Δύο χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από τον χαμό του συντρόφου μας Τάσου Κοζανιτά. Ήταν Τετάρτη 1 Ιούνη του 2011, όταν ο Τάσος έχασε την μάχη με την επάρατη νόσο, σε ηλικία μόλις 30 χρονών. Την περίοδο εκείνη ήταν μέλος του γραφείου του Κ.Σ. της νΚΑ και υπεύθυνος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού των “Αναιρέσεων”

Γνωστός σε όλους για την σεμνότητα και την συντροφικότητά του, για την ανιδιοτελή προσφορά και το ενδιαφέρον του. Ο Τάσος αγαπήθηκε από εκατοντάδες αγωνιστές και το κενό που άφησε παραμένει δυσαναπλήρωτο. Στην μνήμη του Τάσου αφιερώθηκαν οι εργασίες και η απόφαση της 4ης Συνδιάσκεψης της νΚΑ ενώ προς τιμήν του, η Λέσχη Θεωρίας και Πολιτισμού “Αναιρέσεις” φέρει το όνομά του.

Το παρακάτω κείμενο έγραψε και εκφώνησε ο Γιάννης Μπαλάσης, στην πολιτική εκδήλωση μνήμης που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του συντρόφου μας Τάσου Κοζανιτά, το Σάββατο 18/06/2011 στον Γαλαξία της Νέας Σμύρνης

Τον λόγο αυτής της συγκινησιακά φορτισμένης συνάντησης αποχαιρετισμού τον ξέρουμε όλοι πολύ καλά , είναι η απώλεια του συντρόφου μας Τάσου Κοζανιτά. Γεγονός που δεν περιγράφεται με λόγια, δεν μπορεί να χωρέσει απλά σε κάποιες λέξεις.
Πολλά είχαμε γράψει μαζί, αλλά στο πιο δύσκολο με άφησες μόνο μου, δεν είσαι εδώ να πεις μια γνώμη. Σύντροφε, φίλε και αδελφέ είναι βαριά δουλειά, δύσκολη και επώδυνη, ίσως όμως να πάρει λίγο απ’ το βάρος που νιώθω και να με ανακουφίσει.
Η απώλεια σου είναι τεράστια για την αντικαπιταλιστική Αριστερά και το ρεύμα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, τους αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων, τους κατοίκους της Νέας Σμύρνης και όχι μόνο, αλλά και για όλους όσους πορευτήκαμε μαζί και μοιραστήκαμε τους αγώνες και τις ελπίδες για έναν κόσμο απαλλαγμένο από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Κι αυτό έχει να κάνει με την επιλογή ζωής που έκανες, να μην διαλέξεις μία ουδέτερη και ήσυχη ζωή παρά να δοθείς άνευ όρων στο συλλογικό όνειρο, να είσαι ευτυχισμένος όταν και οι γύρω σου θα είναι ευτυχισμένοι, να αγωνίζεσαι χαμογελώντας αλλά και να χαμογελάς γιατί αγωνίζεσαι
Δήλωσες παρών με αυταπάρνηση σε κάθε μάχη, σ’ όλες τις προσπάθειες και τις αναζητήσεις της κομμουνιστικής Αριστεράς. Από μαθητής και τις καταλήψεις των σχολείων έως και τα φοιτητικά του χρόνια στο Πάντειο και την στράτευσή του στην ΕΑΑΚ και την νΚΑ. Από τους αγώνες των κατοίκων της Νέας Σμύρνης έως την δουλειά στους μαθητές και την έκδοση του περιοδικού των «Αναιρέσεων».
Ήταν πριν από περίπου δέκα χρόνια, αρχές του 2001 αν θυμάμαι καλά, όταν πρωτογνωριστήκαμε σε ένα αμφιθέατρο, σε κάποιο συντονιστικό της ΕΑΑΚ. Εγώ είχα ακούσει ήδη για εσένα από τον ξάδερφο σου και σύντροφό μας, τον Γιώργο, ότι την «ψάχνατε» για την ΕΑΑΚ μαζί και με άλλους πριν ακόμη μπείτε στο Πανεπιστήμιο, για την μετέπειτα δράση σου στο Πάντειο και αλλού. Σε θυμάμαι σαν τώρα, σ’ εκείνη την συνδιάσκεψη της οργάνωσης σπουδάζουσας του 2004, στα παλιά γραφεία του ΝΑΡ, όταν μια σειρά από νέους συντρόφους «περάσαμε» στο Συμβούλιο Σπουδάζουσας και εσύ αποχωρούσες απ’ την σπουδάζουσα να μου λες : «Σύντροφέ μου, μην αγχώνεστε. Μια χαρά θα τα καταφέρετε, εδώ τα βγάλαμε εμείς πέρα». Το θυμήθηκες ξανά όταν μέσα στην «λάβα» του εκπαιδευτικού κινήματος το ’06-’07, με τις δυνάμεις να πρωταγωνιστούν μου είπες : «Είδες που στα έλεγα. Κάτι καταφέρατε τελικά».
Σε όλα τα παραπάνω, όπου κι αν βρέθηκες, δεν υπήρξες ποτέ «φωνακλάς». Δεν ξεχώριζες για τον μακρόσυρτο λόγο σου και τις μεγάλες κουβέντες. Είχες αλλεργία στις μεγαλοστομίες και τον διανοουμενίστικο λόγο που πίσω του κρύβονται μικρές συνειδήσεις. Προτίμησες τις λιγοστές, κοφτές κουβέντες που έδιναν στον άλλον να καταλάβει τι θέλουμε και πως το θέλουμε μέσα σε λίγα λεπτά. Με αυτό το ευθύ βλέμμα σου, απ’ τα σοβαρά και κάπως μελαγχολικά σου μάτια ίσα στα μάτια του άλλου. Κι αυτές τις μεγάλες, γεμάτες ένταση όμως σιωπές του ανθρώπου που ήξερε να ακούει και να επεξεργάζεται. Σπάνιο πράγμα στις μέρες μας να ακούς. Ξεχώρισες για αυτό το αστείρευτο ενδιαφέρον και το πρωτογενές πάθος σου για την πολιτική πάλη και τους συντρόφους του, την απόλυτη ανιδιοτέλεια και την περισσή συντροφικότητά σου. Πώς να ξεχάσει κανείς, όταν ήσουν ήδη βαριά άρρωστος, το ενδιαφέρον σου για το πως πάει το φεστιβάλ, το άγχος σου ότι δεν πήρες εισιτήρια να συνεισφέρεις στην προπώληση, το χαμόγελό σου όταν έμαθες πως ανεβήκαμε στο Πάντειο στις φοιτητικές εκλογές ή όταν έπιασες στα χέρια σου το τελευταίο τεύχος των Αναιρέσεων για το οποίο είχες ρίξει πολύμηνη δουλειά.
Σεμνός, χωρίς εμμονές και εγωισμούς, διαρκώς κριτικός και απαιτητικός. Παράδειγμα αξιοπρέπειας και σθένους με τη στάση ζωής που κράτησε ως το τέλος. Σθένος και αξιοπρέπεια που μόνο αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει βαθιά τις δυνατότητες της ανθρώπινης ύπαρξης μπορούν να έχουν. Προτίμησες την προσφορά, την εμπιστοσύνη και την αλληλεγγύη, την προθυμία να προσφέρεις ακόμη και τον εαυτό του και να θυσιάζεσαι για όλους μας. Ήσουν καυστικός και ειρωνικός, βαθιά χιουμοριστικός, εκεί που χρειαζόταν, πολλές φορές και με τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν πήρες τα αποτελέσματα των πρώτων ανησυχητικών εξετάσεων με πήρες τηλέφωνο και μου είπες : «Φίλε, θυμάσαι για τις εξετάσεις που λέγαμε? Κάποιοι δείκτες στο συκώτι έχουν σπάσει όλα τα κοντέρ». Κι όταν κάποιες μέρες αργότερα πρωτομπήκες στο Αττικόν, σου λέγαμε ότι θα πάρουμε πολιτική απόφαση πως δεν έχεις τίποτα και εσύ μας απαντούσες «Μπα, μόνο με ξύλο καταλαβαίνει αυτό. Δεν το δέρνουμε καλύτερα?» Ήταν τέτοιο το μεγαλείο σου και τα ψυχικά σου αποθέματα που έμοιαζες εσύ να δίνεις κουράγιο σ’ εμάς και να χαμογελάς ως την τελευταία στιγμή.
Σαφώς και δεν ήσουν μονοδιάστατος άνθρωπος, παρά την αφοσίωση σου στην ταξική πάλη . Ένιωθες ικανοποιημένος όμως με λίγα και απλά πράγματα. Έναν καφέ στην αγαπημένη σου πλατεία της Νέας Σμύρνης, το πάθος σου για ένα Κυριακάτικο γήπεδο στον πολυαγαπημένο σου “ιστορικό” Πανιώνιο, ένα βιβλίο αστυνομικής λογοτεχνίας ή οτιδήποτε, το Στελλάκι σου, την οικογένεια σου, τους αγαπημένους σου ανθρώπους και τους συντρόφους σου για ατελείωτες ώρες συζητήσεις επί των πάντων.
Τα παραπάνω δεν τα κράτησες ποτέ για τον εαυτό σου. Τα μοιράστηκες απλόχερα με τους γύρω σου καθώς ήξερες πολύ καλά πως είναι άνευ νοήματος τα συναισθήματα και οι επιθυμίες που δεν τις νιώθει κανείς δίπλα σου. Είναι άνευ ουσίας οι πολιτικές αρχές που δεν δοκιμάζονται στην πράξη παρά μένουν σχέδια επί χάρτου ή σε κλειστά γραφεία. Και είναι τραγική ειρωνεία, ρε Τασούλη, τώρα που οι δρόμοι και οι πλατείες ξαναγεμίζουν, τώρα που η ιστορία μοιάζει να γράφεται ξανά από την ανατρεπτική κίνηση του κόσμου, ένας μαχητής σαν εσένα να λείπει απ’ όλα αυτά
Σε αυτές τις δύσκολες ώρες, ακριβέ μας σύντροφε, θα μας μείνει αξέχαστη η αξιοπρέπεια με την οποία πορεύτηκες σε όλη την ζωή σου. Θα μας συντροφεύει πάντοτε η ανιδιοτελής σου στράτευση στην πάλη για να απελευθερωθεί η ανθρωπότητα απ’ τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Θα μας μείνει η ατέλειωτη ώθησή σου να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας αλλά και η σεμνότητα με την οποία δρούσες. Θα μας μείνουν τα γραπτά σου απ’ την εύστοχη και καυστική σου πένα. Η πιο πολύτιμη, όμως, κληρονομιά που μας αφήνεις είναι ότι έκανες τη ζωή σου καθρέφτη των ιδανικών για τα οποία αγωνίστηκες.
Στο φετινό Φεστιβάλ, δεν σε βρήκαμε μπαίνοντας δεξιά στο περίπτερο των Αναιρέσεων να φοράς εκείνο το μαύρο μπλουζάκι με το σήμα της ΚGB. Δεν σε βρήκαμε ούτε πιο κάτω στο βιβλιοπωλείο μαζί με το Στελλάκι σου. Δεν ήσουν πια ένας απ’ τους χιλιάδες, αλλά ήσουν σε όλα τα βλέμματα και τα χαμογέλα των ανθρώπων που μοιράστηκαν μαζί σου μοναδικές και αληθινές στιγμές. Γιατί μέχρι εκείνη την μαύρη Τετάρτη, ήσουν δίπλα μας. Από τότε, είσαι μέσα μας. Κι αν ο άνθρωπος είναι ότι αγαπάει θα συνεχίσεις να ζεις σ’ αυτά που αγάπησες : στην οικογένεια σου, στη συντρόφισσα την Στέλλα, στις καλύτερες προσπάθειες όλων μας.
Θα διαφωνήσω με τον τίτλο του βιβλίου ενός απ’ τους αγαπημένους σου συγγραφείς που έκανες και εμάς να τον αγαπήσουμε. «Κι ότι λείπει, λείπει» λέει ο Τάιμπο. Τάσο, δεν θα απουσιάζεις ποτέ. Κι αν άφησες μια θέση απ’ τις σφοδρές μάχες που κυοφορεί η συγκλονιστική εποχή που ζούμε, γέμισες μια θέση στην καρδιά μας. Είμαστε σίγουροι πως στους αγωνιστές του μέλλοντος θα βλέπουμε κάτι απ’ την αυταπάρνηση και την σεμνότητά σου, την ανιδιοτέλεια και το πάθος σου. Είμαστε σίγουροι πως οι καλύτερες μέρες που ακόμη δεν ζήσαμε θα είναι γεμάτες από την αξιοπρέπεια που δίδαξες με την ζωή σου σε όλους μας
Για όλα αυτά σε αγαπήσαμε και τα σημάδια σου στις καρδιές μας θα μείνουν ανεξίτηλα. Αυτά είναι που στηρίζουν αυτές τις δύσκολες ώρες την οικογένειά σου, τη συντρόφισσα τη Στέλλα, τους φίλους σου, τους συντρόφους σου που νιώθουν απέραντη τιμή και περηφάνια που βρέθηκες στις γραμμές μας, σε γνώρισαν και πάλεψαν μαζί σου. Έφυγες νέος, όμορφος, αξιοπρεπής και περήφανος, πραγματικός λεβέντης. Έφυγες παλικάρι, νεότατος σαν τον κομμουνισμό που είναι «η διαρκής νιότη του κόσμου». Αυτή σου την εικόνα κρατάμε όλοι οι σύντροφοί σου από το ΝΑΡ και τη νΚΑ, σε χαιρετάμε περήφανα με το κεφάλι ψηλά, σ’ ευχαριστούμε και δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε ό,τι αφήσαμε στη μέση.