1. Οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξήχθησαν στο αποκορύφωμα της διετούς επιδρομής των δυνάμεων του κεφαλαίου απέναντι στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας, αλλά και σε μια περίοδο έντασης κάθε λογής εκβιασμών απέναντι στον ελληνικό λαό. Ήταν στοίχημα αν θα σφραγιστούν από την προσπάθεια ανασυγκρότησης του αστικού πολιτικού προσωπικού και των εκπροσώπων τους στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ) μετά την σφαλιάρα των βουλευτικών εκλογών ή από το μαχόμενο πολιτικό φοιτητικό κίνημα. Κι οπωσδήποτε σφραγίστηκαν από το δεύτερο. Οι παρατάξεις των ΠΑΣΠ και ΔΑΠ χάνουν πάνω από 15.000 ψηφοφόρους σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, την ίδια στιγμή που η Αριστερά, με αιχμή του δόρατος και κύριο εκφραστή της ανοδικής της τάσης την μαχόμενη αντικαπιταλιστική πτέρυγα στις σχολές, την ΕΑΑΚ, ενισχύεται.

2. Οι παρατάξεις των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, του μαύρου κυβερνητικού μετώπου της μνημονιακής πολιτικής, μάχονται να διατηρηθούν ως συγκροτημένοι πελατειακοί μηχανισμοί στις σχολές, ως μηχανισμοί διαμεσολάβησης και συνδιαλλαγής με το καθηγητικό κατεστημένο και το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο. Εκπροσωπούν τον ατομικό δρόμο και την υποταγή, την αυταπάτη του «εγώ θα τη βολέψω». Πρέπει να ηττηθούν συνολικά, στο επίπεδο της πολιτικής, της ιδεολογίας και της στάσης ζωής, από την αντικαπιταλιστική Αριστερά και τις ιδέες της, ως αποφασιστικό βήμα για την χειραφέτηση της νέας γενιάς.

Η ΠΑΣΠ καταγράφει την μεγαλύτερη πτώση της σύγχρονης ιστορίας της, πτώση της τάξης του 8%. Η σπουδάζουσα νεολαία γυρνάει την πλάτη της στην παράταξη του ΠΑΣΟΚ, την παράταξη της Άννας Διαμαντοπούλου και της εκτρωματικής της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Ο χρόνος των πολιτικών τοποθετήσεων «ήξεις, αφήξεις» τελείωσε οριστικά και η νέα γενιά το νιώθει στο πετσί της. Οι δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από την ΠΑΣΠ δε πρέπει να εγκλωβιστούν εκ νέου στα διάφορα «μαξιλαράκια» απορρόφησης των κραδασμών της αστικής πολιτικής. Να μην δώσουν οι παλιές αυταπάτες την θέση τους σε νέες, να μην βρεθούν εκ νέου σε κάποιο αστικό πολιτικό παιχνίδι, αλλά στο δρόμο του αγώνα, πλάι στο ριζοσπαστικό φοιτητικό κίνημα και τον αγωνιζόμενο λαό.

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ πέφτει σημαντικά σε ψήφους και μαζί με την ΠΑΣΠ είναι αυτοί που «ρίχνουν» την συμμετοχή. Δείχνει ωστόσο μεγαλύτερο βαθμό ανθεκτικότητας από την ΠΑΣΠ. Το γεγονός αυτό οφείλεται στην μεγαλύτερη διείσδυση της στους μηχανισμούς του επιχειρηματικού πανεπιστημίου, στην ανοιχτή ταύτισή της με την κυρίαρχη ιδεολογία, που την κάνει να εκφράζει αυθεντικότερα και επιθετικότερα τις αντικινηματικές τάσεις μερίδας του φοιτητικού σώματος, αλλά και στο γεγονός του «μονοπωλίου» της στο πολιτικό χώρο της «Δεξιάς» στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Το επόμενο διάστημα θα βρεθεί απέναντι από τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος και στην αναγκαία ανάτασή του.

3. Η Πανσπουδαστική Κ.Σ. δεν καταφέρνει να επικοινωνήσει με τη μαχητική αριστερή τάση του φοιτητικού σώματος. Πέφτει σε ψήφους και διατηρείται σε ποσοστό, πληρώνοντας την αποστροφή της απέναντι στις μαζικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος, την άρνησή της για την αναγκαία μετωπική συσπείρωση του φοιτητικού κινήματος. Η επιλογή συγκρότησης του ΜΑΣ από –λαθεμένη- γραμμή συσπείρωσης ενάντια στον εκφυλισμένο συνδικαλισμό, καταλήγει να είναι ανοιχτά πια γραμμή διαχωρισμού από άλλες αγωνιστικές δυνάμεις. Το αναγκαίο αντι-ΕΕ περιεχόμενο που βάζουν οι δυνάμεις της ΚΝΕ στις σχολές, αν δε συνοδευτεί με άμεση αλλαγή στο πως αντιμετωπίζει την αντικαπιταλιστική Αριστερά και το μαζικό κίνημα, θα καταλήξει αντί για όπλο του αγώνα υπεραριστερός μανδύας που ντύνει μια συντηρητική στροφή.

Οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ εμφανίζουν σημαντική ανοδική τάση. Η ΑΡΕΝ καρπώνεται το ανοδικό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία αλλά και την παρουσία της στις διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος. Ωστόσο αυτές οι ανοδικές τάσεις παραμένουν σε μεγάλη αναντιστοιχία με τα κοινοβουλευτικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, όπου το φοιτητικό κίνημα ορίζει το έδαφος πραγματικών αντιδιαχειριστικών και αντι-ΕΕ αγώνων, δε μπορεί να γίνει πλειοψηφική. Άλλωστε, όσες φορές συμμετείχε σε μετωπικές διεργασίες στο φοιτητικό κίνημα, αποδέχονταν ένα περιεχόμενο που έρχεται σε ρήξη με βασικές θέσεις της.

4. Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση, η ΕΑΑΚ, σημειώνει ραγδαία άνοδο σε ψήφους και ποσοστά, της τάξης του 3%, την μεγαλύτερη στην εικοσαετή πορεία της. Εμφανίζει θεαματική αύξηση στις μεγάλες πόλεις του συγκεντρωμένου φοιτητικού σώματος (Αθήνα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη). Ποιοτική τομή αποτελούν και τα πραγματικά βήματα που καταγράφηκαν στα ΤΕΙ και πρέπει να επιταχυνθούν. Η άνοδος της ΕΑΑΚ είναι αποτέλεσμα της αταλάντευτης αγωνιστικής γραμμής και φυσιογνωμίας της, της στήριξής της στις διαδικασίες του μαζικού κινήματος, αλλά και του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού περιεχομένου που πρέσβευε σε αυτές. Η ψήφος στην ΕΑΑΚ είναι παρακαταθήκη για τους αγώνες του επόμενου διαστήματος και για μια Αριστερά που θα πιέζει από προωθημένες θέσεις για την ανατρεπτική κοινή δράση όλης της αριστεράς.

Από καλύτερες πλέον θέσεις, η ΕΑΑΚ καλείται να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο σε όλες τις μάχες που ανοίγονται. Στην οργάνωση της πάλης του φοιτητικού κινήματος απέναντι στον κοινωνικό μεσαίωνα κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ. Στην μαχητική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Στην προώθηση του -αναγκαίου όσο ποτέ σήμερα- αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής μέσα από ενωτικές και μαζικές διαδικασίες στη νέα γενιά. Και βέβαια στην ενδυνάμωση της ανυπόταχτης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στη νεολαία και στην κοινωνία συνολικά. Στις ελπιδοφόρες και δύσκολες μέρες που έρχονται μπροστά μας, μπροστά στο ιστορικό σταυροδρόμι μεταξύ της ελπίδας και της καταστροφής, ο δρόμος του ανυποχώρητου αγώνα και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είναι ακόμα πιο αναγκαίος.

Η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση χαιρετίζει τους χιλιάδες νέους και νέες που στήριξαν και με την ψήφο τους την ΕΑΑΚ. Τους καλεί να τη μετατρέψουν σ’ ένα μικρό αλλά αποφασιστικό βήμα που θα το ακολουθήσουν κι άλλα μεγαλύτερα, για την στράτευσή τους στην «από ‘δω πλευρά του ποταμού», ενάντια στην κοινωνική βαρβαρότητα τους σύγχρονου καπιταλισμού. Σ’ αυτή την πλευρά θα βρεθούμε μαζί, όπως βρεθήκαμε στους δρόμους και στις πλατείες, στις διαδηλώσεις και στις απεργίες. Γιατί τελικά το ζήτημα τίθεται κάθε μέρα και πιο δυνατά: Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε όπως αυτός ο δραπέτης ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο απέναντί τους!