Oμιλία του Ιάσονα Μαρκάτου, μέλους του Κ.Σ. της ν.Κ.Α., στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα Προπύλαια-Αθήνα

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,

Στις παρεμβάσεις και τις εξορμήσεις του τελευταίου διαστήματος, ειδικά στους χώρους της νεολαίας βρισκόμαστε αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με ένα αμείλικτο ερώτημα: «Παιδιά καλά τα λέτε, αλλά γιατί να ψηφίσει ένας νέος άνθρωπος σε αυτές τις εκλογές την ΑΝΤΑΡΣΥΑ του 0,54%;».

Στις προηγούμενες εκλογές επισφραγίστηκε αδιαμφισβήτητα ένας δυσμενής πολιτικός συσχετισμός. Μήπως τώρα είναι η ώρα να αφήσουμε τα μεγάλα λόγια, να αφήσουμε τα πολλά-πολλά και να ψηφίσουμε κάτι «χρήσιμο»;

Σε αυτή τη ρητορική επιστρατεύεται η αριθμητική του τρόμου. Πως θα βγουν τα κουκιά να πάρει πέντε παραπάνω βουλευτές ο ΣΥΡΙΖΑ και πέντε λιγότερους η ΝΔ, σε ποιο σενάριο μπορεί ίσως να αποφευχθεί η αυτοδυναμία της ΝΔ, τι θα συμβεί αν η ΝΔ αυξήσει τα ποσοστά της και φτάσει τους 180 βουλευτές, προχωρώντας έτσι σε συνταγματική αναθεώρηση και άλλα τέτοια ωραία. Τα μαγειρέματα αυτά τα βλέπουμε κάθε μέρα να αναλύονται στα κυρίαρχα ΜΜΕ, πρωτοστατεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ακολουθούν και οι υπόλοιποι (αριστεροί και μη) σχηματισμοί.

Εμείς θα παραθέσουμε όμως και κάποιους άλλους, ίσως πιο τρομαχτικούς αριθμούς:

• Η ανεργία των νέων στην Ελλάδα ξεπερνά το 35%, βάζοντας την χώρα μας στην πρωτιά της ΕΕ. Το ποσοστό των νέων που εργάζεται με μερική απασχόληση έχει υπερδιπλασιαστεί την τελευταία δεκαετία.
• Κατά μέσο όρο 20.000-30.000 μαθητές κάθε χρόνο μένουν εκτός ΑΕΙ λόγω Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής. Ένας στους τρεις φοιτητές χρειάζεται να εργαστεί για να τα βγάλει πέρα.
• Η «βαριά βιομηχανία» της χώρας μας -ο τουρισμός- στηρίζεται στην πλειοψηφία του στην εξαντλητική εργασία των νέων, που δουλεύουν 10ωρα σεζόν για 3 και 60.
• Η πλειοψηφία των θυμάτων των Τεμπών ήταν νέοι και νέες κάτω των 30. Τα αντίστοιχα νούμερα για το ναυάγιο στην Πύλο δεν θα τα μάθουμε ποτέ…

Ποιος μπορεί να μας πείσει ότι αυτά τα νούμερα μπορούν να βελτιωθούν απλά από τη σύνθεση των εδρών στη Βουλή; Ειδικά σε μια φάση όπου η «περίοδος χάριτος» του Ταμείου Ανάκαμψης τελειώνει και η ΕΕ ζητάει 7 δισ. €/έτος σε ματωμένα πλεονάσματα. Την ώρα που τα μνημονιακά κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ (παρά τις διαφορές τους) έχουν αποδείξει ουκ ολίγες φορές πως συσπειρώνονται όταν είναι να τσακίσουν τις λαϊκές ανάγκες.

Φτάνει πια με την κοροϊδία. Είμαστε η γενιά που καλείται να ζήσει χειρότερα από τις προηγούμενες, αποτελέσαμε τον αποδιοπομπαίο τράγο της πανδημίας για να συγκαλύψουν τις εγκληματικές ελλείψεις στο ΕΣΥ, το πειραματόζωο της κρίσης και των μνημονίων τους-στελεχώνοντας τη νέα εργατική βάρδια, τα θύματα των ταξικών μέτρων τους στην παιδεία και τις κοινωνικές παροχές. Μας έκλεψαν το παρόν και δολοφόνησαν το μέλλον μας. Και όταν τολμήσαμε να αντιδράσουμε, ζητώντας τα αυτονόητα, το μόνο που λάβαμε ήταν σκληρή καταστολή. Την τρομοκρατία λοιπόν την έχουμε βιώσει στο πετσί μας, δεν τη χρειαζόμαστε και όταν θα πάμε να ψηφίσουμε. Γι αυτό λοιπόν και τα εκβιαστικά αυτά διλήμματα, ειδικά όταν έρχονται από «αριστερά», τους τα επιστρέφουμε.

Δικό μας χρέος είναι να επιστρέψει η ελπίδα στον δρόμο του αγώνα. Κι αυτό τον δρόμο τον έχει δείξει η νεολαία πρωτοστατώντας την τελευταία τετραετία σε μια σειρά από κοινωνικές αναμετρήσεις. Τον έχει δείξει άλλωστε και στο παρελθόν, όταν η ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ είχαν ξαναπροσπαθήσει να αναθεωρήσουν το Άρθρο 16 του Συντάγματος, τσακίζοντας τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Και τότε το φοιτητικό κίνημα το’06-‘07 έβαλε φρένο στα σχέδιά τους, με γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις και συγκρούσεις μέχρι τέλους- και θα το ξανακάνουμε!

Το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης, δεν είναι ένα πρόγραμμα διαχείρισης της μιζέριας και της εξαθλίωσής μας. Δεν είναι και ένα πρόγραμμα που θα εκπληρωθεί όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, όπως μας λέει το ΚΚΕ, αλλά είναι μια πρόταση άμεσης πάλης για το κίνημα στο σήμερα που «βλέπει» στην οικοδόμηση της κοινωνίας του αύριο. Για αυτό και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να δώσει τρόπο στην οργή της νεολαίας – για να γίνει το αντισυστημικό ρεύμα δύναμη αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημαίνει ψήφος στην Αριστερά εκείνη που πρέσβευε και πρεσβεύει το «ΟΧΙ μέχρι τέλους», όχι το «εντός εκτός και επί τα αυτά» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, στην Αριστερά της μαζικής πάλης και όχι της μαζικής εξαπάτησης. Μιας Αριστεράς αντικαπιταλιστικής και σύγχρονα κομμουνιστικής, που όταν λέει ρήξη, το εννοεί.

Δεν καλούμε λοιπόν απλά τον κόσμο να μην ψηφίσει τη ΝΔ, να μην ψηφίσει τα μνημονιακά κόμματα μπας και κοιμηθεί το βράδυ της Κυριακής με τη συνείδησή του καθαρή – εμείς δεν μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχα το βράδυ της Κυριακής. Όπως δεν κοιμόμαστε ήσυχα τα βράδια που ξέρουμε πως ένας εργαζόμενος πέθανε επειδή πήγε να βγάλει το ψωμί του, πως 600 άνθρωποι δολοφονήθηκαν από την Ευρώπη- φρούριο και το ελληνικό κράτος επειδή τόλμησαν να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς και τα παιδιά τους, πως 57 ψυχές χάθηκαν επειδή κοστολογήθηκαν. Εμείς δεν μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχα γιατί έχουμε πολλούς εφιάλτες να στοιχειώσουμε και πολλά όνειρα να χτίσουμε.

Και για να απαντήσω στο αρχικό ερώτημα, και όντας φοιτητής θα μου επιτρέψετε μια αναλογία. Δεν είναι η πρώτη φορά που μας αποκαλούν μειοψηφίες. Πριν τρία χρόνια όταν ξεκινούσαμε τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος ενάντια στο νόμο Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη, τότε η κυρία Κεραμέως είχε βγει και είχε μιλήσει για ισχνές μειοψηφίες. Να ρωτήσουμε τώρα, που είναι αυτές οι μειοψηφίες και που είναι αυτή η πανεπιστημιακή αστυνομία; Η ιστορία άλλωστε έχει δείξει πως όταν οι «μειοψηφίες» σηκώνουν κεφάλι τότε τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς, τότε ο κόσμος μπορεί να έρθει ανάποδα. Σε αυτή την υπόθεση δεσμευόμαστε.

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, στις 25 Ιούνη στηρίζουμε-ψηφίζουμε-κάνουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ.