Εδώ και 3 μήνες δίνεται ένας πολύ σημαντικός αγώνας από τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στο Ειδικό Πρόγραμμα του ΟΑΕΔ για 5500 νέους πτυχιούχους 22-29 ετών για την ανανέωση των συμβάσεων τους. Σε αυτό τον αγώνα ένα μικρό τμήμα της νέας γενιάς έρχεται αντιμέτωπο με τις τρεις «θανάσιμες» απειλές με τις οποίες αναμετρήθηκε κάθε νέος και νέα μέσα στη δεκαετία της κρίσης. Η ανεργία, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και η μετανάστευση υπήρξαν οι τομείς στους οποίους «διέπρεψαν» όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις. Τα ίδια χείλη σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι «τα μνημόνια τελείωσαν», ότι «βγήκαμε από την κρίση» και ότι «τα δεινά σταδιακά θα εξαλειφθούν»! Κι όμως η κινητοποίηση αυτών των νέων δείχνει ότι η αφήγηση της κυβέρνησης δεν είναι ιδιαίτερα πειστική και ότι η πραγματικότητα άλλα προμηνύει.
Συνιστά τουλάχιστον πρόκληση το γεγονός ότι η κυβέρνηση ακόμα και σήμερα ουσιαστικά δεν έχει δεχθεί να συναντήσει αυτούς που παλεύουν για το δικαίωμα τους στην εργασία, ενώ ταυτόχρονα υπερασπίζονται την εύρυθμη λειτουργία μιας σειράς υπηρεσιών που χωρίς αυτούς δε θα μπορούσαν να επιτελέσουν το έργο τους. Αντί αυτού ο Υπουργός Εργασίας συμμετέχει σε συνέδρια για το λεγόμενο Brain Drain, επιμελώς προφυλαγμένα από την κραυγή των χιλιάδων συμβασιούχων, και λανσάρει τις «νέες κατευθύνσεις» των πολιτικών διαχείρισης της ανεργίας. Κατευθύνσεις που τις μετατρέπουν σε πολιτικές επαναπατρισμού/προσέλκυσης στελεχών για τις επιχειρήσεις, εμβαθύνοντας όλο και περισσότερο τη λογική της υποταγής των πολιτικών αντιμετώπισης της ανεργίας στις προσταγές του κεφαλαίου. Αντίστοιχες είναι και οι εξαγγελίες του νέου διοικητή του ΟΑΕΔ.
Παρά τα συντριπτικά χτυπήματα που δέχθηκε η νέα γενιά οι νεολαιίστικες ανάγκες συνεχίζουν να ωθούν τους νέους σε αγώνες για τα δικαιώματα τους. Παρά την ήττα του προηγούμενου κύκλου και τη διάψευση των όποιων προσδοκιών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο νεολαιίστικος ριζοσπαστισμός συνεχίζει να έχει σφυγμό και να πάλλεται κατά καιρούς υπενθυμίζοντας στην κυβέρνηση της ΝΔ ότι η νέα γενιά μπορεί να μετατραπεί σε έναν αξιόμαχο αντίπαλο που μπορεί να την απειλήσει. Αυτό έδειξαν άλλωστε οι φοιτητές και οι φοιτήτριες το Νοέμβρη του 2019 που υπερασπίστηκαν την ΑΣΟΕΕ, ανακόπτοντας εν μέρει τη φόρα της κυβέρνησης. Επιπλέον μέσα στον αγώνα των ωφελούμενων κυοφορείται μια αδύναμη αλλά ελπιδοφόρα και δυναμική τάση συντονισμού διαφορετικών νεολαιΐστικων εργατικών τμημάτων. Πλάι στους ωφελούμενους του ειδικού προγράμματος στέκονται συγκεκριμένα τμήματα συμβασιούχων και ελαστικά εργαζόμενων – ιδιαίτερα στο δημόσιο τομέα – που γνωρίζουν πολύ καλά τι πάει να πει διαρκής ανακύκλωση, περιπλάνηση και εργασιακός μεσαίωνας. Από τη μία οι 4000 συμβασιούχοι της υγείας που χρόνια τώρα κινητοποιούνται απαιτώντας να μη φύγει κανένας από τη δουλειά. Κι από την άλλη οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί, αυτοί που κάθε χρόνο ετοιμάζουν για άλλη γωνιά της χώρας τις βαλίτσες τους, προκειμένου τα σχολεία να έχουν δασκάλους και καθηγητές. Στον αγώνα των ωφελούμενων παρουσιάζεται η ευκαιρία, η αγωνία πολλών διαφορετικών κατηγοριών ελαστικά εργαζόμενων, οι πολλαπλές αγωνιστικές εμπειρίες να γίνουν δύναμη ανατροπής της εφαρμοζόμενης πολιτικής και δικαίωσης των αιτημάτων όλων!
Εντός όμως των ωφελούμενων δρουν όλων των ειδών οι τάσεις και τα ρεύματα. Ανοιχτά εκφράζονται οι τάσεις υποταγής στη νέα κανονικότητα που θέλουν να επιβάλλουν κυβέρνηση – ΕΕ και κεφάλαιο. Η φωνή της κυβέρνησης μέσα στο κίνημα, είναι αυτοί/ες που επιτίθενται στο αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και αντιπαραθέτουν σε αυτό την παράταση του προγράμματος. Είναι αυτοί που στην αγωνιστική κλιμάκωση και τον συντονισμό αντιπαραθέτουν το ακατάπαυστο lobbying με κυβερνητικά στελέχη και κρατικούς αξιωματούχους. Ευτυχώς μέχρι σήμερα αυτές οι φωνές παραμένουν περιθωριακές. Από την άλλη πιο μετριοπαθείς εκδοχές της ίδιας όμως αντίληψης εκφράζονται από δυνάμεις φίλα προσκείμενες στον ΣΥΡΙΖΑ που αν και δεν αντιπαραθέτουν τα δύο προαναφερθέντα αιτήματα, επιχειρούν να μετατρέψουν τον αγώνα των ωφελούμενων σε εργαλείο ενίσχυσης της εικόνας του αντιπολιτευόμενου Τσίπρα. Τι όμως αντιτάσσει ο Τσίπρας, απέναντι στον Μητσοτάκη; Μήπως ότι μια δική του κυβέρνηση θα έσπαγε τους μνημονιακούς περιορισμούς και θα προχωρούσε σε προσλήψεις για να καλυφθούν τα κενά στο δημόσιο; Μήπως θα καλούσε τον ΟΑΕΔ να σπάσει τους περιορισμούς που επιβάλλει το πλαίσιο υλοποίησης των ΕΣΠΑ; Μήπως θα ανταποκρινόταν με οποιοδήποτε τρόπο στο αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλεία; Σε καμία περίπτωση. Ο ίδιος ο Τσίπρας απλά ισχυρίζεται ότι το πρόγραμμα είχε σχεδιαστεί επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μπορεί να επεκταθεί για έναν ακόμη χρόνο. Με την παρέλευση αυτού του διαστήματος πάλι τα ίδια ερωτήματα θα έρχονταν στο προσκήνιο.
Από την άλλη πλευρά εκκωφαντική είναι η απουσία του επίσημου εργατικού κινήματος με πρώτη και καλύτερη την ΑΔΕΔΥ η οποία με το ζόρι κάλεσε σε 2 απεργίες, περιορίζοντας τες όμως αποκλειστικά στους ωφελούμενους του συγκεκριμένου προγράμματος. Το ζητούμενο από την ΑΔΕΔΥ δεν είναι απλά να δημοσιεύσει ένα «χαρτί» για να καλύψει την απουσία των «ωφελούμενων» από τη δουλειά τις ημέρες των κινητοποιήσεων. Το ζητούμενο θα ήταν το δημοσιουπαλληλικό κίνημα να εξέφραζε την αλληλεγγύη του και τις θέσεις του για τις πολιτικές διαχείρισης της ανεργίας. Με δεδομένη αυτή την κατάσταση, αυτοί που καλούνται να σώσουν τη τιμή αυτού του κινήματος είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία των εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα. Καλούνται να πάρουν πρωτοβουλίες ενάντια στις αποφάσεις της ΑΔΕΔΥ και των αστικοποιημένων ομοσπονδιών, προκειμένου να εκφράσουν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στον αγώνα των «ωφελούμενων» παίρνοντας ενεργητικό ρόλο για την παραμονή αυτών των εργαζόμενων στις θέσεις τους.
Το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ τέλος αισθάνεται αμήχανα ακόμα και με αυτές τις περιορισμένες διαστάσεις που έχει λάβει ο αγώνας των ωφελούμενων. Δεν επιθυμεί ουσιαστικά την περαιτέρω κλιμάκωση και φυλά τις δυνάμεις του για την απεργία εν όψει του ασφαλιστικού νομοσχεδίου. Όμως μια απεργία προετοιμάζεται σαφώς καλύτερα αν κάποιοι πρωτοπόροι κλάδοι, ή ομάδες εργαζόμενων αναλάβουν την πρωτοβουλία εκδήλωσης απεργιακών γεγονότων ακόμα και πολύ πριν από τα «μεγάλα ραντεβού». Αυτό δείχνει η πρόσφατη εμπειρία της Γαλλίας.
Υπάρχει ανάγκη λοιπόν άλλου δρόμου! Ο αγώνας τώρα που έρχονται οι απολύσεις πρέπει να ριζοσπαστικοποιηθεί σε όλα τα επίπεδα, χωρίς περιορισμούς και άνω τελείες, σε επίπεδο αιτημάτων, μορφών οργάνωσης/κινητοποίησης και συντονισμού. Πρώτα από όλα πρέπει να δοθεί ισχυρό μήνυμα προς την κυβέρνηση μέσα από την απεργιακή κινητοποίηση στις 22/1 με τη μαζικότητα και το δυναμισμό της πορείας που θα συμπέσει με τη συνάντηση Βρούτση – Μητσοτάκη στο Υπουργείο Εργασίας για το ασφαλίστικο.
Κανένας εργαζόμενος να μην επιστρέψει σπίτι του. Το Συντονιστικό Αγώνα να επινοήσει μορφές συσπείρωσης αυτού του δυναμικού και σε συντονισμό με τα πρωτοβάθμια σωματεία στους χώρους όπου έχουν πραγματοποιηθεί απολύσεις να οργανωθούν δυναμικές δράσεις που να μπλοκάρουν τη λειτουργία των υπηρεσιών. Οι συντονιστικές επιτροπές ανά την Ελλάδα να επεκταθούν. Σε κάθε περιοχή να διαμορφωθούν κέντρα αγώνα που να μεταλαμπαδεύουν το πνεύμα του ανυποχώρητου αγώνα.
Στις 31/1 όπου προετοιμάζεται μαζικό απεργιακό γεγονός από τα σωματεία των εργαζόμενων στην εκπαίδευση, πρέπει να συναντηθούν όλοι οι ελαστικά εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα. Με συμμετοχή στη Συνέλευση Αγώνα όλων των ελαστικά εργαζόμενων στο δημόσιο (ωφελούμενων, αναπληρωτών, συμβασιούχων) να εκπονηθεί κοινό σχέδιο δράσης για τη μόνιμη και σταθερή εργασία και προκειμένου να ανατραπεί κάθε απόλυση. Για την ανάπτυξη ενός πολύμορφου αποφασιστικού, μαχητικού απεργιακού αγώνα αποφασισμένου σε κάθε βήμα από τους ίδιους τους εργαζόμενους, κόντρα στη λογική της ανάθεσης, του κατακερματισμού και της “ιδιαιτερότητας” των κλάδων που καλλιεργείται.
Το μέλλον της νεολαίας δεν μπορεί να χωρέσει στην ημιεργασία, την ανασφάλεια και την περιπλάνηση για ένα κομμάτι ψωμί. Οι δυνατότητες της εποχής, αλλά και η πιο μορφωμένη γενιά που έχει υπάρξει ποτέ στην ανθρωπότητα, επιβάλλουν ένα μέλλον που όλοι θα μπορούν να δουλεύουν, για πολύ λιγότερες ώρες και με πολύ καλύτερες συνθήκες εργασίας και μισθούς. Η νεολαία δεν θα σκύψει το κεφάλι, δεν θα δουλεύει για να πλουτίζουν οι λίγοι, δεν θα σωπάσει με ημίμετρα. Θα ζητήσει αυτά που τις αξίζουν, αυτά που η ίδια προσφέρει στην κοινωνία και της τα στερούν!
ΜΟΝΙΜΗ & ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΛΥΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!
ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ
ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΟΑΕΔ
ΜΑΖΙΚΕΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΦΘΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΝΑ
ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΩΝ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ
λεφτά για τις ανάγκες μας και όχι για τους εξοπλισμούς
Μείωση του χρόνου εργασίας – δουλειά για όλους – αυξήσεις στου μισθούς
Σταθερές εργασιακές σχέσεις με δικαιώματα, επαναφορά των κλαδικών συμβάσεων