Για πολλούς και πολλές ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν μια πρώτη, βίαιη, ενηλικίωση. Μια ωμή συνειδητοποίηση της σκληρότητας του κόσμου που ζούμε και ενός μέλλοντος που ερχόταν με φόρα κατά πάνω μας φέρνοντας αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Παιδιά που μεγάλωσαν και αυτό το μέλλον έχει γίνει πια παρόν. Έχει γίνει η κανονικότητα των κακοπληρωμένων δουλειών, των επιδομάτων, των γκρίζων πολυκατοικιών που στεγάζουν ψυχικές ασθένειες, διαλυμένες προσδοκίες, γυναικοκτονίες. Η λεγόμενη γενιά του Δεκέμβρη, τα παιδιά που βίωσαν το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα, τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, που βγήκαν στο δρόμο ξανά και ξάνα μέχρι οι περισσότεροι να μην έχουν άλλο κουράγιο, δεν τα ενώνουν μόνοι οι αναμνήσεις μιας ζωής που ίσως φαίνεται και μακρινή, αλλά η αίσθηση ότι κάτι έμεινε στη μέση. Πολλά μπορούσαν να αλλάξουν και τελικά έμειναν ίδια, ή μάλλον έγιναν χειρότερα.
Σήμερα οι μαθητές-τριες, οι φοιτητές-τριες, η νεολαία ίσως έχει θολές μνήμες από τις 6 Δεκέμβρη του 2008. Ξέρει όμως πολύ καλά τι σημαίνει αστυνομική βία και κρατική δολοφονία. Νίκος Σαμπάνης, Κώστας Φραγκούλης, Χρήστος Μιχαλόπουλος. Μέσα σε 3 χρόνια 3 δολοφονημένοι νεαροί Ρομά από τα πυρά της αστυνομίας. Μαθήτρια ξυλοκοπείται οριακά θανάσιμα από δυνάμεις τις ΟΠΚΕ μετά την αντιφασιστική συναυλία στις 28 Οκτώβρη στο Ηράκλειο. 57 νεκροί στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά σκοτώνονται στα Τέμπη, θύματα των ιδιωτικοποιήσεων και της αέναης δίψας για κέρδος των καπιταλιστών μπροστά στην οποία η ασφάλεια του κόσμου θυσιάζεται. Περιστατικά που μπορεί να φαίνονται μεμονωμένα, δεν είναι όμως παρά πλευρές ενός συστήματος σαθρού σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η νέα γενιά μπορεί ακόμα να μην οραματίζεται τις δικές της εξεγέρσεις, οι από πάνω όμως ξέρουν καλά ότι όσο το κυρίαρχο αίσθημα στην κοινωνία και τη νεολαία είναι η ασφυξία μιας σκληρής πραγματικότητας, η κοινωνική ειρήνη δεν είναι παρά μια ρευστή κατάσταση. Γι’ αυτό και επιβάλλονται με το φόβο, με το γκλομπ και το όπλο, θέλοντας να μας δώσουν ένα μήνυμα να “κάνουμε ησυχία”.
“Κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν” έλεγε ένα απ’ τα πιο γνωστά συνθήματα του Δεκέμβρη. 15 χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα, οι δρόμοι πρέπει να γεμίσουν ξανά με τις φωνές του λαού και της νεολαίας. Τα κυβερνητικά σχέδια για να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και να υποβαθμιστεί ακόμα περισσότερο η δημόσια παιδεία, η εντεινόμενη ακρίβεια ακόμα και στα βασικά αγαθά και η επιβολή όλων αυτών με την βία της αστυνομικής καταστολής προοικονομούν ένα “νέο Δεκέμβρη”. Και για εμάς αυτός ο Δεκέμβρης δεν πρέπει να μείνει στη μέση!
Δεν θα κάτσουμε ήσυχα να προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε δουλειές του ποδαριού για να κερδίζει στις πλάτες μας το κάθε αφεντικό, θα οργανωθούμε στα σωματεία μας να παλέψουμε για μισθούς και εργασιακές συνθήκες με αξιοπρέπεια. Δεν θα δεχτούμε η εκπαίδευση να γίνει ακόμη μια μπίζνα, που όποιος δεν έχει λεφτά δε θα μπορεί να σπουδάσει, αλλά θα παλέψουμε για σύγχρονη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Δεν θα κάτσουμε ήσυχα να θησαυρίζουν οι εταιρείες ενέργειας, τροφίμων και βασικών αγαθών, θα οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και παντού για να πληρώσει την ακρίβεια το κεφάλαιο και τα βασικά αγαθά να είναι προσβάσιμα σε όλο το λαό. Δε θα κάτσουμε ήσυχα όσο το κράτος δολοφόνος του Ισραήλ, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, της ΕΕ αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης σφαγιάζει το λαό της Παλαιστίνης. Δε θα γίνουμε η γενιά που της επέβαλλαν τη σιωπή με τα αστυνομικά πυρά, αλλά η γενιά που θα σπάσει το φόβο και θα παλέψει για την ανατροπή. Για να μην μείνει καμιά εξέγερση στην μέση, για να τα αλλάξουμε όλα! Για μια νέα κοινωνία κομμουνιστική, ελεύθερη, με τις ανάγκες τις κοινωνικής πλειοψηφίας στο τιμόνι!
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 6/12 ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ!
12:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ-ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ