Μας ζητάνε να χαρούμε για την αύξηση του κατώτατου μισθού. 50 ολόκληρα ευρώ θα προστεθούν στον μηνιαίο προΰπολογισμό, ύστερα από 8 χρόνια άγριας λεηλασίας του εισοδήματός μας από τα αφεντικά, το κράτος και τις κυβερνήσεις. Έπρεπε 500.000 να μεταναστεύσουν, οι φίλοι/ες και τα αδέρφια μας να επαναπροσδιορίσουν πλήρως τις προτεραιότητες στη ζωή τους για να δούμε μια τόσο μικρή αύξηση στον κατώτατο μισθό. Όλα αυτά τα χρόνια, οι ζωές μας βυθίστηκαν στο πιο βαθύ σκοτάδι προκειμένου οι επιχειρήσεις να αυξήσουν με καχεκτικούς ρυθμούς τα κέρδη τους. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας διπλασιάστηκαν, μοιράζοντας σε πιο πολλούς θέσεις μισοανεργίας-μισοεργασίας. Αυτή είναι η ανάπτυξη και η μεταμνημονιακή πραγματικότητα που ευαγγελίζονται οι κυβερνήσεις, ο ΣΕΒ και η ΕΕ.
Είναι ξεκάθαρο πως τα παραπάνω δεν είναι λόγοι χαράς, αλλά αιτίες οργής, ειδικά στην εποχή που ζούμε. Μια εποχή που παράγεται τεράστιος πλούτος σε ολόκληρο τον πλανήτη, υπέραρκετος για να καλυφθούν οι ανάγκες κάθε ανθρώπου, με λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Μια εποχή που η παραγωγή αγαθών έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και αντί να μπορούμε να ζήσουμε όλοι αξιοπρεπώς καταναλώνοντας αυτά που εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι παράγουμε, πρέπει να παλεύουμε καθημερινά για τα βασικά. Όχι λοιπόν, δε χαιρόμαστε με την αύξηση του βασικού, τις θέσεις ψευτοεργασίας αλλά στην ουσία σκληρής εκμετάλλευσης, την «έξοδο» από τα μνημόνια καθώς και κάθε άλλο ψίχουλο που μας πετάει η ίδια κυβέρνηση που μας έκλεψε το ψωμί μαζί με όλες τις προηγούμενες, μαζί με την ΕΕ, το ΔΝΤ. Μαζί με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους, που μόνη τους έννοια είναι τα πετρέλαια και τα γεωπολιτικά παιχνίδια, βάζοντας μπαρούτι σε όλο τον πλανήτη. Είτε μιλάμε για τη Συρία, είτε για τη Βενεζουέλα, είτε για την Ελλάδα και το Αιγαίο.
Σπουδαστή/σπουδάστρια, μαθητή/μαθήτρια σε ΙΕΚ/ΕΠΑΛ,
Λέμε όχι στην κοροϊδία της κυβέρνησης, που μαζί με όλα τα άλλα, έχει βάλει σκοπό της την δήθεν «αναβάθμιση» της τεχνικής εκπαίδευσης. Τη συγκεκριμένη ατάκα την έχουμε ακούσει ξανά και ξανά από κυβερνητικά στελέχη και όμως η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι αντιδιαμετρικά αντίθετη. Τι να πρωτοπεί κανείς; Να μιλήσουμε για το υποστελεχωμένα ΕΠΑΛ και ΙΕΚ, ενώ χιλιάδες καθηγητές είναι άνεργοι; Για τις ελλείψεις σε απαραίτητο εργαστηριακό εξοπλισμό; Για τον αγώνα που πρέπει να κάνουμε κάθε χρονιά να μην κλείσουν τομείς, ειδικότητες και ολιγομελή τμήματα; Για την απόσπαση κάθε επαγγελματικού δικαιώματος από το πτυχίο μας, ώστε μετά να χρειάζεται να μπαίνουμε σε ένα ατελείωτο κυνήγι προσόντων μέσα από εξετάσεις, σεμινάρια, τη διαβόητη χρονιά μαθητείας, την απλήρωτη δουλειά της πρακτικής, για να καταλήξουμε να δουλεύουμε με τους χειρότερους όρους για τρεις κ’ εξήντα;
Λέμε όχι λοιπόν, στην κοροϊδία της κυβέρνησης και τις εξαγγελίες για αναβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης, που μόνο στόχο της έχει να αναβαθμίσει τα κέρδη των κάθε λογής αφεντικών, είτε μιλάμε για τις επιχειρήσεις που δέχονται μετά χαράς τους απλήρωτους πρακτικάριους για να γεμίσουν τα κενά τους, είτε για το ΣΕΒ που βλέπει τα εργατικά δικαιώματα να διαλύονται με λαγό την πρακτική, τη μαθητεία και την κάθε μορφής ελαστική εργασία καθώς και τα μορφωτικά δικαιώματα να πηγαίνουν περίπατο και να αντικαθίστανται από την κατάρτιση, είτε για τα ιερατεία της ΕΕ που περιμένουν μετά χαράς τα κύματα μετανάστευσης φθηνού και καταρτισμένου εργατικού δυναμικού, με χαμηλές εργασιακές και βιοτικές προσδοκίες.
Σπουδαστή/σπουδάστρια, μαθητή/μαθήτρια σε ΙΕΚ/ΕΠΑΛ,
Λέμε όχι μαζί με όλα αυτά, στην περιθωριοποίηση και την υποκουλτούρα που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Σε αυτό τον κόσμο, οι παρείσακτοι δεν είμαστε εμείς. Δε μας αξίζουν οι εξαρτήσεις, δε μας αξίζουν η μισανθρωπιά και η ασχήμια του εθνικισμού και του φασισμού, δε μας αξίζουν ο σεξισμός και η ματσό κουλτούρα, με μας αξίζουν η μουσική και η τέχνη β’ διαλογής, φτιαγμένη ειδικά για την καθημερινή μας αποχαύνωση. Δε μας αξίζει ο κόσμος που φτιάχνουν για μας και είναι στο χέρι μας να τον αλλάξουμε.
Σπουδαστή/σπουδάστρια, μαθητή/μαθήτρια σε ΙΕΚ/ΕΠΑΛ,
Όποιος ισχυρίζεται πως τα πράγματα δεν αλλάζουν, είτε λέει ψέματα είτε δε γνωρίζει μια στάλα ιστορίας. Τα πράγματα αλλάζουν συνεχώς και καθημερινά. Προς ποια κατεύθυνση, αυτό το κρίνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι. Κάθε δικαίωμα που έχουμε σήμερα στη ζωή και τη εργασία κερδήθηκε επειδή κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν κάποια στιγμή, πως τους αξίζουν περισσότερα. Και πάλεψαν για αυτό. Και τα κατάφεραν. Είτε μιλάμε για το 8ωρο, είτε για την ασφάλιση, είτε για τη δωρεάν παιδεία και υγεία, είτε για το δικαίωμα στην ψήφο. Όλα αυτά κατακτήθηκαν με αγώνες ανθρώπων που πάλεψαν για αυτά που τους άξιζαν.
Έτσι λοιπόν και σήμερα, καλούμαστε να παλέψουμε και να αγωνιστούμε. Δεν είμαστε μαθητές, σπουδαστές, απόφοιτοι, εργαζόμενοι, άνθρωποι β’ διαλογής και δε θα ανεχθούμε να μας αντιμετωπίζουν ως τέτοιους.
Μας αξίζει μια άλλη παιδεία! Δε θα διαπραγματευτούμε τα μορφωτικά μας δικαιώματα!
- Απαιτούμε και παλεύουμε για ένα σχολείο ενιαίο, δωδεκάχρονο, δωρεάν και δημόσιο για όλα τα παιδιά, που θα δένει θεωρία και πράξη και θα στοχεύει στην ανάπτυξη κριτικής και σφαιρικής σκέψης και όχι στην εξειδίκευση και την κατάρτιση.
- Λέμε όχι στο πετσόκομμά των γνωστικών αντικειμένων στα ΕΠΑΛ, λέμε όχι στη μαθητεία και σε κάθε προσπάθεια σύνδεσης των σχολείων με επιχειρήσεις.
- Παλεύουμε για ενιαία, δημόσια και δωρεάν, πανεπιστημιακή εκπαίδευση, με ελεύθερη πρόσβαση σε όλους και όλες.
- Παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν, δίχρονη τεχνικο-επαγγελματική εκπαίδευση, με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα στο πτυχίο, χωρίς εξετάσεις πιστοποίησης, με ελεύθερη πρόσβαση για συνέχεια των σπουδών στην τριτοβάθμια.
- Απαιτούμε η πρακτική άσκηση να είναι προαιρετική, να πληρώνεται κανονικά, με πλήρη ασφαλιστικά και εργατικά δικαιώματα.
Μας αξίζει μια άλλη ζωή! Με λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους.
- Απαιτούμε να σταματήσει η ρατσιστική αντιμετώπιση των αποφοίτων της τεχνικής εκπαίδευσης ως εργαζόμενων β’ κατηγορίας.
- Απαιτούμε ίση αμοιβή για ίση εργασία!
- Η πρακτική να αμείβεται με πλήρη μισθό και όχι με ποσοστό επί του κατώτατου. Να καλύπτεται από τις ΣΣΕ, να ασφαλίζεται πλήρως και να κατοχυρωθούν όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από τη μισθωτή σχέση εργασίας. Να ελέγχεται συστηματικά το κατά πόσον έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα και να ανατραπεί η άθλια πρακτική των εργοδοτών να την αξιοποιούν ως μορφή υποαμειβόμενης εργασίας.
Σπουδαστή/σπουδάστρια, μαθητή/μαθήτρια στην Τεχνική Εκπαίδευση,
Οι απαιτήσεις και οι ανάγκες μας δεν είναι παράλογες ούτε και ανέφικτες. Οι εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου μπορούν να παλέψουν και να κερδίσουν. Το δρόμο μας δείχνουν οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των αναπληρωτών εκπαιδευτικών για τα δικαιώματά τους, οι πολύχρονοι αγώνες των φοιτητών ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, η αντίσταση των μαθητών ενάντια στην εθνικιστική υστερία και τις εθνικιστικές καταλήψεις. Το δρόμο μας δείχνουν οι όλο και αυξανόμενες κινητοποιήσεις εργατικών σωματείων και συλλογικοτήτων ενάντια σε περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας, που έχουν καταφέρει να διεκδικήσουν και να κερδίσουν(επαναπροσλήψεις, καταθέσεις δεδουλευμένεων κ.α.). Το δρόμο μας δείχνουν επίσης, οι απανωτές κινητοποιήσεις εργατικών σωματείων, με μπροστάρηδες τα ανεξάρτητα σωματεία που οργάνωσαν την ταξική απεργία στις 1η Νοέμβρη, απαιτώντας Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στο ύψος των αναγκών μας.
Έτσι κι εμείς, οργανωνόμαστε σε επιτροπές και συντονιστικά αγώνα σε κάθε σχολείο και κάθε ΙΕΚ, ώστε να κουβεντιάσουμε όλα τα προβλήματα και τις ανάγκες μας, από τις ελλείψεις σε προσωπικό και την απαίτηση για δωρεάν μετακινήσεις, μέχρι τις Συλλογικές Συμβάσεις, την πρακτική, την εργασία και τη ζωή που θα θέλαμε, ενάντια σε κυβέρνηση, εργοδότες, ΣΕΒ, ΕΕ και όποιον άλλο βρεθεί στο δρόμο μας!
Κανένας δεν πρέπει να μένει μόνος του στην κρίση και την επισφάλεια! Οργανωνόμαστε, κουβεντιάζουμε, από εμάς για εμάς, ώστε να διεκδικήσουμε αυτά που εμείς κρίνουμε πως μας αξίζουν και ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας. Μακριά και έξω από λογικές ανάθεσης και μιζέριας, παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας!