Εν όψει της επικείμενης συζήτησης στη βουλή για τα προς αναθεώρηση άρθρα του Συντάγματος, η αστική τάξη της χώρας μέσω των εκπροσώπων της βρήκε ευκαιρία να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της και να πάρει τη μερίδα του λέοντος, αυτή την φορά με την παιδεία να είναι το νέο υποψήφιο πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο.
Ο Μητσοτάκης της ΝΔ, η πρώην υπουργός παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, κάποιοι πανεπιστημιακοί με ίδιον όφελος, δήθεν κόπτονται για το μέλλον της νέας γενιάς. Από κοντά και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που προωθεί απρόσκοπτα την πολιτική της Ε.Ε. για την παιδεία, και στήνουν μια σικέ αντιπαράθεση. Μιλάνε για τις ευκαιρίες που χάνονται λόγω της ανυπαρξίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, που υποτίθεται θα ανεβάσουν την ανταγωνιστικότητα των Δημοσίων, θα κρατήσουν τη νεολαία στη χώρα και θα φέρουν επενδύσεις. Είδαμε όμως ποια είναι η πραγματικότητα σε ό,τι έχει ιδιωτικοποιηθεί, από την υγεία μέχρι τον ΟΣΕ, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια. Ανέβηκε πουθενά η ποιότητα της δημόσιας παρεχόμενης υπηρεσίας? Αυτό δεν είναι κινδυνολογία αλλά η φύση του κεφαλαίου που κάθε φορά που αρπάζει δημόσιο πλούτο, τον ρημάζει μέχρι να βγάλει το μέγιστο δυνατό κέρδος και ύστερα τον παρατά για να πάει στην επόμενη πηγή κερδοφορίας, αδιαφορώντας φυσικά για τις επιπτώσεις στην κοινωνία ή τη φύση (πχ Σκουριές). Αντίστοιχα και η συζήτηση σχετικά με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τα παραδείγματα του εξωτερικού είναι τουλάχιστον παραπλανητική. Παραβλέπεται η γενική εικόνα σύμφωνα με την οποία είναι η πλειοψηφία των νέων εργατικής καταγωγής ουσιαστικά αποκλείονται από την πρόσβαση σε αυτά, ενώ όπου αυτή επιτρέπεται γίνεται με υψηλά δίδακτρα, με τα φοιτητικά δάνεια σε Η.Π.Α. και Αγγλία να χτυπάνε κόκκινο και πολλούς αναλυτές να κάνουν λόγο ότι πρόκειται για τη νέα φούσκα μετά την Lehman Brothers! Τέλος για τα δεδομένα της Ελλάδας, φυσικά δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ιδρύματα τύπου Harvard ή ΜΙΤ, αλλά για μικρότερου βεληνεκούς ιδιωτικά ιδρύματα, με απαξιωμένες σπουδές όπου η γενική εικόνα στο εξωτερικό είναι ότι παρέχουν χαμηλότερης ποιότητας σπουδές από τα δημόσια.
Μας λένε ότι η νεολαία φεύγει για να πάει να σπουδάσει στο εξωτερικό, αλλά δε μας λένε ότι η νεολαία φεύγει γιατί εδώ δε βρίσκει δουλειά, κι αν βρει δουλεύει με 500 ευρώ και σε εξαντλητικούς ρυθμούς.
Μας λένε ότι το άρθρο 16 είναι αναχρονιστικό, αλλά δε μας λένε για την πρόοδο της έρευνας των κακοπληρωμένων νέων ερευνητών που με πενιχρά μέσα προσπαθούν να ανταπεξέλθουν.
Εμείς τους λέμε να θυμηθούνε το κέντρο της Αθήνας πλημμυρισμένο από φοιτητές, μαθητές κι εκπαιδευτικούς από όλην την Ελλάδα, να θυμηθούνε τα κατειλημμένα σχολεία και σχολές, τις απεργίες των δασκάλων. Να θυμηθούνε τι έγινε την προηγούμενη φορά που πήγαν να αγγίξουν το άρθρο 16.
Γιατί η δημόσια και δωρεάν παιδεία είναι δικαίωμα και έχει κατακτηθεί με αγώνες και θυσίες. Το 2006-07 δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουν κι ο φετινός Γενάρης ήταν μόνο μια υπενθύμιση!
Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους/ες, μόρφωση δουλειά υγεία για όλο το λαό