Ο κόσμος τους καταρρέει και γι’ αυτό γίνεται περισσότερο επικίνδυνος

Η καπιταλιστική κρίση ταλανίζει ακόμα όλες τις κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες και δε φαίνονται τάσεις ξεπεράσματός της. Ως αποτέλεσμα το κεφάλαιο κλιμακώνει τις τομές στην παραγωγή και την εργασία, στο πολιτικό σύστημα, στο πεδίο των ιδεών και στις διεθνείς σχέσεις. Ειδικά στις τελευταίες, η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού οδηγεί σε μια εφιαλτική ισορροπία δυνάμεων. Η διεθνής κατάσταση οξύνεται επικίνδυνα, με ευθύνη κυρίως των ΗΠΑ και της κυβέρνησης Τραμπ. Οι κίνδυνοι υπερτοπικών, πλέον πολέμων, με πιο άμεση εμπλοκή των μεγάλων δυνάμεων, είναι περισσότερο από ποτέ υπαρκτοί. Σε αυτό το φόντο, η αληθινή όψη της «ανάπτυξης» είναι η διάλυση των εργατικών κατακτήσεων, η ανεργία, η ελαστική εργασία, η λεηλασία της φύσης, η εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών, το πογκρόμ κατά των λαϊκών ελευθεριών, ο πόλεμος, και η επιδρομή του φασισμού. Η νεολαία αποτελεί το πειραματόζωο του νέου βάρβαρου αυτού κόσμου.

Η ΕΕ τείνει σε μια πιο αντιδραστική, αντιλαϊκή και αυταρχική μορφή και όχι σε διάλυσή της. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η συμμετοχή της μαζί με το ΝΑΤΟ και τους φασίστες Ουκρανούς στον πόλεμο εκεί, η πρόσφατη στάση της υπέρ της αλά Φράνγκο στάσης του Ραχόι στην Καταλονία, καθώς και η ένταση της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας και η προσπάθεια εξίσωσης ναζισμού-κομμουνισμού που επιχειρήθηκε με κόμβο το «Διεθνές Συνέδριο» στο Ταλίν της Εσθονίας, υπό τις ευλογίες της ΕΕ. Αυτός ο αυταρχισμος αποτελεί αναγκαίο συμπλήρωμα της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής της Ε.Ε. που κατά την άποψη μας δεν μεταρρυθμίζεται αλλά ανατρέπεται από την πάλη των λαών.

Το αστικό πολιτικό σύστημα δύσκολα σταθεροποιείται κι δεν μπορεί να εμπλέξει με θετικό τρόπο τις λαϊκές μάζες. Είναι χαρακτηριστική η καταβαράθρωση των περισσότερων παραδοσιακών αστικών κομμάτων. Ωστόσο, η μαζική απαξίωση του δεν οδηγεί εξ ορισμού στο ριζοσπαστισμό. Κάποιες φορές πριμοδοτεί φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές. Δεν είναι καθόλου τυχαία η άνοδος όλων των ακροδεξιών κομμάτων της Ευρώπης αλλά και διεθνώς. Πρόκειται για εξαιρετικά επικίνδυνες τάσεις, οι οποίες αναδεικνύονται και σε εκλογικό επίπεδο (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Ουγγαρία κ.λπ.). Ενώ ενισχύονται από την στρατηγική αμηχανία της αριστεράς και την αδυναμία της να κάνει βήματα για την αναχαίτηση της κρίσης από την πλευρά των εργατικών συμφερόντων και την ιχνηλάτηση ενός αντικαπιταλιστικού δρόμου.

Ο κόσμος μας γεννιέται κι είναι η μόνη απάντηση στον κανιβαλισμό τους

Αν ξεχωρίζαμε τρεις λέξεις από την κατά Χόμπσμπαουμ εποχή των άκρων, αυτές είναι ο «πόλεμος», ο «φασισμός» και ο «κομμουνισμός». Το δήθεν τέλος της ιστορίας προμήνυε το τέλος και των τριών. Σήμερα, ο πόλεμος και ο φασισμός έχουν επιστρέψει ορμητικά. To μεγάλο ερώτημα είναι πως το κομμουνιστικό κίνημα θα καταφέρει να μπει επικεφαλής της επαναστατικής διεξόδου απ’ την κρίση του καπιταλισμού

Η άνοδος του πρώτου κύματος διεθνούς λαϊκής διεκδίκησης («πλατείες», OCCUPY, «αραβικοί αγώνες»), ανέδειξε δυνατότητες και τον κρίσιμο ρόλο της νεολαίας εντός του. Έδειξε ωστόσο και τα όρια των κινημάτων και των εξεγερτικών τάσεων, τονίζοντας την επιτακτική ανάγκη μιας σύγχρονα ταξικής, διεθνιστικής ανασυγκρότησης του κινήματος, κόντρα σε λογικές «ρεαλιστικών προτάσεων», «μικρότερου κακού» ή «καλύτερης διαχείρισης».

Η σημερινή υποχώρηση τους αναδεικνύει πως για να επιβληθούν φιλολαϊκοί μετασχηματισμοί, απαιτείται να είναι πρωταγωνιστής ο εξεγερμένος λαός. Χρειάζεται μαχητικό πρόγραμμα πάλης σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές. Υπογραμμίζει πως η επανάσταση είναι αναγκαία και δυνατή, αλλά δεν πρέπει να μένει στη μέση. Απαιτείται σε τελική ανάλυση η κατάληψη της εξουσίας και η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής. Υπογραμμίζει την αναγκαιότητα αυτοτελούς εμφάνισης και οργάνωσης της εργατικής πολιτικής και ισχυρού επαναστατικού κομμουνιστικού ρεύματος. Συνολικά, η διεθνής πάλη αναζητά περισσότερο από ποτέ μια νέα κομμουνιστική προοπτική, ένα νέο διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα και μια νέα Διεθνή του 21ου αιώνα.

Από τη μεριά μας, στοχεύουμε προς ένα συντονισμό των αντικαπιταλιστικών, επαναστατικών και κομμουνιστικών δυνάμεων και συλλογικοτήτων στην Ευρώπη, για τον αναγκαίο διάλογο και τους αναγκαίους κοινούς αγώνες. Ιδιαίτερα, στην περιοχή της Αν. Μεσογείου, Βαλκανίων και Μ. Ανατολής επιδιώκουμε την ανάπτυξη και το συντονισμό του αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού και δημοκρατικού κινήματος των λαών, αλλά και πρωτοβουλίες κοινής δράσης των εργατικών, επαναστατικών και κομμουνιστικών οργανώσεων που θα συμβάλλουν σε αυτή την κατεύθυνση άμεσα.

Ελλάδα το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό πείραμα των τελευταίων 7 χρόνων

Ήδη από το 2008 η νεολαία της Ελλάδας αφουγκράστηκε τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης στη ζωή της και μαζί με το εργατικό κίνημα, βγήκαν μαχητικά στο προσκήνιο. Από αυτή την κοινωνική ορμή δημιουργήθηκε και το αντικαπιταλιστικό μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από τότε και μέχρι το 2012, η μαχητικότητα των αγώνων υποχρέωσε την εναλλαγή 5 κυβερνήσεων και δημιούργησε νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, ενισχύοντας τις ριζοσπαστικές και ανατρεπτικές δυνάμεις. Στις μάχες αυτές, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσπάθησε, και κατάφερε σ’ έναν βαθμό, να δημιουργήσει ανεξάρτητο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων αλλά και να δώσει αυτόνομη και πανελλαδική φωνή στο αντικαπιταλιστικό ρεύμα. Καθοριστική ήταν η νεολαία και η αντικαπιταλιστική παρέμβαση της ειδικά στα πανεπιστήμια.

Κομβικό σημείο ήταν οι εκλογές του 2012, που ο ΣΥΡΙΖΑ (κόμμα της ρεφορμιστικής αριστεράς τότε) αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση, ενσωματώνοντας σε σημαντικό βαθμό το προηγούμενο ριζοσπαστικό δυναμικό. Το έστρεψε στην εκλογική αναμονή και ανάθεση, παγώνοντας και σαμποτάροντας τις κινηματικές διαδικασίες, κάτω από τη λογική της ανώδυνης ικανοποίησης των αιτημάτων του μέσω μιας κυβερνητικής αλλαγής. Στις εκλογές του 2015, προβάλλοντας ένα πρόγραμμα ενίσχυσης των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και άμεσης ελάφρυνσής τους από το ασφυκτικό μνημονιακό πλαίσιο, αναδείχτηκε σε κυβέρνηση μαζί με τους ΑΝΕΛ (εθνικιστική-πατριωτική διάσπαση της Ν.Δ.). Η στρατηγική τους όμως επιλογή για πάση θυσία παραμονή στο πλαίσιο της ΕΕ και του ευρώ, η αποδοχή και η διαρκής εξυπηρέτηση του χρέους σε συνδυασμό με την απονέκρωση του κινήματος και την ομαλή κυβερνητική διέξοδο ήταν το πλαίσιο που μετέτρεπε σταθερά τις προεκλογικές υποσχέσεις σε μνημονιακές δεσμεύσεις προς την ντόπια και την ξένη αστική ολιγαρχία. Επόμενο σημείο τομής ήταν τον Ιούλη του ‘15 το δημοψήφισμα και στη συνέχεια η αναίρεσή του. Το συντριπτικό ΟΧΙ που επικράτησε ήταν το κορυφαίο σημείο αυτής της περιόδου, ένδειξη της πλατιάς λαϊκής βούλησης για μια εναλλακτική στον μνημονιακό δρόμο και στο μονόδρομο της ΕΕ, του ευρώ και του χρέους. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξέφρασε την ανάγκη του να μη «στρίψει» το ΟΧΙ, να μη γίνει ΝΑΙ στα νέα μνημόνια του Τσίπρα.

Η κοινωνική αποτυχία της κυβερνητικής λύσης του ΣΥΡΙΖΑ

Ποιες ήταν οι «γέφυρες μετάβασης» του ΣΥΡΙΖΑ από τη ρεφορμιστική αριστερά σε αστικό κόμμα; Μπορούν να εξαχθούν ευρύτερα συμπεράσματα για την επαναστατική τακτική στην Ευρώπη και παγκόσμια; Πρώτο, η πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Δεύτερο, η διατήρησή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ως αυτοσκοπός. Τρίτο, η λογική πως χρειάζεται «παραγωγική ανασυγκρότηση» και «νέο παραγωγικό μοντέλο» στο πλαίσιο του συστήματος για τη “φιλολαϊκή” διέξοδο από την κρίση και όχι ανατροπή των υπεραντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και συνολικά του καπιταλισμού με επαναστατικό τρόπο. Τέταρτο, η σχέση με το κράτος και συνολικά τους αστικούς μηχανισμούς εξουσίας.Είναι χαρακτηριστική η προεκλογική «δέσμευση» του ΣΥΡΙΖΑ πως θα υπάρχει «συνέχεια του κράτους»

Πόσο άραγε θυμίζουν όλα αυτά τα σημερινά εναλλακτικά αριστερά προγράμματα στην Ευρώπη σαν του Κόρμπιν και του Μελανσόν, σαν του Σάντερς στις ΗΠΑ; Χρειάζεται να είναι καθαρό από την δικιά μας πλευρά, πως η αριστερά του 21ου αιώνα, και ειδικά στις μητροπόλεις του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, δεν μπορεί να συγκροτηθεί εντός των παμπάλαιων «βαλβίδων» εκτόνωσης και χειραγώγησης της εργατικής δυσαρέσκειας (π.χ. Δημοκρατικό Κόμμα στις Η.Π.Α. ή Εργατικοί στην Αγγλία), ούτε «καβαλώντας» το ρεύμα τους, αλλά σε σύγκρουση με την πολιτική και την φυσιογνωμία τους, που θα έρχεται σε διάλογο και θα μετασχηματίζει προωθητικά εργατικά –ριζοσπαστικά στοιχεία που είναι εγκλωβισμένα εντός τους. Το πρώτο βασικό ζήτημα που τίθεται είναι η κατάκτηση της αυτοτέλειας και ανεξαρτησίας της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ώστε να μπορεί να εκφράσει συνολικά την αντι-ΕΕ, αντισυστημική και αντικαπιταλιστική προοπτική. Το δεύτερο βασικό ζήτημα είναι η διαμόρφωση μιας τέτοιας πρωτοπορίας που θα μπορεί να αλληλεπιδρά με το αναδυόμενο ριζοσπαστισμό και να τον συσπειρώνει μετωπικά σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση απέναντι στις βασικές επιδιώξεις του κεφαλαίου.

Νέες δυνατότητες μέσα στις νέες δυσκολίες

Στην Ελλάδα ζούμε τα χρόνια της κρίσης μια προκλητική αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ισχυρών, την αξιοποίηση της «κρίσης ως ευκαιρία». Ζούμε επίσης τη διάλυση των ψευδαισθήσεων περί νέου κοινωνικού συμβολαίου χωρίς ρήξη με τους στρατηγικούς πυλώνες του καπιταλισμού, περί κυβερνητικής λύσης χωρίς επαναστατική ανατροπή. Ζούμε όμως και το ξετύλιγμα των πιο προοδευτικών δυνατοτήτων της σύγχρονης εργατικής τάξης και της νεολαίας, τα υποσχόμενα βήματα στην ανεξάρτητη οργάνωσή τους και τα προχωρήματα προς μια αντικαπιταλιστική κομμουνιστική κατεύθυνση.Θεωρούμε πως σήμερα υπάρχουν δυνατότητες για μια ποιοτική στροφή στο κίνημα και στην οργάνωση της νεολαίας. Αυτή αποτελεί εκείνη την εύφλεκτη ύλη, όπου αντί να καταβαραθρώνεται μέσα στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και της κρίσης του, μπορεί μέσα από την αντικαπιταλιστική αριστερά αλλά και από την κομμουνιστική οργάνωση και στράτευση, να αποτελέσει κινητήρια δύναμη για τις νέες επαναστατικές απόπειρες και τον κομμουνισμό της εποχής μας.