17 Νοέμβρη 1973. 17 Νοέμβρη 2018. Δεν το βλέπουμε ως μνημόσυνο, ούτε ως πανηγύρι. Δεν το βλέπουμε ως άλλον ένα αγωνιστικό εορτασμό, άλλη μια υποχρέωση των αριστερών, αντικαπιταλιστικών και κινηματικών δυνάμεων. Δεν το βλέπουμε με αναπόληση, ως περασμένα μεγαλεία ενός άλλου λαού που ήξερε να αντιστέκεται. 

Την εξέγερση του Πολυτεχνείου την αντιμετωπίζουμε ως μια διαρκή υπενθύμιση.

Υπενθύμιση για την πραγματική δύναμη που μπορεί να αποκτήσει ο λαός, όταν οργανωθεί, όταν σπάσει το φόβο και την τρομοκρατία, όταν ενωθεί κάτω από το σκοπό της χειραφέτησης και της ανατροπής. 

Υπενθύμιση για το ότι οι πραγματικές αλλαγές, οι τομές στο ιστορικό συνεχές, γίνονται μέσα από εξεγερτικές διαδικασίες, μέσα από επαναστάσεις, μέσα από τον αγώνα και την επιβολή του λαϊκού παράγοντα. 

Υπενθύμιση για εκείνες και εκείνους τους ανιδιοτελείς αγωνιστές του κινήματος, που έβαλαν τα σώματα τους μπροστά από τις ερπύστριες. Που δεν εξαγόρασαν το αγωνιστικό τους παρελθόν με κυβερνητικές καρέκλες, που δεν έρχονται εδώ να μας υπενθυμίσουν που ήταν, για να δικαιολογήσουν το που βρίσκονται. 

Υπενθύμιση τελικά για το ανεκπλήρωτο των σκοπών μας. Για την τελική απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου, για μια άλλη κοινωνία χωρίς φτώχεια, μιζέρια, πολέμους, για τη σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική.  

Τα συντρίμια της μνημονιακής πολιτικής τα βλέπουμε γύρω μας, τα ζούμε οι ίδιοι, αλλά δεν έχουν καταφέρει να θάψουν την ελπίδα. Η «έξοδος από τα μνημόνια» του Τσίπρα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παραμύθι και ένα προεκλογικό τρικ, που δεν μπορεί να πείσει τον κόσμο της δουλειάς ότι μια καλύτερη μέρα ξημερώνει. 

Η μνημονιακή σταθερότητα, έχει γεννήσει μια κοινωνία παρακμής και σήψης.

Βλέπουμε καρικατούρες Μακεδονομάχων με αρχαιοελληνική ενδυμασία, να τραγουδάνε για Μακεδονίες και αλησμόνητες πατρίδες σε εθνικιστικά συλλαλητήρια.  

Βλέπουμε τα ΜΜΕ να κανιβαλίζουν το πτώμα του δολοφονημένου Ζακ. “Αγανακτισμένους” κατοίκους να δικαιολογούν «το δικαίωμα στην υπεράσπιση της ιδιοκτησίας», με κάθε κόστος. Το δικαίωμα δηλαδή του να χτυπάς μέχρι θανάτου έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο. 

Βλέπουμε να εξυψώνεται σε ήρωα ένας αλλόφρονας φασίστας που αντάλλαξε πυρά με την αλβανική αστυνομία.

Η ακροδεξιά ανεβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο, άμεσο και βίαιο αποτέλεσμα της πολιτικής τους. Από τον Τραμπ στην Αμερική, τον Μπολσονάρο στην Βραζιλία, μέχρι και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής ο φασισμός έρχεται ξανά στο προσκήνιο, παρότι οι μνήμες από τη μεγαλύτερη τραγωδία της ανθρώπινης ιστορίας είναι ακόμα νωπές. Ζούμε στην «εποχή των τεράτων» που έγραφε και ο Γκράμσι. 

Η ίδια η πολιτική τους τα γεννά, η ίδια η πολιτική τους τα εκτρέφει. Μετά από το παραλήρημα και την όξυνση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού το προηγούμενο διάστημα, παρατηρούμε την κυβέρνηση να βαδίζει σε ακόμα πιο επικίνδυνα μονοπάτια. Τρανό παράδειγμα η συμφωνία των Πρεσπών η οποία αποτελεί τον κρίκο στην ευρωνατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων, ενώ ταυτόχρονα εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της ελληνικής ολιγαρχίας, που επιδιώκει την σχετική αναβάθμιση του γεωπολιτικού και οικονομικού της ρόλου στην περιοχή, με εκβιασμούς και τελικά επιβολή απέναντι στο γειτονικό λαό. Μνημειώδης είναι η πρόσφατη πρόταση του Καμμένου όλη η Ελλάδα να μετατραπεί σε ένα απέραντο παραθαλάσσιο οικόπεδο του ΝΑΤΟ, με την προοπτική παραχώρηση νέων υπερ-βάσεων του θανάτου σε Βόλο, Λάρισα και Αλεξανδρούπολη!

Γεννάει όμως και δυνατότητες ανατροπής

Δύο είναι οι δρόμοι.  Είτε η καπιταλιστική βαρβαρότητα, η μνημονιακή λαίλαπα και η πολεμική απειλή θα ενταθούν και θα οξυνθούν είτε θα οργανωθούμε για να τα ανατρέψουμε. Η ιστορία απέδειξε με τον πλέον βίαιο τρόπο ότι μέση λύση δεν υπάρχει. Η νεολαία το έχει καταλάβει καλά και το αποδεικνύει με τα αγωνιστικά σκιρτήματα του τελευταίου διαστήματος. Με τις μαζικές γενικές συνελεύσεις και τις μαχητικές κινητοποιήσεις φοιτητών και μαθητών στο Υπουργείο Παιδείας και το κέντρο της Αθήνας. Με τις αντιφασιστικές και αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, από το Κερατσίνι, μέχρι κάθε γωνιά της Ελλάδας. Αλλά και με τη μαζική συμμετοχή της εργαζόμενης νεολαίας στη διακλαδική απεργία στην 1 Νοέμβρη. Η νεολαία δείχνει αποφασισμένη να μην ζήσει χειρότερα από τις προηγούμενες γενιές, να μην υποταχτεί, να τους ανατρέψει!

Ενάντια σε όλους αυτούς που καταδυναστεύουν τις ζωές μας, πρέπει να προτάξουμε το σύγχρονο Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία. Όχι γιατί είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν, αλλά ακριβώς γιατί το Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία ήταν μια στιγμή από το μέλλον της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Αποτέλεσε από τις κορυφαίες στιγμές του κινήματος, αποτέλεσε ένα σύνθημα που κατάφερε να συμπυκνώσει τους πόθους, τις προσδοκίες και τις επιθυμίες του πληττόμενου λαού, των εργαζόμενων και της νεολαίας. 

Το Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, μπορεί να αποτελέσει και σήμερα εφαλτήριο σύνθημα της σύγχρονης εξέγερσης του λαού, στη πάλη για τα αναφαίρετα δικαιώματα του και κατακτήσεις στο σήμερα.

Σύνθημα που θα διεκδικεί όλα αυτά που μας έχουν κλέψει, και ακόμα περισσότερα, αυτά που οι τρομερές δυνατότητες της εποχής, απελευθερωμένες από το βραχνά του κέρδους, μπορούν να μας προσφέρουν. 

Σύνθημα που θα ενώσει τη πληττόμενη νεολαία, τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, όλες και όλους όσους καταδυναστεύονται από τον σύγχρονο καπιταλισμό και τις κυβερνήσεις του.  Που συμπυκνώνει την σύγκρουση με την ΕΕ, τον ευρωμονόδρομο και τις κυβερνήσεις τους. 

Σύνθημα που θα αντηχεί από ένα πραγματικά επικίνδυνο ταξικά και πολιτικά ανασυγκροτημένο νέο εργατικό κίνημα. Που θα οργανώνει “από τα κάτω” τους μαχητικούς αγώνες των εργαζομένων και  δεν θα παίζει παιχνίδια στις πλάτες των εργατών και των εργατριών, με τραγικό αποκορύφωμα την απεργία στις 28 Νοέμβρη προκηρυγμένη από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ, σε συμπόρευση με την “Κοινωνική Συμμαχία” των εργοδοτών. Αλλά δυστυχώς, και στηριγμένη από τον ιδιότυπο ακολουθητισμό του ΠΑΜΕ, που άλλαξε 3 φορές ημερομηνία στην απεργία ώστε να συμπέσει με τη γραφειοκρατεία, μη συμβάλοντας στην προσπάθεια για ταξική και μαχητική διακλαδική απεργία την 1η Νοέμβρη.

Για το σύγχρονο Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία των αναγκών μας

Οι μέρες που έρχονται είναι φορτισμένες. Ποιοί θα μιλήσουν για αυτές; Αυτοί που πούλησαν το πολιτικό τους παρελθόν για μια ζωή μέσα στη χλιδή που εξασφαλίζουν τα βουλευτικά έδρανα; Οι κυβερνώντες που όπου σταθούν και όπου βρεθούν γκρεμίζουν οι ίδιοι την πόρτα του Πολυτεχνείου που έγραφε “Έξω οι ΗΠΑ-Έξω το ΝΑΤΟ”, διασαφηνίζοντας σε όλους τους τόνους ότι οι ΗΠΑ και ο Τραμπ είναι δήθεν πολύτιμοι σύμμαχοι;  Θα γιορτάσουν αυτοί που προετοιμάζουν νέους πολέμους, για να χωρίσουν ξανά την πίτα του κέρδους στις πλάτες και με το αίμα των λαών; Αυτοί που χαϊδεύοντας τα αυτιά των φασιστών, εξισώσουν τη φασιστική ιδεολογία με τον κομμουνισμό, τις χούντες και τα βασανιστήρια με την επανάσταση, την πανανθρώπινη ελευθερία και την ισότητα;

Μάλλον όχι. Μάλλον δεν πρέπει να τους αφήσουμε. Η φλόγα του Πολυτεχνείου, η φλόγα της εξέγερσης βγάζει μια λάμψη που τους τρομάζει, γι’ αυτό προσπαθούν να τη σκεπάσουν. Για το Πολυτεχνείο θα μιλήσουν οι αγώνες των απλών ανθρώπων. Των νέων που δεν σκύψαν το κεφάλι, που δεν υποτάχθηκαν παρότι όλοι γύρω τους, τους είπαν να κάτσουν στα αυγά τους. Γιατί όσο και να προσπαθούν να ενσωματώσουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τόσο αναδεικνύεται το ουσιαστικό νόημα της εξέγερσης. Νόημα που φανερώνει την ανάγκη μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ως την πλέον ρεαλιστική επιλογή απέναντι στον κανιβαλισμό και τη μιζέρια που μας προτάσσουν. Για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και την κομμουνιστική επαναθεμελίωση! 

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης!

Εμπρός για τις επαναστάσεις και τον κομμουνισμό της νέας εποχής!