Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις και τα διθυραμβικά σχόλιa της κυβέρνησης για το έργο της στον τομέα της παιδείας καθώς και τις δεσμεύσεις αυτό να συνεχιστεί. Ωστόσο παρά τα συγχαρητήρια που δίνουν στους εαυτούς τους τα στελέχη της ΝΔ, για ακόμη μια χρονιά η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής, βρίσκει χιλιάδες παιδιά και οικογένειες με σφιγμένο στομάχι και όχι με σφιγμένες γροθιές και χαρούμενα συναισθήματα.
Για ακόμη μια χρονιά σε σύνολο 97.000 περίπου υποψήφιων, μόλις οι 70.000 πέρασαν την ειδική βάση εισαγωγής (ΕΒΕ) και κατέθεσαν μηχανογραφικό και εξ’ αυτών οι περίπου 62.000 εισήχθησαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μιλάμε λοιπόν για 35.000 υποψήφιους που μένουν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αποτέλεσμα της ταξικής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής που έχουν εφαρμόσει όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, καθιστώντας την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση άπιαστο όνειρο για όλα εκείνα τα παιδιά που οι οικογένειές τους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ανταπεξέλθουν στο αυξημένο κασέ των φροντιστηρίων, των ιδιαίτερων μαθημάτων και της προετοιμασίας για της πανελλήνιες. Ακόμη περισσότερο, ένα νούμερο που δεν μετριέται ποτέ, αλλά δείχνει το πόσο “εχθρικό” είναι το σύστημα παιδείας για τα φτωχότερα στρώματα, πόσοι είναι αυτοί οι φοιτητές που δε θα πάνε στη σχολή τους επειδή πέρασαν σε άλλη πόλη και δεν έχουν λεφτά για τα εκτιναγμένα ενοίκια, χαρακτηριστικά στην Πάτρα τα φοιτητικά ενοίκια αυξάνονται περίπου 20% (μέση αύξηση 10%). Πόσοι φοιτητές δεν θα καταφέρουν να τελειώσουν τη σχολή τους γιατί παράλληλα με τις σπουδές τους δουλεύουν;
Ακόμη πιο εξωφρενικό είναι το αποτέλεσμα της de facto υποβάθμισης του δημόσιου πανεπιστήμιου που προκύπτει από τους παραπάνω κόφτες. Περίπου 10.000 κενές θέσεις φέτος στα πανεπιστήμια, ενδεικτικά 30 τμήματα ΑΕΙ έχουν μονοψήφιο αριθμό εισακτέων, ενώ τα τρία χρόνια εφαρμογής της ΕΒΕ ο αριθμός αυτός εκτοξεύεται στις 40.000. Τι σημαίνει στην πράξη αυτό; Ότι δεκάδες τμήματα, της περιφέρειας, ή χαμηλότερης ζήτησης, με το επιχείρημα του εξορθολογισμού του εκπαιδευτικού χάρτη, θα κλείσουν ή θα συγχωνευθούν.
Φυσικά δεν πρόκειται για κάποια ανορθογραφία στην κυβερνητική πολιτική, για μια λάθος διαχείριση. Το αντίθετο μάλιστα όπως φαίνεται και από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού στην συνάντησή του με τον υπουργό παιδείας Πιερρακάκη μια μέρα μετά την ανακοίνωση των βάσεων. Τα παιδιά και οι οικογένειές τους λέει ο πρωθυπουργός θα πρέπει να πειστούν ότι υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι επιτυχίας εκτός από τα ΑΕΙ και ότι είναι προσωπικό του στοίχημα η αναβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης. Ο στόχος λοιπόν είναι η δημιουργία μιας μεγάλης δεξαμενής νέων που θα γίνουν πελατεία για τα ιδιωτικά κολλέγια, αλλά θα αποτελέσουν και φθηνό εργατικό δυναμικό στον επισιτισμό-τουρισμό, στα logistics, στο εμπόριο, κτλ, είτε δουλεύοντας σε μαθητείες και πρακτικές με ψίχουλα, είτε σαν απόφοιτοι τεχνικών σχολών με περιορισμένα κατοχυρωμένα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτός είναι και ο λόγος που η κυβέρνηση και η ΕΕ εμμένουν στην ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, με συνταγματική αναθεώρηση ή χωρίς, για να ξέρουν ότι έχει δημιουργηθεί μια τεράστια πελατεία για να κερδοφορήσουν οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολών.
Για κάθε νέο-α στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, για κάθε εργαζόμενο στην εκπαίδευση δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της σύγκρουσης με τα παραπάνω σχέδια. Η βίαιη αναδιάταξη της δημόσιας παιδείας προς όφελος της αγοράς συμβαίνει εδώ και τώρα και η κυβέρνηση προσπαθεί να επιφέρει τομές που θα τσαλακώσουν σε τεράστιο βαθμό τα μορφωτικά δικαιώματα της νέας γενιάς και των γενιών που έρχονται. Δεν υπάρχει χρόνος λοιπόν για εφησυχασμό, δεν υπάρχει χώρος για αγώνες που θέλουν απλά να βγάλουν συμπεράσματα, που δεν έχουν στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής στην παιδεία και παντού.
Με το ξεκίνημα της νέας σχολικής-ακαδημαϊκής χρονιάς το εκπαιδευτικό κίνημα πρέπει να δώσει σήμα ανυποχώρητου αγώνα. Με γενικές συνελεύσεις στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα εκπαιδευτικά σωματεία βάσης. Με προετοιμασία απεργιών και καταλήψεων σε σχολεία, πανεπιστήμια, με πανεργατικό ξεσηκωμό παντού. Με οργάνωση συντονιστικών συνελεύσεων, ώστε το κίνημα να αναπτύσσει τους πολιτικούς στόχους και τον σχεδιασμό του από τα ίδια τα σωματεία και τους συλλόγους και όχι να περιμένει τις ξεπουλημένες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ να θα καλέσουν σε απεργία.
Η επίθεση στην παιδεία αφορά όλους τους εργαζόμενους, είτε έχουν παιδιά που θα την υποστούν είτε όχι. Το τσάκισμα των μορφωτικών δικαιωμάτων, υπακούει στον ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό των εργασιακών δικαιωμάτων, στην προς τα κάτω συμπίεση των μισθών, στην απόσπαση επαγγελματικών δικαιωμάτων και τους εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων. Είναι υπόθεση όλων των εργαζόμενων λοιπόν η πάλη για μια σύγχρονη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, με δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση για όποιον-α μαθητή θέλει, ή σε δομές εκπαίδευσης για επαγγέλματα που δεν απαιτούν πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Μιας δημόσιας παιδείας που θα αναπτύσσει ολοκληρωμένα τις γνώσεις και τις ικανότητες των μαθητών και σπουδαστών, φέρνοντας τους σε επαφή με όλη την κατεκτημένη γνώση της ανθρώπινης σκέψης. Μια παιδεία δηλαδή που δεν είναι συνυφασμένη με τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της εργασίας και της καπιταλιστικής κοινωνίας που συνεχώς σαπίζει και καταστρέφει κάθε τι δημιουργικό και ωραίο. Στο δρόμο της ανατροπής λοιπόν ενός συστήματος που αντί να μορφώνει και να ολοκληρώνει, εξοντώνει όνειρα και ανθρώπους με μόνο κριτήριο το κέρδος των λίγων!
νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
31/07/2023