Κάτω η καπιταλιστική βαρβαρότητα της φτώχειας, του φασισμού και του κανιβαλισμού.
Ενάμισι χρόνο μετά την στυγερή δολοφονία του Άλκη Καμπανού, φίλου του Άρη Θεσσαλονικής βρίσκομαστε στο ίδιο έργο θεατές. Ο Μιχάλης Κατσουρής, φίλος της ΑΕΚ πέφτει νεκρός από μαχαιριές οργανωμένων φασιστοειδών φιλάθλων της Δυναμό Ζάγκρεμπ έξω από το γήπεδο της αγαπημένης του ομάδας, στη γειτονιά της Νέας Φιλαδέλφειας. Το πρωτοφανές περιστατικό έρχεται να προστεθεί στα προηγούμενα σοβαρά περιστατικά οπαδικης βίας των προηγούμενων χρόνων, έχει ωστόσο σημαντικές διαφορές με αυτά. Εκατό και πλέον νεοναζί οπαδοί της Ντιναμό διέσχισαν ανενόχλητοι ολόκληρη την επικράτεια και στη συνέχεια με την καθοριστική συμμετοχή μερίδας των οργανωμένων οπαδών του Παναθηναϊκού έκαναν επιδρομή στην γειτονιά της Νέας Φιλαδέλφειας χτυπώντας ανελέητα, αδιάκριτα και απρόκλητα τους φιλάθλους της ΑΕΚ και τον κόσμο της γειτονιάς.
Το πολύ σοβαρό και τραγικό περιστατικό που επέφερε την δολοφονία ενός ακόμα νέου ανθρώπου, φέρνει στην επιφάνεια πρώτα και κύρια την σήψη και την παρακμή του σύγχρονου εμπορευματοποιημένου αθλητισμού και ευρύτερα της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας που μας βουλιάζει στην φτώχεια, στην αδικία και στον θάνατο καθημερινά. Ο σύγχρονος αθλητισμός και ειδικά το ποδόσφαιρο τσακίζεται στο βωμό των δισεκατομμυρίων της παγκόσμιας αγοράς. Από τη μια απομακρύνεται απο τις λαϊκές μάζες και τις ανάγκες τους ενώ απο την άλλη γίνεται μέσο προπαγάνδας και πολιτικών σκοπιμοτήτων. Το γήπεδο απο χώρος έκφρασης γίνεται χώρος εκτόνωσης και αποπροσανατολισμού της κοινωνικής οργής όταν αυτή “απειλεί”. Ειδικά σε χώρες φτωχές σαν την Ελλάδα, που το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να αποτελέσει εύκολα προϊόν, αυτό γίνεται ακράιο μέσο προπαγάνδας, χειραγώγησης και ελέγχου των μαζών, με τα αφεντικά του ποδοσφαίρου να δημιουργούν στρατιές “οπαδών” για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
Στη δολοφονία του Μιχάλη όπως και στου Άλκη είδαμε για άλλη μια φορά τα κροκοδήλια δάκρυα του αστικού συστήματος. Το σύστημα σκόπιμα “σηκώνει τα χέρια ψηλά” απέναντι στην έξαρση της οπαδικής βίας και το ρίχνει στα ευχολόγια, γιατι έχει λερωμένη την φωλιά του! Ποιο είναι άραγε το κοινωνικό υπόβαθρο στο οποίο θεριεύουν οι αντικοινωνικές αυτές συμπεριφορές αν όχι η υποβάθμιση σε κάθε επίπεδο της ζωής της νεολαίας και η περιθωριοποίηση μεγάλων κομματιών αυτής μέσω της φτώχειας; Τι κάνει σήμερα έναν νέο άνθρωπο μαχαιροβγάλτη και εχθρό με έναν συνομίλικο του με τον οποίο το μόνο που τους χωρίζει είναι το χρώμα του κασκόλ; Τι δίνει ώθηση στους φασιστικούς ταγούς που δημιουργούνται στις φτωχογειτονιές και στις εξέδρες αν όχι η φασιστική-ακροδεξιά αντζέντα του επίσημου κράτους; Το σύστημα που πλουτίζει απο την φτώχεια μας δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της οπαδικής βίας (και της έξαρσης γενικά της βίας ειδικά στη νεολάια) γιατι γεννά αυτά τα φαινόμενα και στο βαθμό που αυτά δεν ξεφεύγουν, το εξυπηρετούν. Τα χτεσινά γεγονότα θα είχαν αποφευχθεί αν η αστυνομία δεν άφηνε τους νεοναζί οπαδούς της Δυναμό να φτάσουν στην Νέα Φιλαδέλδεια. Η αδράνεια τους δεν μας προκαλεί εντύπωση, αφού οι προταιρεότητες του κράτους είναι διαφορετικές και έχουν να κάνουν με την καταστολή των λαϊκών αγώνων, με την τρομοκράτηση όποιου και όποιας αγωνίζεται, με την “κατάληψη” ολόκληρων γειτονιών απο τα ΜΑΤ.
Η νεολάια και τα παιδιά της κερκίδας μπορούν και πρέπει να στρατευτούν όχι πίσω από δισεκατομμυριούχους παράγοντες αλλά στον αγώνα για να ανατραπεί η πολιτική που μας δολοφονεί καθημερινά και βυθίζει τις γειτονιές μας στην φτώχεια. Για να διεκδικήσουμε έναν διαφορετικό αθλητισμό απο τον κυρίαρχο, προσανατολισμένο στις λαϊκές ανάγκες και στην προαγωγή των πιο όμορφων πλευρών και αξιών του σύγχρονου κοινωνικού ανθρώπου. Για να φτιάξουμε τις νέες κερκίδες όπου ο εχθρός δεν θα είναι αυτός που κάθεται στην απέναντι εξέδρα αλλά στην “σουίτα” και στα επίσημα του γηπέδου, για ένα ποδόσφαιρο που δεν θα είναι το όπιο του λαού.
• Να τιμωρηθούν άμεσα οι αυτουργοί της δολοφονίας και όσοι τους καλύπτουν.
• Καμία ανοχή σε πρακτικές φασιστικής βίας. Να πάρουμε πίσω τις γειτονιές μας, τα σχολεία τις κερκίδες μας.
• Βάζουμε στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, τον σάπιο κόσμο του κεφαλαίου και του κερδών του.
• Όχι στον αθλητισμό της αγοράς και του κέρδους, καθολική πρόσβαση στον ερασιτεχνικό αθλητισμό για όλους/ες.