Η δημόσια καταγγελία συντρόφισσας, από τον τομέα νεολαίας της Αριστερής Ανασύνθεσης πως δέχτηκε σωματική επίθεση από τον σύντροφό της, μέλος της ΕΑΑΚ, ανέδειξε με ηχηρό τρόπο ένα ζήτημα που η δική μας αριστερά τείνει πολλές φορές να υποτιμά, αυτό του σεξισμού και της επιρροής του ακόμα και στον κύκλο των αριστερών αντικαπιταλιστικών συλλογικοτήτων.
Γνωρίζουμε πως η δημόσια καταγγελία περιστατικών έμφυλης βίας φέρει πάντα βαρύ ψυχολογικό τίμημα, πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει και στο στιγματισμό του ίδιου του θύματος από την κοινωνία, γι’ αυτό και αναγνωρίζουμε και επαινούμε το θάρρος της συντρόφισσας να προβεί σ’ αυτήν. Όταν οι γυναίκες μιλούν ανοιχτά για τη βία που έχουν δεχτεί, νικούν στην πράξη το φόβο, ενθαρρύνουν όλες τις γυναίκες να σπάσουν τη σιωπή, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να υπερασπιστούν τη σωματική τους ακεραιότητα. Μπροστά σε μία τέτοια δημόσια καταγγελία δε χωρούν αμφιβολίες και «ήξεις αφίξεις».
Η βία κατά των γυναικών δεν είναι απομεινάρι των παλαιών καιρών, ούτε απλώς μία παραφωνία στη σύγχρονη εποχή. Είναι γέννημα των εκμεταλλευτικών συστημάτων, σύμπτωμα της εμφάνισης του ανταγωνισμού στις ανθρώπινες σχέσεις, όπως διαμορφώθηκαν ιστορικά. Η σωματική, ψυχολογική, σεξουαλική βία κατά των γυναικών τεκμηριώνεται πάνω στην πατριαρχική αντίληψη της κατωτερότητας του γυναικείου φύλου. Είναι δομικό χαρακτηριστικό της ταξικής και εκμεταλλευτικής κοινωνίας.
Η συχνότητα των περιστατικών έμφυλης βίας στην καθημερινή μας ζωή κι η σιωπή που τα περιβάλλει δείχνει το βαθμό στον οποίο έχει εμπεδωθεί η κοινωνική ανοχή απέναντι στην σεξιστική βία. Δείχνει την κυριαρχία της σεξιστικής ιδεολογίας που επιβάλλει μία σειρά αντιδραστικά στερεότυπα και ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά στις διαπροσωπικές σχέσεις, για τη γυναίκα «που τα χρειαζόταν» και τον «σκληρό» άντρα που «είναι στη φύση του να σηκώσει καμιά φορά και το χέρι».
Το κρίσιμο σημείο στην υπόθεση είναι ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά, οι δυνάμεις που έχουν κομμουνιστική αναφορά, δεν έχουμε μόνο να παλέψουμε μ’ έναν «εξωτερικό εχθρό». Χρειάζεται αντίθετα επίπονη προσπάθεια για να αντιπαρατεθούμε με σεξιστικές αντιλήψεις που σε πολλές περιπτώσεις διαπερνούν στον έναν ή στον άλλον βαθμό και οργανώσεις της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Είναι ζήτημα, λοιπόν, να ενισχυθεί η συλλογική προσπάθεια οικοδόμησης μίας σύγχρονης στάσης ζωής και μιας νέας ηθικής που θα βασίζεται στον αλληλοσεβασμό, την ισότητα, την ειλικρινή συντροφικότητα. Ενός σύγχρονου εργατικού πολιτισμού που θα οδηγεί τους σημερινούς αγώνες και θα εμπνέεται από την επιδιωκόμενη απελευθερωμένη κοινωνία, απαλλαγμένη από την ταξική και πατριαρχική εκμετάλλευση.
Αναγκαία βήματα σ’ αυτήν την κατεύθυνση είναι πρώτιστα η αναγνώριση κι η απομόνωση σεξιστικών συμπεριφορών στους κύκλους μας. Όταν, δε, πρόκειται για περιστατικά έμφυλης βίας, για εμάς ένα είναι σαφές: αυτά δε χωρούν στην οργάνωση μας, δε χωρούν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δε χωρούν στην ΕΑΑΚ. Ούτε, φυσικά, και αυτοί που τα πράττουν!
Οι αγωνιστές κι οι οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς δε μπορούμε να κλείσουμε υποκριτικά τα μάτια μας! Καλούμε όλες τις οργανώσεις να πάρουν τα μέτρα που απαιτούνται για να ανοίξει ένας ουσιαστικός διάλογος για αυτά τα ζητήματα, να αναγνωρίσουμε και να καταδικάσουμε όλοι ανεξαιρέτως κι απερίφραστα τη βία που ασκήθηκε, να απομονωθούν και να τεθούν εκτός από τα συλλογικά μας εγχειρήματα τέτοιες πρακτικές σεξιστικής βίας! Παράλληλα, είναι προφανές για εμάς πως ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, το οποίο απασχολεί συνολικά την κοινωνία και την Αριστερά, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για μικροπολιτική αξιοποίηση και σπέκουλα κατά οργανώσεων ή για αστήριχτες γενικεύσεις περί συλλογικής ευθύνης της αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής Αριστεράς. Τέτοιες γενικεύσεις το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι να ενισχύουν την ευρύτερη απογοήτευση και αποστράτευση. Έχουμε την πεποίθηση πως η Αντικαπιταλιστική Αριστερά έχει την δυνατότητα να υπερβαίνει θετικά τέτοιες καταστάσεις.
Η ουσία, για εμάς, δε βρίσκεται, όμως μόνο στα οργανωτικά μέτρα αλλά στην ενίσχυση της συλλογικής προσπάθειας για την κατάκτηση μίας νέας φυσιογνωμίας για τους νέους αγωνιστές και τις νέες αγωνίστριες της ΕΑΑΚ και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η πατριαρχία, η γυναικεία καταπίεση, η έμφυλη βία κι ο σεξισμός είναι ζητήματα κεφαλαιώδους σημασίας, τα οποία οφείλουμε να προσεγγίσουμε και να μελετήσουμε με μια σύγχρονη επαναστατική ματιά, έξω από στρουθοκαμηλισμούς, καιροσκοπισμούς και μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις. Η αναγκαία δημοκρατική και αντικαπιταλιστική επανίδρυση της ΕΑΑΚ, περνάει και από την διαπαιδαγώγηση νέων αγωνιστών που θα εμφορούνται από τις αξίες του εργατικού πολιτισμού.
Στις δυνάμεις που αναφέρονται στην επανάσταση και τον κομμουνισμό ταιριάζει μόνο η ειλικρίνεια και το θάρρος να αναμετρηθούμε και με τα δικά μας κακώς κείμενα. Για να είμαστε όλοι, οι σύντροφοι κι οι συντρόφισσες, μέσα από τη στάση ζωής και τις σχέσεις που αναπτύσσουμε, προπομποί της κοινωνίας πανανθρώπινης ισότητας κι ελευθερίας.