12 χρόνια πέρασαν από την εν ψυχρώ δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Κορκονέα και από τη νεολαιίστικη εξέγερση που ακολούθησε. Ο Δεκέμβρης αποτέλεσε για τη γενιά μας αναμφίβολα ένα ορόσημο. Για πολλούς ήταν η απότομη συνειδητοποίηση ότι «κάτι δεν πάει καλά», για άλλους μια έκρηξη οργής της γενιάς των 753€ απέναντι στις λουσάτες χριστουγεννιάτικες βιτρίνες και σίγουρα για πολύ κόσμο ήταν η πρώτη επαφή με τους κοινωνικούς αγώνες. Αν δούμε τη μεγάλη εικόνα, ο Δεκέμβρης ήταν προάγγελος μιας νέας εποχής για τους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες, πιο ενδιαφέρουσας και απαιτητικής. Μιας εποχής, τέκνο της παγκόσμιας κρίσης που ξεσπούσε και εξαφάνιζε απότομα οποιαδήποτε προοπτική για τη νεολαία. Όλα τα ζητήματα που συμπυκνώθηκαν εκείνες τις δυο-τρεις βδομάδες του Δεκέμβρη, (οι δημοκρατικές ελευθερίες, η νεολαία, οι εξεγέρσεις) βρίσκονται με τον ένα ή τον άλλον τρόπο στην καρδιά αυτής της νέας εποχής. Η διαρκής επικαιρότητα τους είναι που γεμίζει τους δρόμους κάθε χρόνο τέτοια μέρα, με νέα συνθήματα κάθε φορά, αλλά την ίδια αίσθηση του αδικαίωτου.
“…Η κατασταλτική υστερία μεγαλώνει όχι απλά για να επιβάλλει τον κυβερνητικό μονόλογο , αλλά πολύ περισσότερο για να οχυρωθεί απέναντι στον λαό.”
Η διαδρομή της συλλογικής μνήμης έχει μια ξεχωριστή σημασία στην εξέλιξη των αγώνων, όμως η δικιά μας αριστερά απεχθάνεται τα μνημόσυνα. Για αυτό και η «επέτειος» χρωματίζεται από τα σημερινά ζητήματα και έτσι γίνεται αγωνιστικός σταθμός για το κίνημα της νεολαίας. Σήμερα που η νεολαία έχει όλους τους λόγους να εξεγείρεται όταν αυτοί που ακόμα και τώρα με πάνω από δυο χιλιάδες θύματα στη χώρα μας και εκατοντάδες νεκρούς καθημερινά παγκοσμίως από την πανδημία, μας κουνούν επιδεικτικά το δάχτυλο, κάνοντας βόλτες στην Πάρνηθα. Με την κοινωνία έκθετη στη λαίλαπα του ιού αλλά και στις εκρηκτικές ανισότητες που γεννά η κρίση, η κυβερνητική απάντηση είναι πάντα η ίδια, η αστυνομία. Η κατασταλτική υστερία μεγαλώνει όχι απλά για να επιβάλλει τον κυβερνητικό μονόλογο , αλλά πολύ περισσότερο για να οχυρωθεί απέναντι στον λαό σε μια μάχη που θα είναι μακράς διαρκείας. Δεν κρατούν πλέον ούτε τα προσχήματα αφού οι φράσεις «οι δρόμοι και οι διαδηλώσεις κουβαλάνε ιό και γεννάνε αρρώστια» και «ο ιός δεν μεταδίδεται έξω στην ατμόσφαιρα. Ο ιός μεταδίδεται σε κλειστούς χώρους» βγήκαν από το ίδιο στόμα, αυτό του Υπουργού «Προστασίας του Πολίτη».
Το κρεσέντο αυταρχισμού και καταστολής έρχονται να συμπληρώσουν οι προκλητικές εξαγγελίες για περαιτέρω ενίσχυση των αστυνομικών δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, την ίδια ώρα που δεκάδες κλίνες ΜΕΘ δε λειτουργούν λόγω της έλλειψης προσωπικού. Θα υποτιμούσαμε αυτά τα ζητήματα αν τα περιορίζαμε εντός των συνόρων ή μόνο στα πλαίσια έκτακτης ανάγκης της πανδημίας ή πολύ περισσότερο στη δεξιά και ακροδεξιά πτέρυγα του συστήματος. Το επίμαχο νομοσχέδιο για την προστασία της Γαλλικής αστυνομίας από τον «δημοκράτη» Μακρόν, αποδεικνύει ότι οι δεκάδες νεκροί των κίτρινων γιλέκων δεν ήταν παράπλευρες απώλειες. Ο ολοκληρωτισμός αναδεικνύεται σε δεύτερη φύση του σύγχρονου καπιταλισμού, όχι απλά για την αντιμετώπιση του εχθρού λαού που σηκώνει κεφάλι, αλλά σε μια προσπάθεια καθολικής εμπέδωσης της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Πράγματι, 12 χρόνια μετά είναι και για τον πιο καλόπιστο προφανές ότι η δολοφονία Γρηγορόπουλου δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Ήταν αναμενώμενο αποτέλεσμα της αυξανόμενης έντασης της καταστολής, που αφήνει νεκρούς σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
“…για την εργαζόμενη νεολαία η κατάσταση είναι ασφυκτική, αφού όσοι εργάζονται είναι στην πράξη έκθετοι απέναντι στην πανδημία, ενώ όσοι δε δουλεύουν ζουν στη σκιά της επερχόμενης ανεργίας.”
Η μανία απέναντι στη νεολαία που εκδηλώνεται είτε με τα πρωθυπουργικά διαγγέλματα περί ανεύθυνης νέας γενιάς, είτε με τα αστυνομικά γκλοπ είναι το διαλυμένο παρόν και μέλλον που θέλουν να καταπιούμε αμάσητο. Πριν λίγες μέρες γίναμε μάρτυρες ενός συνταρακτικού αλλά χαρακτηριστικού δημοσιεύματος: «μην κόψετε το ρεύμα για μια ώρα, κάνει μάθημα το παιδί μου». Η τηλεκπαίδευση αποκαλύπτει τη σκληρή πραγματικότητα ενός εκπαιδευτικού συστήματος που βασίζεται και αναπαράγει την ανισότητα. Παράλληλα, τα πανεπιστήμια έχουν κατεβάσει στην ουσία ρολά, ενώ είναι κοινό μυστικό ότι στην πράξη μιλάμε για μια χαμένη χρονιά η οποία δεν είναι εύκολο να αναπληρωθεί, ειδικά για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών που δεν έχουν χρόνο για χάσιμο. Μέσα σε όλα αυτά η κυβερνητική πολιτική, όταν δεν επιδίδεται σε επικοινωνιακά κόλπα προσποιούμενη ότι δήθεν όλα κινούνται ομαλά και βάση σχεδίου, προετοιμάζει το έδαφος για ακόμα πιο αντιδραστικές αλλαγές σε όλο το φάσμα της εκπαίδευσης με την τράπεζα θεμάτων, την επαναφορά της βάσης του 10, τα νομοσχέδια για τα ΕΠΑΛ και για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επιπλέον, για την εργαζόμενη νεολαία η κατάσταση είναι ασφυκτική, αφού όσοι εργάζονται είναι στην πράξη έκθετοι απέναντι στην πανδημία, ενώ όσοι δε δουλεύουν ζουν στη σκιά της επερχόμενης ανεργίας. Ένας νέος κύκλος ισοπέδωσης των εργατικών δικαιωμάτων είναι προ των πυλών όπως αποδεικνύει και το κατάπτυστο νομοσχέδιο Βρούτση με το προχώρημα της επίθεσης στα σωματεία, την κατάργηση του 8ωρου και μια σειρά αντεργατικές διατάξεις.
“…Ακόμα κι αν υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία με εκείνη την περίοδο, οι συνταρακτικές εξελίξεις και αλλαγές της τελευταίας δεκαετίας συνθέτουν ένα διαφορετικό τοπίο.”
Η φετινή 6η του Δεκέμβρη και η επικαιρότητα της ξεπερνά τα όρια της αστυνομικής αυθαιρεσίας εν όψει μιας νέα βαθιάς ύφεσης που έπεται της πανδημίας, και με το «no future» να ηχεί εκωφαντικά στα αυτιά της νεολαίας τίθεται ευρύτερα το ερώτημα της προοπτικής για μια ολόκληρη γενιά που βλέπει όνειρα και ελπίδες να τσακίζονται. Ακόμα κι αν υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία με εκείνη την περίοδο, οι συνταρακτικές εξελίξεις και αλλαγές της τελευταίας δεκαετίας συνθέτουν ένα διαφορετικό τοπίο. Η ανάγκη να βγει ο λαός στο προσκήνιο είναι μεγαλύτερη και πιο επιτακτική μπροστά σε μια πολιτική που αποδεικνύει πώς το βαρέλι δεν έχει πάτο αν δεν τους σταματήσουμε και για αυτό επιμένουμε στον Δεκέμβρη. Οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις όμως κοιτούν πάντα μπροστά, έτσι και η σημερινή εξέγερση πρέπει να είναι παιδί της εποχής της, πιο συνειδητή, πιο πολιτική. Αυτό αναδεικνύεται σε μια σειρά από εξεγερτικά ξεσπάσματα διεθνώς από την Γαλλία μέχρι την Χιλή, όπου ενώ από τη μια είναι φανερή η απουσία του πολιτικού υποκειμένου και μιας συνολικής εναλλακτικής αφήγησης, από την άλλη υποβόσκει μια νέα ριζοσπαστική δυναμική όπως φαίνεται από τη γρήγορη πολιτικοποίηση, την πολυμορφία τους, τη σύνδεση με το ευρύτερο κοινωνικό ζήτημα, την επιστροφή τους στην ιστορία. Αυτή η νέα δυναμική είναι που τρομάζει τους αστούς, όχι ο Δεκέμβρης του χτες αλλά του αύριο.
Γράφει ο Αλέξανδρος Λιανός, μέλος του Κ.Σ. της νΚΑ