133 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο, η παγκόσμια πυρκαγιά των εργατών/τριων συνεχίζει να συγκινεί κάθε γωνιά του πλανήτη. Οι θύελλες της ιστορίας, τα αντεπαναστατικά κύματα, οι πόλεμοι, ο φασισμός, η κατάρρευση του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, ο ρεφορμισμός όσα πλήγματα και αν κατάφεραν, δεν κατάφεραν να σβήσουν τις εστίες της που σιγοκαίνε. Το μήνυμα της, παρά την προσπάθεια των αστών και της κατοικίδιας αριστεράς να τακτοποιηθεί σε μια γωνιά της κοινωνικής ζωής και εξέλιξης παραμένει νέο, καινοτόμο, ανατρεπτικό. Εμπλουτισμένο μέσα από τους αγώνες της εργατικής τάξης, των νέων και των κολασμένων κάθε εποχής επίμονα επανέρχεται αναζητώντας τη θέση που του αρμόζει.
Ο κύκλος των αγώνων που εγκαινιάστηκαν με την εκδήλωση της δομικής κρίσης του καπιταλισμού κλείνει, με την εργατική τάξη σε υποχώρηση να μετρά τις πληγές της. Η κρίση όμως δεν ξεπεράστηκε όσα εκατομμύρια και αν χαρίστηκαν στις τράπεζες. Η αστική πολιτική προετοιμάζει το δικό της στρατόπεδο για παν ενδεχόμενο, ριζοσπαστικοποιώντας προς τα δεξιά το πολιτικό της σύστημα και τα κόμματα της. Οι κλυδωνισμοί των υπερεθνικών καπιταλιστικών ολοκληρώσεων, η ανάδυση δεξιών και ακροδεξιών ρευμάτων αμφισβήτησης της ΕΕ δεν καταργούν τη λιτότητα. Ίσα ίσα σε πολλές περιπτώσεις τη θωρακίζουν. Η άλλοτε ρεφορμιστική Αριστερά, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνουν το βρώμικο ρόλο της αποδιοργάνωσης των κινημάτων, της δυσφήμισης της έννοιας της Αριστεράς και των εργατικών αγώνων, της ενσωμάτωσης τους στα πλαίσια του συστήματος.
Στη σημερινή εποχή, την κατεξοχήν εργατική, των τεράστιων κινδύνων, αλλά και των συναρπαστικών δυνατοτήτων, η ανεξαρτησία της εργατικής πολιτικής από τα αστικά συμφέροντα, η πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση και στο σύστημά της, συνδέεται άρρηκτα με την ανάγκη επαναθεμελίωσης ενός σύγχρονου εναλλακτικού σχεδίου, της κομμουνιστικής προοπτικής. Συνδέεται άρρηκτα με την ανάγκη η σύγχρονη επαναστατική θεωρία και ένα νέο κομμουνιστικό πρόγραμμα να συναντηθούν με τις καταπιεζόμενες μάζες, να γίνουν όπλα τους στην αναμέτρηση που προετοιμάζεται άλλοτε υπόκωφα και άλλοτε εκρηκτικά, στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο. Σήμερα περισσότερο από ποτέ τα “τρια οχτάρια” του Σικάγο του 1886, γίνονται ξανά επίκαιρα και νοηματοδοτούν τον αγώνα για δουλειά και ζωή στο μπόι των ανθρώπων.
Η συγκρότηση των τάσεων χειραφέτησης της εργατικής τάξης αυτοτελώς και η διεκδίκηση της ηγεμονίας από τις τάσεις υποταγής για τους κομμουνιστές/στριες δεν μπορεί να είναι αντικείμενο ρομαντικής αναπόλησης περασμένων μεγαλείων, αλλά επιτακτική ανάγκη του καιρού μας. Βρίσκεται εντός του ορίζοντα του μέλλοντος μας, δε θα έρθει όμως μονάχη της! Χρειάζεται άμεσα βήματα και τομές. Αυτό καταδεικνύουν τα εκφυλιστικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στο 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Γεγονότα που αποτελούν απλώς την κορυφή του παγόβουνου, μιας διεργασίας βάθους και προσαρμογής του αστικοποιημένου συνδικαλισμού στη μεταμνημονιακή περίοδο.
Η ΓΣΕΕ και δεκάδες αστικοποιημένες ομοσπονδίες, ιδιαίτερα μετά το Δημοψήφισμα του 2015 μετατρέπονται σε μηχανισμούς υπεράσπισης και ανάπτυξης του μνημονιακού κεκτημένου. Μετατρέπονται σε πυλώνα ενεργητικής στήριξης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, συγκροτούν οργανωτικές μορφές – όπως η «Κοινωνική Συμμαχία» – που απογειώνουν σε πρωτοφανή επίπεδα τη λογική του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, του κοινωνικού εταιρισμού, ενώ τέλος στρέφονται ευθέως ενάντια σε κάθε εκδοχή ταξικού συνδικαλισμού με όλα τα μέσα .
Αυτό υποτιμούν οι δυνάμεις του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ που επιδιώκουν στη νέα φάση να καλύψουν το κενό που αφήνει η διαταραγμένη ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του υποταγμένου συνδικαλισμού στους κόλπους του ρηχού αντιμνημονιακού ρεύματος. Αυτή η επιδίωξη τραβά προς τα δεξιά το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, το οποίο παρά τη συμβολή του στους ταξικούς αγώνες αρνείται τη δυνατότητα σήμερα να υπάρξουν ρήγματα στην αστική πολιτική, μέσα από τη δημιουργία ενός κέντρου αγώνα σε ανεξαρτησία από την αστική πολιτική και τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό. Ενός κέντρου αγώνα που θα συνενώσει κάθε αντίσταση σε ανατρεπτικούς πολιτικούς στόχους και οργανωτικές μορφές, νέα σωματεία και επιμέρους συντονισμούς. Αυτή η πολιτική κατεύθυνση οδηγεί στον ακολουθητισμό στο απεργοσπαστικό καλεντάρι της ΓΣΕΕ, στο όνομα του «ενιαίου απεργιακού μετώπου» με τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό. Αυτή η λογική οδηγεί, ύστερα από τις απόλυτα δίκαιες – αν και καθυστερημένες – αντιδράσεις στις εργοδοτικές και κυβερνητικές νοθείες, στη συμμετοχή στις δοτές διοικήσεις και στην προσφυγή στα αστικά δικαστήρια.
Σήμερα απαιτείται η μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων προς τα αριστερά, για μια προγραμματική, οργανωτική και κινηματική τομή με όλους τους μηχανισμούς της κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Με απεργιακό σχέδιο που θα αμφισβητεί στην πράξη το μνημονιακά κατοχυρωμένο αποκλειστικά νόμιμο δικαίωμα στην κήρυξη απεργίας του αστικοποιημένου συνδικαλισμού. Το δρόμο έδειξαν – παρά τα όρια και τις αδυναμίες τους – η απεργία της 12ης του Γενάρη του 2018, η διακλαδική απεργία της 1ης Νοέμβρη, οι απεργιακοί αγώνες των αναπληρωτών, των ντελιβεράδων και των εργαζόμενων στις ΜΚΟ. Μπροστά μας είναι η αποφασισμένη από μαζική συνέλευση απεργία των μισθωτών τεχνικών, η οποία πρέπει να πάρει ευρύτερα χαρακτηριστικά μέσα από την κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων
Σήμερα απαιτείται μια άλλη αριστερά αντικαπιταλιστική, σύγχρονα κομμουνιστική με πανελλαδική δικτύωση στην εργατική τάξη και τη νέα βάρδια της, πρωτοπόρα συμβολή στην οργάνωση της σε νέα σωματεία στους κρίσιμους κλάδους της οικονομίας. Ιδιαίτερα σήμερα που κάθε μείζων εργατικό πρόβλημα (μισθός, ελαστικές σχέσεις εργασίας, ανεργία) πλήττει με διπλή ισχύ τη νέα γενιά, αναπτύσσεται αργά και υπόκωφα μια τάση συνάντησης του νεολαιΐστικου κινήματος με το εργατικό. Τα ταξικά συνδικάτα, τα σχήματα, οι οργανώσεις και τα μέτωπα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς πρέπει να βάλουν στο κέντρο της εσωτερικής τους ζωής τους νέους και τις νέες, στο κέντρο των διεκδικήσεων τους την επίλυση των νεολαιΐστικων και εργατικών προβλημάτων, με πνεύμα καινοτόμο και ανατρεπτικό! Για ένα ρεύμα αντιπολίτευσης, ρήξης, ανατροπής, ρεύμα εργατικής χειραφέτησης και ενεργητικής στήριξης σε μια μαζική αντικαπιταλιστική αριστερά, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ!
Η εργατική πρωτομαγιά 133 χρόνια μετά, παραμένει μια κραυγή που διασχίζει τους αιώνες: Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά! Ενάντια στην υποταγή και την αδράνεια! Όλα είναι αδύνατα, μέχρι να τα κάνουμε εμείς δυνατά!
ΡΗΞΗ ΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ-ΕΕ-ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ!
ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ!
ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ!
ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ & ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΡΕΥΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ