Για να βγουν στην ανεργία ΠΑΣΟΚ – ΕΕ- ΔΝΤ, να ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ!

Στην Ελλάδα του μνημονίου βιώνουμε την πιο επιθετική πολιτική από τη μεταπολίτευση και μετά. Μέσα σε ενάμιση χρόνο, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με αιχμή του δόρατος το μνημόνιο και τις αποφάσεις της τρόικας ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ και με την αμέριστη συμπαράσταση του ΛΑΟΣ και της ΝΔ, έχει περάσει μέτρα που έβρισκαν εμπόδια για τουλάχιστον 20 χρόνια. Πάρα όμως τις λεγόμενες “θυσίες”, τα μέτρα συνεχίζονται και μάλιστα για καιρό. Μιλάμε για έναν υπερδεκαετή πόλεμο απέναντι στις ανάγκες των εργαζόμενων και της νεολαίας, που εγγυάται ένα και μόνο πράγμα: την χειροτέρευση των όρων ζωής για εκατομμύρια εργαζόμενους και νέους, τη νέα φτώχια, την ανεργία.

Σήμερα, που οι άνεργοι αγγίζουν σχεδόν το 20% και στη νεολαία το 50%, το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας δεν τελειώνει με τις απολύσεις και την απουσία νέων θέσεων εργασίας: Η περίοδος της κρίσης αξιοποιείται ως ευκαιρία από τις δυνάμεις του κεφαλαίου για τη δημιουργία με μόνιμο τρόπο μιας τεράστιας ζώνης ημιαπασχόλησης – ημιανεργίας ή αλλιώς «απασχολησιμότητας και εξωτερικής ευελιξίας».

Δεν μιλάμε μόνο για τους χιλιάδες νέους που δεν κατάφεραν καν να ξεκινήσουν δουλειά, τους δεκάδες χιλιάδες απολυμένους επιχειρήσεων που κλείνουν, αλλά κι αυτούς που απολύονται καθημερινά από κερδοφόρες επιχειρήσεις (όπως η cosmOTE – 5η στα βαλκάνια), τους “ληγμένους” συμβασιούχους! Γιατί η ανεργία δεν έχει μόνο μια μορφή… Η δουλειά με το κομμάτι έχει την τιμητική της, η ανασφάλιστη εργασία είναι σχεδόν νόμος, οι ολιγόμηνες συμβάσεις είναι ο γενικός κανόνας ειδικά για τις ηλικίες μεταξύ 17 και 35 ετών, είτε είσαι απόφοιτος/η σχολής, σχολείου, πανεπιστημίου η διαφορά είναι πολύ μικρότερη από όσο φαντάζει.

Σε αυτό το ρημαγμένο κοινωνικό τοπίο, τα υπολείμματα του όποιου “κοινωνικού κράτους” καταρρέουν. Τα κόμιστρα των συγκοινωνιών ακριβαίνουν, η φορολογία στα είδη βασικής ανάγκης αυξάνεται, μπαίνει “εισιτήριο” στα δημόσια νοσοκομεία. Χωρίς να φτάνουν αυτά θεσμίζεται η πληρωμή κάτω του βασικού μισθού για νέους και μακροχρόνια άνεργους, η μαθητεία και η δουλειά των ανήλικων νομιμοποιείται.

Μας καλούν να “εκπαιδευτούμε” σε ένα μοντέλο μισοδουλειάς – μισοανεργίας, να ρίξουμε τις απαιτήσεις μας, να μοιραστούμε τη φτώχεια. Μέσα σε όλα αυτά το περιβόητο “μνημόνιο” προβλέπει τη μείωση στο μισό των δαπανών για τους ανέργους (περικοπή των επιδομάτων ανεργίας διαμέσου της σύνδεσής τους με υποτιθέμενα «κοινωνικά κριτήρια», που σημαίνει ότι ακόμη λιγότεροι θα δικαιούνται τη λήψη τους), ενώ ταυτόχρονα κάθε δύο μήνες εμφανίζεται μια νέα διάταξη που πριμοδοτεί το κεφάλαιο (βλέπε τον πρόσφατο διπλασιασμό της επιδότησης προς τις επιχειρήσεις από 6 σε 12 ευρώ την ημέρα για την πρόσληψη μαθητευόμενων που θα δουλεύουν με το 70% του μισθού της ΕΓΣΣΕ), με πληρωμή από τον ΟΑΕΔ των εργατικών ασφαλιστικών εισφορών, τμημάτων των μισθών κ.ο.κ “Μοιραστείτε τη φτώχια” μας λένε. Σαν να “τα φάγαμε μαζί” καλούν τη νεολαία που βλέπει το μέλλον της να κατακρημνίζεται να πληρώσει για έναν και μόνο λόγο: την κερδοφορία τους!

Για την ανεργία δεν φταίνε ούτε οι άνεργοι, ούτε οι εργαζόμενοι! Ούτε οι παλιοί ούτε οι νέοι! Ούτε οι έλληνες ούτε οι ξένοι! Η ανεργία αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, της σύγχρονης εκμετάλλευσης. Υπάρχει για να ρίχνει τα μεροκάματα των ήδη εργαζόμενων, για να διατηρείται το “φόβητρο” ενός συνεχούς μαστιγίου. Δεν είμαστε «τεμπέληδες» και «αντιπαραγωγικοί», όπως θέλουν να πιστέψουμε. Παράγουμε καθημερινά τον πλούτο που οι επιχειρηματίες και τα κάθε λογής “γκόλντεν μπόιζ” σφετερίζονται.

Στόχος της νεολαίας Κομμουνιστική απελευθέρωση σε αυτόν τον κύκλο εκδηλώσεων που οργανώνει, είναι να βρεθούμε και να συζητήσουμε όχι μόνο τα αίτια της ανεργίας αλλά και στοιχεία της δικιάς μας απάντησης και δράσης.

Στόχος μας είναι να ανοίξουμε μια συζήτηση γύρω από τα αιτήματα της πάλης μας, τις μορφές με τις οποίες μπορούμε να οργανωθούμε σε γειτονιές, σωματεία, συλλογικότητες. Τη συμμετοχή μας στους αγώνες των εργαζόμενων και της νεολαίας, όχι σαν μια “διαφορετική” μόνο φωνή αλλά σαν κομμάτι της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.

“Την άποψή σας, να τη βράσουμε!

Η ανεργία, πληγή και παιδεμός του τόπου,

θα λείψει μοναχά τη μέρα οπού θα μπείτε εσείς σε ανεργία!”