«Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου από τον κόσμο

εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο»

Γ. Ρίτσος

Η φετινή εαρινή συνεδρίαση του 2ημέρου της ΕΑΑΚ έρχεται στον απόηχο της νέας μνημονιακή συμφωνίας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Ο νέος μνημονιακός λογαριασμός ανέρχεται σε μέτρα αξίας 3.6 δις ευρώ με επιδίωξη του μαύρου μετώπου κυβέρνησης – ΕΕ – κεφαλαίου να πληρωθεί με «ταξική μεροληψία» από τα ήδη βαριά χτυπημένα κομμάτια του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας.

Οι μισθοί και συντάξεις μειώνονται δραματικά (μείωση του αφορολόγητου, κατάργηση της προσωπικής διαφοράς), η ΔΕΗ και όλος ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται στο κεφάλαιο, οι «μπλοκάκηδες» συντρίβονται, η εργασιακή ζούγκλα της ελαστικής, μαύρης και ελαστικής εργασίας γενικεύεται, η μετανάστευση θεριεύει.

Παρά τη θρασύτατη κυβερνητική προπαγάνδα περί «αντίμετρων» το δεδομένο είναι τα βάρβαρα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Ενώ τα όποια μέτρα ανακούφισης που τάζει η κυβέρνηση θα ισχύουν εάν και εφόσον πιάνονται οι στόχοι για πλεονάσματα της τάξεως του 3,5%, στόχοι οι οποίοι για να καλυφθούν θα περάσουν πάνω από ακόμη πιο αιματηρές περικοπές στην υγεία, την παιδεία, εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα του δημόσιου.

Την ίδια στιγμή ηχηρές είναι οι σειρήνες της πολεμικής μηχανής τόσο διεθνώς όσο και στη γειτονιά μας. Η επίθεση των ΗΠΑ στην Συρία φέρνει το ενδεχόμενο γενίκευσης του πολέμου πιο κοντά, και να βυθίσει όλη την περιοχή στον όλεθρο,

Ενώ ειδικά στην νεολαία η επίθεση εξαπολύεται με ανώτερη ένταση. Με νομοθετημένο πλέον τον μισθολογικό ρατσισμό ενάντια στη νέα γενιά, με τη μισοανεργία – μισοεργασία να έχει γίνει καθεστώς για τη σημερινή νεολαία και τις μεταναστευτικές ροές νέων εργαζομένων να αυξάνονται διαρκώς. Τη νεολαία προορίζουν για μια ζωή χωρίς κανένα δικαίωμα, με όλο και μικρότερο το ποσοστό που θα έχει πρόσβαση στη γνώση και μου τελικά θα γίνει κρέας στα κανόνια τους.

Ποια είναι όμως η βαθύτερη στόχευση της αστικής πολιτικής;

Όλα τα παραπάνω έχουν μια και βασική αιτία: Τον καπιταλισμό και την βαθιά ιστορική δομική του κρίση. Οι τραπεζίτες και οι πολυεθνικές για να ξεπεράσουν την κρίση τους και να ενισχύσουν την μηχανή του κέρδους συντρίβουν τα λαϊκά δικαιώματα, καταργούν τα δημόσια αγαθά, καταργούν την δημοκρατία και τις λαϊκές ελευθερίες, σπέρνουν πολέμους και καταστροφή. Όπλα τους σ αυτήν την βάρβαρη επίθεση είναι η ΕΕ και οι κυβερνήσεις τους σε όλη την Ευρώπη και φυσικά η δική μας κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ.

Για αυτό απαιτείται σήμερα μια αριστερά που δεν θα μασάει τα λόγια της, μια αριστερά που θα τολμά να τα βάλει με τον εχθρό κατάματα. Μια αριστερά που θα αναμετριέται με τις στρατηγικές επιλογές του αντίπαλου στρατοπέδου όχι για να ξεχωρίσει από τον κόσμο αλλά για να τον ενώσει βαθύτερα και να τον εφοδιάσει με τα αναγκαία όπλα ουτωσώστε να βγει νικητής ο λαός στη μάχη που καλείται να δώσει. Γι’αυτό απαιτείται σαφής και ολομέτωπη σύγκρουση με το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης ΕΕ κεφαλαίου.

Για να ζήσουμε καλύτερα, για να αποτρέψουμε την καταστροφή που απειλεί την γενιά μας πρέπει να ακολουθήσουμε τον δρόμο του αποφασιστικού αντικαπιταλιστικού αγώνα. Τον δρόμο της συνολικής αμφισβήτησης της κοινωνίας του κέρδους και της εκμετάλλευσης, των ταξικών φραγμών και του πολέμου, Να εμπνεόμαστε από την ανατροπή του καπιταλισμού, από μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Σήμερα ο δρόμος αυτό περνάει μέσα από την ρήξη και την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και των φορέων της, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Παλεύουμε για τα σύγχρονα δικαιώματά μας, οικοδομούμε κίνημα ανατροπής.

ΔΥΟ ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ: ή με την ανατροπή του υπάρχοντος βάρβαρου παρόντος ή με τη διαχείρισή του.

Για να ωριμάζουν οι προϋποθέσεις αναστροφής της τάσης απογοήτευσης και αποχής από την πολιτική, για μια νέα άνοιξη των αντιστάσεων και ενός άλλου δρόμου στην κοινωνία σε ρήξη με την ΕΕ, το ΔΝΤ και τον καπιταλιστικό μονόδρομο, χρειάζεται μια άλλη ανατρεπτική αντικαπιταλιστική αριστερά.

Το δίλλημα σήμερα δεν είναι αν θέλουμε «πλατιά, ή στενή», αριστερά. Αυτά ακριβώς μας έλεγαν πολλές δυνάμεις και στην περίοδο της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ όταν όποιος δεν συντασσόταν με το σχέδιο ούτε ρήξη ούτε υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούνταν σεχταριστής και « δεν μπορούσε να καταλάβει » την ιστορικότητα των γεγονότων που εξελισσόταν.

Το δίλημμά είναι αν ο πρωτόλειος ριζοσπαστισμός που κυοφορείται εντός της νεολαίας θα διοχετευτεί στη συμβολή μιας πολιτικής και ενός μετώπου αντικαπιταλιστικού, ή αν θα συμβάλλει σε μια πολιτική «φιλολαϊκής διαχείρισης» του καπιταλισμού. Σε αυτή την κατεύθυνση κρίνεται και θα κριθεί και η αριστερά.

Το ΚΚΕ παραπέμπει όλα τα ζητήματα της ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική στο ακαθόριστο μέλλον ης λαϊκής εξουσίας. Πιο πολύ τρομοκρατεί τον λαό με τις συνέπειες της ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ παρά τον εμπνέει για την σύγκρουση. Πίσω από σοσιαλιστικούς βερμπαλισμούς και δήθεν επαναστατικές ρητορείες κρύβεται ο συμβιβασμός και η άρνηση της σύγκρουσης σήμερα με τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου. Ενώ στην ανάπτυξη του κινήματος διαρκώς απονεκρώνουν το κίνημα από τις αναγκαίες πολιτικές διεκδικήσεις προσανατολίζοντάς το αποκλειστικά σε οικονομικά αιτήματα. Η άρνηση της πολιτικής ανατροπής στο τώρα, οδηγεί το Κ.Κ.Ε. σε μια ανευ αρχών προσπάθεια «επικράτησης» εντός της αριστεράς, πρακτική που μπορεί και να συμπεριλαμβάνει πρωτοφανείς και εκφυλιστικές επιθέσεις με αστικού τύπου βία στην ΕΑΑΚ.

Η ΛΑΕ προτείνει ένα «αντιμνημονιακό, πατριωτικό, μέτωπο», χωρίς περιεχόμενο και προοπτική ρήξης με την ΕΕ, το ΔΝΤ και τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του κεφαλαίου, αναπαράγοντας όλα τα όρια της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ. Ακολουθεί στη πράξη τη λογική μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης με άλλο νόμισμα, εντός ΕΕ, χωρίς ρήξη με τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Αρνείται την αντικαπιταλιστική και επαναστατική πάλη. Το κύριο μέλημα της είναι τα εκλογικά παιχνίδια με στόχο την είσοδό της στη βουλή, για αυτό το λόγο εξαντλεί τα όρια της πολιτικής της πρότασης στις προτάσεις εκλογικής συνεργασίας. Καταλήγει να σέρνεται και προτείνει εκλογικές συμμαχίες που με δυνάμεις που δεν είναι καν αριστερές, όπως η Κωνσταντοπούλου (που λέει τα στελέχη της ΛΑΕ λαμόγια!) και τον Καζάκη που έχει φασιστικές θέσεις στο μεταναστευτικό. Ακολουθούν γραμμή υποταγής στα όρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και δεν συμβάλλουν στις διαδικασίες ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος και λαϊκού όπως στον συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων.

Το δίλημμα δεν είναι «επαναστατικό» ή «πλατύ» μέτωπο, αλλά μέτωπο και πρόγραμμα σε γραμμή ρήξης και ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων ή μέτωπο και πρόγραμμα «φιλολαϊκής διαχείρισης» του καπιταλισμού, «και συνολικά αναπαραγωγής σε μια χειρότερη εκδοχή των (νέο) ρεφορμιστικών και «κυβερνητικών» αυταπατών που οδήγησαν στην ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ και την ήττα του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Ενότητα ως μέσο για την επίτευξη των αναγκαίων στόχων ή ενότητα ως σκοπό;

Επανέρχεται διαρκώς το ζήτημα της ενότητας των αριστερών (στη καλύτερη περίπτωση) ως όρο αντίστασης/αντεπίθεσης/ανατροπής. Για τη νεολαία ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής της πρότασης η ανώτερη συγκέντρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων πάνω στο αναγκαίο πολιτικό πλαίσιο. Η αντίστροφη λογική, η οποία προτάχθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα, κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, της ενότητας ως αυτοσκοπό δηλαδή, μας βρίσκει βαθιά αντίθετους και η ίδια η πρόσφατη ιστορία του κινήματος στη χώρα μας απέδειξε πως τελικά το μόνο που γεννά είναι νέες ήττες.

Από αυτή τη σκοπιά παραμένουμε αταλάντευτοι στη πρόταση που καταθέτουμε για πολιτική συνεργασία (και όχι απλά εκλογική) πάνω στο αναγκαίο σήμερα πλαίσιο στόχων και με σκοπό την ενίσχυση και ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που στα ΑΕΙ – ΤΕΙ δεν είναι άλλη από την ΕΑΑΚ. Η νεολαία ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, είναι μια οργάνωση που σταθερά κινείται βάση αρχών τις οποίες υπηρετεί με επίγνωση κάθε φορά της συγκεκριμένης κατάστασης που καλείται να παρέμβει.

Δεν θα υποτάξουμε ποτέ τις βασικές αρχές άσκησης πολιτικής στα επι μέρους τυχοδιωκτικά παιχνίδια που εξυπηρετούν κάθε φορά τις επιλογές που θα θέλαμε να έχουμε πάρει. Δεν θα είμαστε πότε εμείς αυτοί που θα κατακεραυνώσουμε το «αριστερό μέτωπο» και τη λέξη «πατριωτισμός» το ’13 επειδή θέλουμε να έρθουμε σε ρήξη με την α οργάνωση, για να τα εκθειάσουμε το ’17 επειδή τώρα θέλουμε να έρθουμε σε σύγκρουση με τη β οργάνωση. Τέτοιοι τακτικισμοί το μόνο που εξυπηρετούν είναι τη συντήρηση θνησιγενών πολιτικών ομάδων που είναι καταδικασμένες να μην προσφέρουν τίποτα στο κίνημα και την αριστερά.

Γι‘ αυτό παραμένοντας σταθεροί στις πολιτικές μας αρχές, θα παραμείνουμε σταθεροί στην αναγκαιότητα μιας ΕΑΑΚ που θα αναβαθμιστεί πολιτικά με βάση το τι πρωτοπορία έχει ανάγκη το φοιτητικό κίνημα σήμερα, για να ψηλώσει τόσο η αντικαπιταλιστική πτέρυγα του φοιτητικού κινήματος όσο και το ίδιο το φοιτητικό κίνημα. Σε μια ΕΑΑΚ δημοκρατική, που δεν θα κυριαρχεί ο ηγεμονισμός της απουσίας δομής, των βέτο και της πειθούς δια της οργανωτικής πυγμής αλλά ΕΑΑΚ που θα σέβεται τις διαδικασίες των σχημάτων της και την πολιτική τοποθέτηση των μελών της.

Μια ΕΑΑΚ που η λειτουργία της θα είναι εικόνα του μέλλοντος και όχι καρικατούρα του παρελθόντος και αντιγραφής πρακτικών που κατά βάση χαρακτηρίζουν δομή αστικών κομμάτων ή/και στην καλύτερη των περιπτώσεων τις πιο μελανές στιγμές του κομμουνιστικού κινήματος.

Εν κατακλείδι, καλούμε όλες τις ΕΑΑΚίτισες και όλους του ΕΑΑΚίτες να συμβάλουν αποφασιστικά στο αναγκαίο βήμα μπροστά που πρέπει να κάνει η ΕΑΑΚ στο σημερινό της διήμερο. Για την πολιτική της ανασυγκρότηση σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και την οργανωτική της ανασυγκρότηση σε δημοκρατική κατεύθυνση. Για την αγωνιστική της ενότητα μπροστά στις μάχες που έρχεται να δώσει. Για την καθοριστική συμβολή τελικά στην επανεμφάνιση του φοιτητικού και ευρύτερα νεολαιίστικου κινήματος στο προσκήνιο των εξελίξεων.

νεολαία ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ