Την στιγμή που παγκοσμίως οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια ξανακλυδωνίζονται, εν μέσω ενός παγκόσμιου εμπορικού πολέμου που απειλεί ξανά σημαντικές οικονομίες διεθνώς η οικονομία της χώρας δεν εκτινάσσεται -όπως προέβλεπε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σε μια ύστατη προσπάθεια να επανασυνδεθεί η κυβέρνηση με τα εργατικά λαϊκά στρώματα, επαναφέρει στη συζήτηση φράσεις όπως «συλλογικές διαπραγματεύσεις», «αύξηση του κατώτατου μισθού» και «μείωση της ανεργίας». Η αντιπολίτευση από την άλλη ωρύεται ότι με αυτό τον τρόπο δε θα έρθει ποτέ η «πολυπόθητη» ανάπτυξη και επιμένει επί το μνημονιακότερο. Αποσιωπούν όμως και οι 2 το κύριο! Ότι η κρίση δεν ξεπερνιέται διεθνώς, ανεξάρτητα από το μείγμα των πολιτικών που εφαρμόζονται. Αποσιωπούν και οι 2, ότι για να δουν οι εργαζόμενοι και η νέα γενιά την κατάσταση τους να βελτιώνεται πρέπει να καταργηθούν οι 714 μνημονιακοί νόμοι που τσάκισαν το εργατικό – λαικό εισόδημα, και ο κρατικός προϋπολογισμός να απελευθερωθεί από τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα που έχουν συμφωνήσει μέχρι το 2060!
Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΑ:
Μνημόνια και εργατικά – λαϊκά δικαιώματα είναι ασύμβατα!
Μερικοί απ΄ τους πιο παραπλανητικούς ισχυρισμούς
της Κυβέρνησης:
1. Λένε «θα καθιερωθεί κατώτατος μισθός που θα προσεγγίζει τις ανάγκες μας»
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επικαλείται το μοντέλο των «λελογισμένων» αυξήσεων της Πορτογαλίας, το οποίο επέφερε αύξηση του κατώτατου μισθού της τάξης των 10€/έτος (2%). Ακόμα μικρότερες είναι οι αυξήσεις για τις οποίες κάνει λόγο ο ΣΕΒ και η Ν.Δ (1%). Είναι σαφές ότι η αντιπαράθεση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι γελοία. Οι αυξήσεις αυτές είναι μηδαμινές. Μόνο για να αναπληρωθούν οι απώλειες από τα μνημόνια (30-40%) με αυτούς τους ρυθμούς θα χρειαστούν δεκαετίες. Κι όμως στην «καρδιά του κτήνους», εκεί όπου ο εργασιακός μεσαίωνας και οι κοινωνικές ανισότητες ανθούν εξίσου με την Ελλάδα, στις ΗΠΑ οι εργαζόμενοι σε εταιρείες όπως η Amazon, τα McDonalds κ.α. καταφέρνουν να επιβάλλουν μέχρι και διπλασιασμό του κατώτατου μισθού.
2. Μας λένε ότι «η οικονομία δεν αντέχει»
Κι όμως ο κρατικός προϋπολογισμός για άλλη μια χρονιά προβλέπει την καταβολή του 2% των εσόδων του για εξοπλιστικά προγράμματα, με την Ελλάδα να φιγουράρει στην 2η θέση των χωρών του ΝΑΤΟ στους εξοπλισμούς. Τα πρωτογενή πλεονάσματα συσσωρεύονται στα κρατικά ταμεία για να εξυπηρετηθεί ένα χιλιοπληρωμένο και ληστρικό χρέος. Οι επιχειρήσεις σε μια σειρά από κλάδους, προεξάρχοντος του επισιτισμού-τουρισμού –όπου η γενιά μας έχει σημαντική παρουσία – βλέπουν τα κέρδη τους να εκτοξεύονται πάνω στις δικές μας πλάτες. Από τη μία πλευρά ο πλούτος που παράγουμε κάθε μέρα υπεξαιρείται για να δοθεί σε εχθρικούς προς τα εμάς σκοπούς κι από την άλλη όταν απαιτούμε μια καλύτερη ζωή τότε πάντα η οικονομία δε μας αντέχει. Μας αξίζουν πολύ περισσότερα από αυτά που μας δίνουν και μπορούμε και πρέπει να τα επιβάλλουμε!
3. Λένε ότι «επανέρχονται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις»
Η τροπολογία για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού που έφερε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και ψηφίστηκε με πανηγυρισμούς από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κ.α., όχι μόνο δεν καταργεί αλλά ενεργοποιεί τον αντεργατικό μνημονιακό νόμο Βρούτση – Σαμαρά, με βάση τον οποίο ο κατώτατος μισθός θεσπίζεται με απόφαση της Κυβέρνησης και όχι από τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των συνδικάτων και των οργανώσεων των εργοδοτών. Εντάσσεται λοιπόν και η Ελλάδα στην πλειοψηφία των χωρών της ΕΕ όπου ο κατώτατος μισθός θα καθορίζεται μέσα από διαδικασίες αποκομμένες από τους αγώνες μας, ώστε τελικά να επικρατήσουν τα κριτήρια των αφεντικών μας. Παράλληλα η δυνατότητα επέκτασης σε όλες τις επιχειρήσεις ενός κλάδου, των θετικών όρων που μπορεί να εξασφαλίσει μια Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, εναπόκειται αποκλειστικά στην βούληση των εργοδοτικών οργανώσεων και στη διάθεσή τους να καταθέσουν το μητρώο μελών τους, όπου πρέπει να αποδεικνύεται ότι απασχολούν τουλάχιστον το 51% των εργαζομένων του κλάδου.
4. «Θα στηρίξουμε τους ασθενέστερους, τους φτωχούς, τους ανέργους, τη νεολαία»
Η άθλια επικοινωνιακή καμπάνια της Κυβέρνησης για τους νέους επιχειρεί να συγκαλύψει τη διόγκωση της ελαστικής εργασίας, τη ραγδαία μετανάστευση της νεολαίας και να τις παρουσιάσει ως «μείωση της ανεργίας». Τα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας, έχουν υποκαταστήσει πλήρως την καταβολή επιδόματος ανεργίας (μόνο το 13% των ανέργων λαμβάνει επίδομα) ενώ στην πλειοψηφία τους έχουν τη μορφή δωρεάς των ασφαλιστικών εισφορών στους εργοδότες. Τέλος η πολυδιαφημισμένη κατάργηση του ρατσιστικού υποκατώτατου μισθού για τους νέους κάτω από 25 ετών είναι στον αέρα, ενώ πιθανό είναι η αποσύνδεση του μισθού από την ηλικία να οδηγήσει σε εξάρτησή του από την εμπειρία, πράγμα που όχι μόνο δεν καταργεί το μέτρο αλλά το επεκτείνει…
Να βγούμε στους δρόμους του αγώνα!
Μόνη λύση αποτελεί η αναζωπύρωση των αγώνων!
Δεν αποτελεί λύση η εκλογική αναμονή που καλλιεργείται από τα αστικά κόμματα και τα ΜΜΕ, ούτε η ανάθεση των προσδοκιών της νεολαίας στην αντιδραστική – αντιλαϊκή Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η πολιτική που θα ακολουθήσει τόσο η παρούσα Κυβέρνηση όσο και οποιαδήποτε επόμενη, από τη στιγμή που αποδέχεται τον «μονόδρομο» της ΕΕ και των αιματηρών δημοσιονομικών πλεονασμάτων, είναι προδιαγεγραμμένα εχθρική απέναντι στα δικαιώματά μας. Οι πρόσφατοι αγώνες, μας δείχνουν το δρόμο για νίκες που να βελτιώνουν τη ζωή μας ριζικά και ουσιαστικά έξω από το μνημονιακό πλαίσιο. Από το χώρο της εκπαίδευσης και το μαθητικό – φοιτητικό κίνημα, μέχρι τις απεργίες των ναυτεργατών για την υπογραφή ΣΣΕ έως την πρώτη νίκη των εργατών της Cosco για την ένταξη στα βαρέα και ανθυγιεινά, το συμπέρασμα είναι ότι μόνο όταν έσπασαν οι «αλυσίδες» της αναμονής και της υποταγής, μόνο όταν ακολουθήθηκε ο δρόμος των κινητοποιήσεων, υπήρξαν κατακτήσεις.
ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΤΩΡΑ!
Διεκδικούμε υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας που θα κατοχυρώνουν: μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα, κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, ριζικές αυξήσεις στους μισθούς, 5μερο-35ωρο, κατάργηση της ελαστικής εργασίας και του υποκατώτατου μισθού.
Η υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας μπορεί να αποτελέσει ασπίδα και θωράκιση για τους εργαζόμενους, κατοχυρώνει τα δικαιώματά μας και απαντά στην επίθεση Κυβέρνησης – ΕΕ- Κεφαλαίου. Ενοποιούν και κατοχυρώνουν τους εργαζόμενους απέναντι στον εργοδότη, και αποτελούν μεγάλο όπλο καθώς δίνει την δυνατότητα για συλλογικές διεκδικήσεις πέρα από τις ορέξεις των εργοδοτών να καθορίζουν τις ζωές μας με ατομικούς όρους. Σήμερα περισσότερο από ποτέ με βάση τις δυνατότητες της εποχής και τις τεχνολογικές εξελίξεις μπορούμε να ζούμε καλύτερα. Μπορούμε να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στην εργασία, καλύτερες συνθήκες ζωής και όρους εργασίας στοχεύοντας στη συνολική ανατροπή του εργασιακού μεσαίωνα και της πολιτικής που στοχεύει στην περαιτέρω υποβάθμιση της αξίας της εργατικής μας δύναμης!
Η υπογραφή των ΣΣΕ μπορεί να κατοχυρωθεί μόνο από ένα μαζικό εργατικό κίνημα, ενώ στο πλευρό του θα πρέπει να βρεθεί το νεολαιΐστικο κίνημα με τους δικούς του αυτοτελείς πολιτικούς στόχους! Αν αφήσουμε αυτή την υπόθεση στην διαπραγμάτευση Κυβέρνησης – εργοδοτών, τότε είτε οι ΣΣΕ δεν θα υπογραφούν ποτέ ή θα είναι «κομμένες και ραμμένες» στα μέτρα του κεφαλαίου.
Με ποιό κίνημα μπορούμε να επιβάλλουμε
τα δικαιώματά μας;
Η 8ετής εμπειρία των αγώνων απέναντι στα μνημόνια κατέδειξε ότι το «κίνημα» που προτείνουν οι ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ είναι πλήρως ενσωματωμένο στα σχέδια Κυβέρνησης – Κεφαλαίου. Δεν ενδιαφέρονται για τη σύνδεση του εργατικού με το νεολαιΐστικο κίνημα, δεν ενδιαφέρονται να εντάξουν στις τάξεις τους, τους νέους εργαζόμενους. Αντ’ αυτού οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ προτιμούν να χαριεντίζονται με τον ΣΕΒ και τις εργοδοτικές οργανώσεις και να κατασυκοφαντούν όποιον αγώνα ξεπερνά τις εθιμοτυπικές, ακίνδυνες απεργίες χωρίς πολιτικά αιτήματα και στοχεύσεις. Για αυτό στις 30 Μάη συμμετείχαν στην «Κοινωνική Συμμαχία» με αιτήματα ανταγωνιστικά προς τα συμφέροντά μας, υπέρ του ΣΕΒ και των εργοδοτών. Για αυτό δε τους αναλογεί να έχουν το μονοπώλιο της δυνατότητας κήρυξης απεργίας.
Από την άλλη, το ΠΑΜΕ, παρά τις αγωνιστικές του διακηρύξεις, παραμένει εγκλωβισμένο σ΄ έναν ακολουθητισμό προς τη ΓΣΕΕ, δεν θέτει ανατρεπτικούς πολιτικούς στόχους και αρνείται την κοινή δράση με τις μαχόμενες δυνάμεις του ταξικού κινήματος.
Το μόνο κίνημα που μπορεί να υπερβεί τα παραπάνω είναι ένα κίνημα χειραφέτησης, ανεξάρτητο από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό, που θα βασίζεται στον αγωνιστικό συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Ένα ενωτικό κίνημα που θα μπαίνει σφήνα στα σχέδια Κυβερνήσεων – ΕΕ – κεφαλαίου, όπως εμφανίστηκε στην απεργία της 12ης Γενάρη και επιχειρεί η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων για το Συντονισμό.
Με απεργίες και αγώνες η νεολαία παλεύει για
μόρφωση – δουλειά – ελευθερία!
Η συζήτηση έχει ήδη ανοίξει σε μια σειρά κλάδους και επιχειρήσεις, ταξικά και αγωνιστικά σωματεία. Σε αυτό το πλαίσιο, πρώτο σημαντικό βήμα είναι η διοργάνωση από πρωτοβάθμια σωματεία απεργιακής κινητοποίησης την 1η Νοέμβρη με αιχμή τη διεκδίκηση αξιοπρεπών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Σε σχολεία, πανεπιστήμια, ΙΕΚ και χώρους δουλειάς παντού πρέπει να σημάνει αγωνιστικός συναγερμός! Η μάχη αυτή μας αφορά! Αφορά τους όρους με τους οποίους θα δουλέψουμε στο μέλλον, αφορά τους όρους με τους οποίους δουλεύουμε στις πρακτικές ασκήσεις, τη μαθητεία, στα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας!
Η πρωτοβουλία αυτή αποτελεί έναν πρώτο βασικό σταθμό και έμπρακτο βήμα στην ανασυγκρότηση και αντεπίθεση του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Ο αγώνας όμως πρέπει να είναι μακρόχρονος και σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να αξιοποιηθεί κάθε απεργία που θα μπορεί να πάρει πραγματικά χαρακτηριστικά κλιμάκωσης της πάλης μας.
Μόνο εμείς μπορούμε να πάρουμε πίσω όσα μας στερούν!
Στους δρόμους! Εκεί τελειώνουν τα μνημόνια!