O θάνατος της Έλενας Φραντζή δεν είναι αυτοκτονία, αλλά δολοφονία. Δολοφονία του κράτους, της εκκλησίας, και της ανοχής της κοινωνίας απέναντι στο βιασμό ενός κοριτσιού. Ο λόγος για την 29χρονη κοπέλα από την Κύπρο που κακοποιούνταν σεξουαλικά από 4 χρονών από τον θετό της πατέρα και ιερέα σε επαρχία της Λευκωσίας, με τη συναίνεση και της θετής της μητέρας από την οποία επίσης κακοποιούνταν σωματικά. Παρόλο που η κοπέλα κατήγγειλε 2 φορές όλα αυτά τα χρόνια τα περιστατικά σεξουαλικού βιασμού που υπέστη, η αστική δικαιοσύνη του κράτους με τη συνενοχή της εκκλησίας αρκέστηκε σε ποινή διετούς φυλάκισης για τον ιερέα, ο οποίος αφού αποφυλακίστηκε όχι μόνο ανέλαβε ξανά τα καθήκοντά του, αλλά τοποθετήθηκε και σε γυναικείο μοναστήρι σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα.
Δε μας εκπλήσσουν αυτά τα γεγονότα. Αυτή είναι η αστική δικαιοσύνη που κάνει τα στραβά μάτια μπροστά στα πραγματικά εγκλήματα, που πάντα βγάζει λάδι τη σαπίλα του κράτους και της εκκλησίας, αυτή τη φορά με αποτέλεσμα να οδηγηθεί μια νέα γυναίκα στο θάνατο λόγω της ψυχολογικής και σωματικής της εξόντωσης. Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό! Αποτελεί πρόκληση η σκοταδιστική σχέση κράτους και εκκλησίας όπως εκδηλώθηκε και από την τελευταία απόφαση του ΣΤΕ για το μάθημα των θρησκευτικών. Τα προνόμια που απολαμβάνει το ιερατείο με μπόλικο δημόσιο χρήμα και φοροαπαλλαγές είναι η αποζημίωση για το φασιστικό δηλητήριο που χύνει και την αμέριστη στήριξη που δίνει στα βάρβαρα καπιταλιστικά σχέδια και τις αντιλαϊκές εκστρατείες. Μια σχέση που από ότι αποδεικνύεται και από την περίπτωση της Έλενας είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να κοπεί από την ρίζα.
Τέτοια γεγονότα μας εξοργίζουν ακόμα περισσότερο. Μας εξοργίζει η ανοχή της τοπικής κοινωνίας και η στήριξή της στον ιερέα. Αυτή η ανοχή (και εν τέλει ενοχή) είναι που διαιωνίζει τέτοια περιστατικά που συμβαίνουν καθημερινά, που διαιωνίζει τελικά την ίδια την κουλτούρα του βιασμού που προέρχεται όχι από κομμάτια του «υπόκοσμου», αλλά από ευυπόληπτους ιερείς, αστυνομικούς, επιχειρηματίες ή καθηγητές πανεπιστημίου. Η σεξιστική βία απέναντι στις γυναίκες, όλες οι γυναικοκτονίες του τελευταίου διαστήματος, αλλά και η συνεχής καταπίεση στην ίδια την καθημερινότητα των γυναικών, δεν είναι τυχαία περιστατικά. Είναι η κουλτούρα που δημιουργεί η ίδια η καπιταλιστική κοινωνία ως εκμεταλλευτικό σύστημα αλλά και η εδραιωμένη πατριαρχική αντίληψη της κατωτερότητας του γυναικείου φύλου.
Ως οργάνωση της σύγχρονης κομμουνιστικής αριστεράς, δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχες/οι απέναντι σε ένα τέτοιο περιστατικό. Όπως παλεύουμε καθημερινά για να ανατρέψουμε την επίθεση κράτους και κεφαλαίου στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, παλεύουμε και για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας με δικαιοσύνη, χωρίς ταξικές ή έμφυλες ανισότητες. Όχι άλλη σιωπή απέναντι σε τέτοια περιστατικά! Άμεση καταγγελία και αντιμετώπιση με συλλογικό ανατρεπτικό αγώνα! Ποτέ καμία μόνη απέναντι στον καπιταλισμό και την πατριαρχία!