είναι μόνο θέμα προβολής της αλλά πολύμορφης συσπείρωσης δυνάμεων γύρω από μορφές που προωθούν έμπρακτα την πολιτική μας, σε όλα τα επίπεδα, αφήνοντας αποφασιστικά πίσω μας λογικές όπου το ΝΑΡ και η ν ΚΑ ήταν ιδιόμορφοι προπαγανδιστές μιας άποψης στον στενό χώρο των μετωπικών τους πρωτοβουλιών, ενώ η υλοποίησή της εξαρτιόταν τελικά από την συμφωνία άλλων δυνάμεων.

Η αντικαπιταλιστική πολιτική ενοποίηση της νεολαίας, στο πλαίσιο του συνολικού αγώνα του ΝΑΡ για την οικοδόμηση του αντικαπιταλιστικού μετώπου σε αυτή την λογική υπακούει.

Είναι γραμμή

• ενότητας πάνω σε μια γραμμή ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής και υπεράσπισης των αναγκών της νεολαίας στο κίνημα.
• ενοποίησης της «πτέρυγας» πάνω σε μια αντικαπιταλιστική κατεύθυνση σε κάθε χώρο και ζήτημα. Γιατί απέναντι στην καθολική κρίση πρέπει να «χτίζουμε» τις καθολικές απαντήσεις.
• Πολιτικών πρωτοβουλιών για την κοινή δράση με άλλες δυνάμεις, την ευρύτερη πολιτική συμφωνία ή και την συμβολή τους στο αντικαπιταλιστικό μέτωπο.

Δεν περιμένουμε από τις άλλες δυνάμεις, ακόμα και από αυτές που σήμερα συνεργαζόμαστε να «συμφωνήσουν» για να προωθήσουμε την πολιτική μας. Την προωθούμε άμεσα, αποφασιστικά, μετωπικά σαν ΝΑΡ και ν ΚΑ στο όνομα του πόλου και οικοδομώντας την προοπτική του, με κέντρο τις μαχόμενες δυνάμεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας.

Για αυτό οικοδομούμε τον «πόλο των σχημάτων» στα πανεπιστήμια, ή την «κίνηση για την εργατική χειραφέτηση» στο εργατικό κίνημα. Όχι για να εγκαταλείψουμε τις σημερινές μας συσπειρώσεις, αλλά για να συμβάλλουμε στον μετασχηματισμό τους και μαζί και με άλλους αγωνιστές να γίνουν «αντικαπιταλιστική πτέρυγα» ξεπερνώντας τις καθηλωτικές αντιφάσεις που σε σημαντικό βαθμό τις σφραγίζουν σήμερα.

 

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ν ΚΑ, ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΣΑΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ

Συντρόφισσες/οι

Συστατικό στοιχείο του κομμουνιστικού μετασχηματισμού της ν ΚΑ είναι η εργατική στροφή.

Εργατική στροφή είναι πρώτα απ όλα η πρωτοπόρα δράση μέσα στους χώρους που ζει, σπουδάζει και δουλεύει η νεολαία. Για τα άμεσα και τα γενικότερα ζητήματα. Το μέλος της ν ΚΑ είναι ο πρωτοπόρος μαχητής, το μαζικό στοιχείο, ο αγωνιστής που «μπαίνει μπροστά» να οργανώσει την πάλη για κάθε ζήτημα που «πονάει» την νεολαία.

Εργατική στροφή σημαίνει προσανατολισμός στα πιο φτωχά πληβειακά στρώματα και γειτονιές που τα διεκδικεί και η ακροδεξιά πανούκλα, ξεφεύγοντας από τα μέχρι τώρα κοινωνικά μας όρια.

Εργατική στροφή σημαίνει τέλος ηγεμονία της εργατικής πολιτικής σε κάθε πλευρά της δράσης μας. Δεν σημαίνει παπαγαλία της εργατικής τάξης, αλλά αγώνας από την πλευρά των συμφερόντων της, της συνολικής αντιπαράθεσης με το καθεστώς της εκμετάλλευσης, σε κάθε πλευρά, ιδιαίτερο μέτωπο και αγώνα που συμμετέχουμε.

Τόσο στον προσυνεδριακό διάλογο, όσο και στο συνέδριο γίνεται πλούσια συζήτηση για το ζήτημα της σχέσης της βασικής αντίθεσης με τις λεγόμενες «δευτερεύουσες» αντιθέσεις του καπιταλισμού.

Καταρχάς, ας μην ονομάζουμε τις αντιθέσεις στα οποίες αναφερόμαστε «δευτερεύουσες», με μια αίσθηση υποτίμησης τους. Είναι σπουδαίες και οξύτατες. Είτε μιλάμε για το περιβάλλον, τα εθνικά ζητήματα, την πάλη για την δημοκρατία ή τις σχέσεις των φύλων, μπορεί πολλές φορές να γίνουν ζήτημα ζωής και θανάτου. Κυριολεκτικά όχι μεταφορικά. Επομένως η πάλη γύρω απ τα ζητήματα αυτά αποτελεί σπουδαίο καθήκον και συγκεκριμένο κάθε φορά δρόμο ριζοσπαστικοποίησης και προσέγγισης του αντικαπιταλιστικού αγώνα και της κομμουνιστικής προοπτικής .

Όμως οι αντιθέσεις αυτές δεν υπάρχουν αφ’εαυτές. Δεν είναι υπεριστορικές αντιθέσεις, δεν χαρακτηρίζουν «όλα τα κοινωνικά συστήματα». Έχουν την υλική τους βάση στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του για αυτό πρέπει να τις ονομάζουμε «παραγόμενες» από την βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας ή και ακόμα καλύτερα «μορφές εκδήλωσης» της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου- εργασίας.

Πράγματι συντρόφισσες και οι η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας σπάνια εμφανίζεται «γυμνή» με «καθαρή μορφή» μπροστά στα μάτια μας και μπροστά στα μάτια της τάξης. Τις περισσότερες μορφές διαμεσολαβείτε από τις εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές έμφυλες ή άλλου είδους αντιθέσεις, που καμιά φορά έρχονται από τα βάθη της ιστορίας, αλλά σήμερα εδράζονται και αναπαράγονται στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στις μέρες μας και συνολικά της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Είναι βαθιά αντιδιαλεκτικό να υποστηρίξει κανείς ότι υπάρχουν αντιθέσεις οι οποίες «στέκουν από μόνες τους», «βασίζονται στην ανθρώπινη φύση», ότι δεν εδράζονται στον εκάστοτε τρόπο παραγωγής σήμερα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής ή με διαφορετικούς τρόπους, σε άλλους εκμεταλλευτικούς τρόπους παραγωγής νωρίτερα.

Πάντα σύντροφοι, η εργατική τάξη έχει προσδιορισμούς εθνικούς, φυλετικούς, φύλου, που την χαρακτηρίζουν.

• Πάντα η αστική τάξη και το κράτος της έχει σαν στρατηγική τους την αξιοποίηση αυτών των προσδιορισμών για την διάσπαση της «ολότητας» της τάξης, τον θρυμματισμό της σε όλο και πιο μικρά σύνολα και τελικά την πλήρη ρευστοποίηση και εξατομίκευσή της.
• Και πάντα η εργατική πολιτική έχει σαν στόχο της το ξεπέρασμα του κατακερματισμού, την σφυρηλάτηση της συλλογικότητας και τελικά την ενοποίηση της τάξης πάνω στην βάση της «τάσης χειραφέτησης» των στρατηγικών της συμφερόντων για την κατάργηση της εκμετάλλευσης.

Για να πετύχει τον στόχο της η αστική τάξη χρησιμοποιεί τα ιδεολογικά όπλα του εθνικισμού, του ρατσισμού ή της θεωρίας των «ταυτοτήτων». Σε αυτή την μεθοδολογία υπαρκτές διαφορές και ανισότητες αποκόβονται από την βασική αντίθεση, «απολυτοποιοιουνται», οντοποιούνται και έτσι διασπάται βαθύτερα και στρατηγικά η τάξη.

Αντίθετα η εργατική πολιτική παλεύει για να αποκαλύψει τις βαθύτερες αιτίες των αντιθέσεων αυτών, να συνδέσει συγκεκριμένα την μορφή εμφάνισης των αντιθέσεων αυτών με την ουσία τους, να αποκαλύψει τους μηχανισμούς που διαπερνούν και τις σφραγίζουν και έτσι να συμβάλλει στην ενοποίηση της τάξης γύρω απ τον στρατηγικό στόχο της κατάργησης της ιδιοκτησίας, την μήτρα κάθε εκμετάλλευσης και καταπίεσης, μένοντας σταθερή στην εμβληματική φράση του Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο «αν θέλαμε να συμπυκνώσουμε σε μια φράση τους σκοπούς των κομμουνιστών θα λέγαμε «κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας».

Εργατική στροφή λοιπόν σημαίνει ότι υπερασπίζουμε την εργατική τάξη όχι απλά σαν αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης, αλλά σαν καθολικό υποκείμενο της ανθρώπινης απελευθέρωσης, σαν την συγκεντρωμένη εκείνη δύναμη που καθώς της έχει αποστερηθεί η ατομική ιδιοκτησία μπορεί να ξεφύγει από τα δεσμά της, που λιγότερο «έχει» και για αυτό μπορεί περισσότερο να «είναι». Είναι η τάξη που μπορεί να συγκεντρώσει στο πολύμορφο πολιτικό της κίνημα (που το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι παρά ένα κομμάτι του) κάθε εργατική, οικολογική, φεμινιστική, δημοκρατική διεκδίκηση και κάθε ιδιαίτερη συλλογικότητα που εμπνέεται απ τα ιδανικά της, είναι αυτή που μπορεί απελευθερώνοντας τον εαυτό της απ τα δεσμά της εκμετάλλευσης, να απελευθερώσει ολόκληρη την κοινωνία απ τα δεσμά κάθε εκμετάλλευσης και κάθε καταπίεσης.

Αυτό το βαθύ πολιτικό, θεωρητικό, αξιακό περιεχόμενο έχει η εργατική στροφή της ν ΚΑ. Σε μια τέτοια εργατική δουλειά πρέπει να συμβάλλει.

Για να γίνει όμως σύντροφοι αυτό με επιτυχία στο εξαιρετικά πολύπλοκο ιδεολογικό αγώνα της σημερινής εποχής χρειαζόμαστε τα όπλα της «κριτικής», τα όπλα του μαρξισμού, του διαλεκτικού υλισμού.

 

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΑΡΞΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Η ανάδειξη της σύνδεσης της κάθε επιμέρους αντίθεσης, ως μορφής εκδήλωσης της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας, με τα σύνθετα κοινωνικά φαινόμενα κάθε είδους απαιτούν όχι μόνο την υπεράσπιση (πράγμα αναγκαίο), αλλά την ουσιαστική ανάπτυξη του μαρξισμού. Όμως όχι οποιουδήποτε μαρξισμού, αλλά του επαναστατικού μαρξισμού της εποχής μας.

Ο καπιταλισμός σύντροφοι δεν είναι απλά ένα σύστημα της «οικονομικής εκμετάλλευσης» και της απόσπασης υπεραξίας. Αυτό θα ήταν μια ρηχή, παλιά οικονομίστικη αντίληψη του μαρξισμού. Είναι ταυτόχρονα το σύστημα του καταμερισμού της εργασίας, της πολύπλευρης διάσπασης της εργατικής δύναμης ακόμα και της ανθρώπινης φύσης και προσωπικότητας με βάση τον αντιδραστικό καταμερισμό. Είναι το σύστημα που «φετιχοποιεί» το εμπόρευμα, την βασική πυρηνική του δομή, που εμφανίζει τις κοινωνικές σχέσεις από σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους σε σχέσεις μεταξύ πραγμάτων. Που αλλοτριώνει τον άνθρωπο όχι μόνο απ΄ τα μέσα παραγωγής, αλλά και απ την ίδια την ανθρώπινη φύση του, τον ίδιο του τον εαυτό. Που «πραγμοποιεί» τις ανθρώπινες σχέσεις, μετατρέπει τους ανθρώπους από υποκείμενα σε αντικείμενα των σχέσεών τους, σε ιδιοκτησία του ενός πάνω στον άλλο.

Αν λοιπόν θέλουμε να αναζητήσουμε την ρίζα πολύπλοκων κοινωνικών φαινομένων όπως η βάση ύπαρξης και η επίδραση του εθνικού ζητήματος, η αναπαραγωγή των φυλετικών, ρατσιστικών ή έμφυλων διακρίσεων τότε πρέπει κανείς να ψάξει κανείς όχι στις σχέσεις ανάμεσα στους φορείς τους, κατεύθυνση ολότελα αδιέξοδη και λαθεμένη, αλλά στην υλική βάση που τα γεννάει, τις σχέσεις παραγωγής που αποτελούν το υπόβαθρό τους, με άλλα λόγια, την ατομική ιδιοκτησία και την απόσπαση υπεραξίας, τον καταμερισμό της εργασίας μέσα στα πλαίσια της τάξης και τις επιπτώσεις του, τον φετιχισμό του εμπορεύματος και των κοινωνικών φαινομένων, την αλλοτρίωση / πραγμοποίηση του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων.

Πρέπει να ανοίξει έναν πολιτικό και θεωρητικό πόλεμο με τις «πολιτισμικές σπουδές» που αποτελούν «αντιστροφή της πραγματικότητας», που αναιρούν κάθε υλική βάση στα κοινωνικά φαινόμενα, που ανάγουν τα πάντα σε τελική ανάλυση σε κάποια «ατομική επιλογή» και τελικά στην μεταφυσική.

Βλέπουμε συντρόφισσες και σύντροφοι την πολιτική σπουδαιότητα αυτού του καθήκοντος στην τεράστια πολιτική συζήτηση που έχει ανοίξει στην κοινωνία γύρω απ τα ζητήματα της πανδημίας ή της περιβαλλοντικής κρίσης, την «μέγγενη» που προσπαθεί να πνίξει το κίνημα και την αριστερά, απ΄ την μια του εργαλειακού ορθολογισμού, της άκριτης και απεριόριστης εμπιστοσύνης στην «επιστήμη», μιας επιστήμης παρόλα αυτά στρατευμένης στις επιλογές της αστικής τάξης και απ την άλλη του μεταφυσικού και ακροδεξιού ανορθολογισμού, του ανερχόμενου σκοταδισμού που δηλητηριάζει τα λαϊκά στρώματα εξυπηρετώντας την αστική τάξη καλύτερα και από αυτή την ίδια.

Η ανάπτυξη ενός αληθινού επαναστατικού μαρξισμού, σε διάκριση από τις οικονομίστικες διαστρεβλώσεις του, είναι αναπόσπαστα δεμένη με τον κομμουνιστικό μετασχηματισμό της ν ΚΑ.

 

ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΝΑΡ- νΚΑ, ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΗ «ΝΕΑ ΒΑΡΔΙΑ» ΑΠ ΤΗΝ ΣΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ.

Τέλος, σύντροφοι, αρκετή συζήτηση γίνεται για τις σχέσεις ΝΑΡ- ν ΚΑ. Κι εδώ σύντροφοι χρειάζεται οπωσδήποτε να κάνουμε μία μεγάλη τομή. Ποιο είναι σύντροφοι το πρόβλημα;

Ότι σήμερα το ΝΑΡ και η νΚΑ είναι στην ζωή και την καθημερινή δράση, εκεί δηλαδή που φτιάχνεται η συνείδηση και σφυρηλατείται η σταθερότητα των δεσμών, σε δύο διαφορετικές μεταξύ τους οργανώσεις. Δύο οργανώσεις που συντίθενται μέσω κάποιων σ. σε ορισμένα όργανα, και πέραν τούτου ουδέν!!

Αυτή η κατάσταση -περίπου αναπόφευκτη στην πρώτη περίοδο του ΝΑΡ- έχει γίνει σοβαρό τροχοπέδη στη συνολική μας προσπάθεια εδώ και πολλά χρόνια.

• Οι σ/φοι της νΚΑ μέχρι τα 30 τους χρόνια, ενώ έχουν βγει στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων στην παραγωγή, ενώ στις περισσότερες πλέον των περιπτώσεων δίνουν με πρωτοπόρο τρόπο την μάχη σε χώρους και κλάδους μη όντας μέλη του ΝΑΡ, δεν μπορούν να «πάρουν πάνω τους», να σφραγίσουν αυτοί την φυσιογνωμία και την παρέμβαση του ΝΑΡ, πράγμα το οποίο θέλουμε όσο τίποτε άλλο. Δεν μπορούν, μέσα από τη συστηματική συμμετοχή και δράση μιας οργάνωσης, να κερδίσουν από την συσσωρευμένη πολιτική και ταξική πείρα και την κοινωνική διασύνδεση των μελών του ΝΑΡ.
• Από την άλλη πλευρά οι οργανώσεις του ΝΑΡ μένουν οργανώσεις «μεγαλωμένες» ηλικιακά, πολλές φορές με κούραση και ρουτίνα, χωρίς το κεντρί της όρεξης, της εμπειρίας των νεότερων γενιών, των ζητημάτων που απασχολούν τους νεότερους συντρόφους. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι κάκιστο!!
• Κομμάτι αυτής της κατάστασης είναι η καταστροφική σπατάλη δυνάμεων σε κλάδους που υπάρχουν λίγα «μέλη της ν ΚΑ» και λίγα «μέλη του ΝΑΡ» με αποτέλεσμα ότι δεν μπορεί να στηθεί ούτε οργάνωση του ΝΑΡ ούτε οργάνωση της ν ΚΑ.
• Με αυτή τη κατάσταση κατά την γνώμη μου σχετίζεται και η πολύ μεγάλη «διαρροή» που έχουμε από την νΚΑ στο ΝΑΡ, καθώς σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο της πρώτης ένταξης στην παραγωγή, οι σ είναι έξω από την ένταξη στις οργανώσεις του ΝΑΡ.

Αν επιδιώκεται κάτι με τις οργανωτικές αλλαγές που προτείνονται είναι ένα πράγμα. Όχι να «περάσουν» οι σ της ν ΚΑ που παλεύουν στους χώρους τους στο ΝΑΡ, αλλά να «γίνουν» το ΝΑΡ, να παίξουν τον αποφασιστικό ρόλο που τους αναλογεί.

Και για αυτό λέμε:

• Τα μέλη της νΚΑ που πρέπει και μπορούν πρέπει γίνονται μέλη του ΝΑΡ. Συγκροτούνται καλύτερα οι παλιές και νέες οργανώσεις του ΝΑΡ. Οι δουλεύουν μέσα από τις οργανώσεις αυτές στο σύνολο της τάξης. Ωριμάζουν μέσα από αυτή την δράση την κοινωνική και πολιτική τους εμπειρία.
• Ταυτόχρονα οι σ αυτοί παραμένουν μέλη της ν ΚΑ. Τα εργατικά μας μέλη και στελέχη δεν φεύγουν από την νΚΑ, όπως τελείως λαθεμένα λένε κάποιοι σ. Αντίθετα πιο ώριμα, με πιο συνολική κοινωνική και πολιτική εμπειρία της επαφής με την τάξη, χρεωμένοι στα καθήκοντα που καθορίζει η ν ΚΑ με τα όργανά της, με ειδικό προσανατολισμό στην εργατική νεολαία, «επιστρέφουν» την ικανότητα αυτή στην ν ΚΑ σε έναν ανώτερο σχεδιασμό από το σημερινό. Στην δουλειά μας στην εργατική νεολαία θα ενταχθούν και οι οργανώσεις της ΟΣΑ και όλοι. !!

Οι σ αυτοί θα αποτελέσουν τον πραγματικό, ζωντανό κρίκο, το νέο μας οργανωτικό ιστό, στην αναβάθμιση της εργατικής δουλειάς του ΝΑΡ και της νΚΑ.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Το ρεύμα μας έκλεισε πρόσφατα τα 30 χρόνια ύπαρξης και δράσης του. Γεννήθηκε ουσιαστικά από την εμπειρία των εξεγέρσεων της Νομικής και του Πολυτεχνείου. Αναπτύχθηκε σαν «αριστερή κριτική» εντός του ΚΚΕ, στην γραμμή των «δημοκρατικών δυνάμεων», στις κυβερνήσεις Τζανεττάκη και Ζολώτα, συνολικά στην πολιτική υποταγής στις αστικές επιλογές και στην ρεφορμιστική μετάλλαξη του κομμουνιστικού κινήματος, κριτική που πλέον σε μεγάλο βαθμό έχει δικαιωθεί. Έδωσε την μάχη για την επανανοηματοδότηση του κομμουνισμού και την επαναθεμελίωσή του σε αντιπαράθεση τόσο με την «περεστρόικα», όσο και με την εκμεταλλευτική και ταξική του μετάλλαξη. Ήταν παρών σαν ανεξάρτητο ρεύμα πια σε όλους τους μεγάλους αγώνες του λαού και της νεολαίας για 30 χρόνια. Επεδίωξε να οικοδομήσει μια νέα σχέση τακτικής-στρατηγικής ανασυγκροτώντας την επαναστατική τακτική.

Σήμερα στην εποχή της πολύπλευρης και καθολικής κρίσης του καπιταλισμού, που δραματικές αντιθέσεις αναδεικνύονται μέσα απ τα βάθη ενός συστήματος που σαπίζει, θέλουμε να αναμετρηθούμε σε αυτό που ήταν η μεγαλύτερη αδυναμία μας. Στην οικοδόμηση μιας σχετικά μαζικής, πιο εργατικής, κομμουνιστικής οργάνωσης και αντίστοιχα του μετώπου και του κινήματος που απαιτεί η εποχή μας. Θέλουμε μια οργάνωση ομοϊδεατών επαναστατών. Οργάνωση της επαναθεμελίωσης του κομμουνισμού, του άμεσου αντικαπιταλιστικού αγώνα.. Που να αφουγκράζεται κάθε πρόβλημα, αγωνία, σκίρτημα της νεολαίας. Οργανωτή της πάλης. Με δέσμευση στους σκοπούς της. Δημοκρατική στην λήψη των αποφάσεων, μια γροθιά στην υλοποίησή τους. Βαθιά μαρξιστική στην συγκρότησή της, καινοτόμα και τολμηρή στις αναζητήσεις της.

Το 5^ο Συνέδριο της νΚΑ, στο πλαίσιο της πορείας μας προς το σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα, ήταν ένας πολύ σημαντικός σταθμός στο δρόμο αυτό.