Κάτι έγινε, κάτι νιώσαμε, μπουχτήσαμε από τα πολλά προβλήματα και αποφασίσαμε να διαμαρτυρηθούμε. Πώς αλλιώς αν όχι με την κατάληψη;
Αρχίζει η διευθύντρια ή ο διευθυντής: «Αιτήματα είναι αυτά; Κι εγώ τι να κάνω;».
Συνεχίζουν οι γονείς: «Και τι; Κατάληψη πάλι; Γιατί; Επαναστάτες χωρίς αιτία είστε!».
Μισό λεπτό όμως…
Προς την κυρία διευθύντρια και τον κύριο διευθυντή:
Αν τα αιτήματά μας είναι να χαμηλώσει το κουδούνι γιατί χτυπάει δυνατά, τότε ναι, μπορεί να κάνει κάτι, άρα καλά κάνουμε και της το ζητάμε. Αν όμως το σχολείο είναι χωρίς πετρέλαιο, χρειάζεται βάψιμο, είναι παλιό ή τα μαθήματα είναι βαρετά και κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να σηκωθούμε από το κρεβάτι, τότε δε φταίει η διευθύντρια….
Τα χρήματα που δίνονται σε κάθε σχολείο, δίνονται από το Υπουργείο Παιδείας. Και σ’ αυτό όμως δε φύτρωσαν! Δόθηκαν από τον κρατικό προϋπολογισμό που ψηφίζεται στη Βουλή. Οι κυβερνήσεις τόσα χρόνια δίνουν στην Παιδεία 3%. Εμείς απαιτούμε 15% για την Παιδεία, για να έχουμε και πετρέλαιο και καινούριο σχολείο και για να μπορούν οι καθηγητές να έχουν ό,τι χρειάζονται για να κάνουν μάθημα εκτός από τα άθλια βιβλία.
ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
Προς τους γονείς: Μαζί μας σας θέλουμε, όχι απέναντί μας!
Οι γονείς μας είτε είναι άνεργοι, είτε τα βγάζουν δύσκολα πέρα γιατί ο μισθός τους έχει μείνει μισός. Μπορεί να δουλεύουν όλο και περισσότερο για λιγότερα λεφτά, να τους έχουν κόψει επιδόματα και δώρα. Και τι κάνουν για αυτό; Πρέπει κι αυτοί να οργανωθούν, να δουν τι θα κάνουν με το σωματείο τους και τον κλάδο τους. Ένα πράγμα μπορούν να κάνουν σίγουρα: απεργία!
ΦΟΙΤΗΤΕΣ-ΜΑΘΗΤΕΣ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ
ΓΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΜΑΖΙ
Ναι αλλά πώς;;;
Πώς θα τα αποφασίσουμε όλα αυτά; Πώς θα τα κάνουμε; Μάλλον όχι αν η κατάληψη είναι δουλειά 5 ατόμων που είναι στο δεκαπενταμελές και απλά μιλάνε πάντα. Όλοι και όλες πρέπει να μιλήσουμε γιατί όλους μας αφορά. Για αυτό θα κάνουμε συνέλευση! Θα μιλάμε όλο και περισσότερα άτομα και θα ψάξουμε να βρούμε όλα τα προβλήματα που έχει ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Θα τα συζητήσουμε και θα αποφασίσουμε.
Και αν αποφασίσουμε να κάνουμε κατάληψη, θα πρέπει να δούμε αν θα μείνουμε στο προαύλιο ή αν θα ανοίξουμε το σχολείο και τις αίθουσες. Θα μένουμε εκεί το βράδυ; Πόσοι θα μένουν κάθε μέρα; Αν μένουν συνέχεια οι ίδιοι, θα κουραστούν γρήγορα και δε θα έχει και νόημα!
Και η καθαριότητα! Πολύ σημαντικό. Γι’ αυτό αλλά και για την καλύτερη οργάνωση της ζωής μας μέσα στην κατάληψη, μπορούμε να φτιάξουμε ομάδες με συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Ομάδα καθαριότητας, ομάδα τύπου (για να ανεβάζουμε τα νέα μας και να τα μαθαίνουν τα υπόλοιπα σχολεία), ομάδα περιφρούρησης των μικρότερων παιδιών και ό,τι άλλο μπορεί να χρειαστεί. Οι ομάδες φυσικά πρέπει να αλλάζουν και αυτό μπορεί να το αποφασίζει η συνέλευση.
Τελικά, ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δε δόθηκε ποτέ!
Τις στιγμές που θα μένουμε στην κατάληψη και θα βλέπουμε τους συμμαθητές μας σε άλλο πλαίσιο, το κουδούνι θα χτυπάει και δε θα πεταγόμαστε σαν ελατήρια από τα θρανία για να βγούμε έξω, μπορούμε να σκεφτούμε τι σχολείο θέλουμε… Χωρίς παπαγαλία, απουσίες και αποβολές, κρύες αίθουσες που θα μας μορφώνει και θα μας απελευθερώνει, δε θα μας κάνει άβουλα στρατιωτάκια. Κι αυτό θα υπάρχει σε μια κοινωνία όπου δε κυνηγάνε τους γονείς μας οι τράπεζες για χρέη και δε θα περιμένουμε ψίχουλα από καμιά Ευρωπαϊκή Ένωση που πληρώνει κι αποφασίζει για όλα μαζί με τις τράπεζες χωρίς να το ξέρουμε, που η αστυνομία δε θα μας χτυπάει όταν βγαίνουμε στο δρόμο και το πανεπιστήμιο δε θα μας οδηγεί στην ανεργία…