Τη Δευτέρα 8/4 γίναμε μάρτυρες ενός ακόμη επεισοδίου μεροληψίας της δικαστικής εξουσίας και αυταρχικότητας του κράτους. Ο αγωνιστής Μ.Ζ. και η αγωνίστρια Τ.Σ., καταδικάστηκαν σε 4μηνη φυλάκιση με αναστολή, γιατί πριν από 6 (!) χρόνια συνελήφθησαν την ώρα που έγραφαν αντιφασιστικό σύνθημα ως μέλη της εργατικής λέσχης Νέας Σμύρνης, της νΚΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μόλις μια βδομάδα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από φασίστα της Χρυσής Αυγής. Για το ίδιο “αδίκημα” είχαν συλληφθεί μαζί τους, άλλοι δύο αγωνιστές, οι οποίοι είχαν δικαστεί ξεχωριστά -χωρίς κανένα προφανή λόγο-, ωστόσο είχαν αθωωθεί. Σε αυτήν όμως την περίπτωση, παρό,τι και η εισαγγελέας πρότεινε να τους καταλογιστεί απλή φθορά και άρα να παραγραφεί το “αδίκημα”, το δικαστήριο τους έκρινε ένοχους.
Η περιγραφή και μόνο της φύσης του “αδικήματος” για το οποίο καταδικάστηκαν οι δύο αγωνιστές κάνει ξεκάθαρο πως το κράτος εξαπολύει πόλεμο σε καθένα/καθεμιά που σηκώνει κεφάλι όχι μόνο απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης, αλλά ακόμη και απέναντι στους φασίστες. Πρόκειται για μια άδικη και εκδικητική καταδίκη που μόνο στόχο έχει να τσακίσει το φρόνημα όσων αγωνίζονται. Δεν ξεχνάμε τον Τάσο Θεοφίλου που φυλακίστηκε χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο μόνο και μόνο για την πολιτική του ταυτότητα, ούτε την Ηριάννα που κρίθηκε ένοχη για τις κοινωνικές της συναναστροφές.
Θέλουν να δημιουργήσουν πολλούς Τάσους και πολλές Ηριάννες, να σπείρουν την τρομοκρατία και να κάμψουν κάθε αντίσταση. Ξεχνάνε όμως, πως, όπως σε αυτές τις περιπτώσεις η αλληλεγγύη μας ήταν πιο δυνατή από τις δικαστικές αποφάσεις και τους τρομονόμους τους, έτσι και τώρα εμείς δε θα σταματήσουμε. Ο φόβος δεν είναι στο δικό μας πλευρό, αλλά βρίσκεται στη μεριά της κυβέρνησης και σε κάθε εκφραστή των συμφερόντων του κεφαλαίου. Φοβούνται όσους/ες δεν σκύβουν το κεφάλι και παρά τον αρνητικό συσχετισμό παλεύουν ενάντια στο φασισμό, τη φτώχεια και κάθε καταπίεση. Στα πρόσωπά μας βλέπουν τον εσωτερικό εχθρό που πρέπει να αντιμετωπιστεί, ακριβώς γιατί απειλεί τη “σταθερότητα” τους, μια σταθερότητα εξαθλίωσης για την εργατική τάξη και τη νεολαία. Αν τα αντιφασιστικά μας συνθήματα προσβάλουν τα “δημοκρατικά” αισθήματα του κράτους, τότε είναι σαφές γιατί είναι στο απυρόβλητο να αναλογιστούν σύσσωμα τα επιτελεία της κυβέρνησης ποιοι είναι αυτοί που δολοφονούν μετανάστες και ντόπιους, αυτοί που ποιοι εγκλωβίζουν χιλιάδες ανθρώπους σε στρατόπεδα και τους κλείνουν το δρόμο στα τρένα, αυτοί που ποιοι σκότωσαν τον Ζακ, τον Εμπουκά, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Σίγουρα για όλα αυτά ένοχοι δεν είναι οι αγωνιστές της αριστεράς και του κινήματος. Οι ένοχοι βρίσκονται ελεύθεροι με την κάλυψη του κράτους.
Ας υπερασπιστούν, λοιπόν τα αστικά δικαστήρια και το κράτος τους φασίστες. Αν τα αντιφασιστικά συνθήματα σε ερειπωμένους τοίχους είναι προσβλητικά και επικίνδυνα για αυτούς, εμείς θα συνεχίσουμε να τα γράφουμε και να παλεύουμε για να τσακίσουμε το φασισμό, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Γιατί μπορεί για τις κυβερνήσεις, τους δικαστές, τους μπάτσους ο Φύσσας, ο Λουκμάν να ήταν αριθμοί σε μια λίστα, για εμάς όμως ήταν νεκροί της τάξης μας, νεκροί από μίσος και δε θέλουμε να θρηνήσουμε άλλους νεκρούς. Δεν πρόκειται να σιωπήσουμε. Πολύ θα το θέλατε, μη το περιμένετε όμως.
Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές! Η αλληλεγγύη μας θα νικήσει!