Η κυβέρνηση της Ν.Δ. εφαρμόζει την ακροδεξιά της ατζέντα επιβάλλοντας το νόμο και την τάξη κατ’ αποκλειστικότητα στους πιο αδύναμους. Ο επικοινωνιακός πόλεμος για το «άβατο» των Εξαρχείων μαίνεται, η προκλητική παρουσία της ΕΛΑΣ είναι σταθερή με μόνιμες περιπολίες και παραβατικές συμπεριφορές απέναντι σε όποιον είναι διαφορετικός και δε χωρά στα στερεότυπα της κανονικότητας, του στρέιτ και του νοικοκύρη. Φυσικά, οι ναρκέμποροι των Εξαρχείων δεν έχουν απομακρυνθεί από την αστυνομία, εξάλλου όποτε περιορίστηκε η δράση τους αυτό έγινε μόνο με κινηματική παρέμβαση και τις δράσεις των κατοίκων και των συλλογικοτήτων της περιοχής. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση εκκενώνει καταλήψεις στέγης προσφύγων και μεταναστών, εγκαταλελειμμένα κτίρια που πήραν πραματική χρήση και κάλυψαν την κοινωνική ανάγκη της στέγασης σε άστεγους και άστεγες που δεν καλύπτονταν από τα ελάχιστα προγράμματα του Δήμου Αθηναίων με τις επιχειρήσεις και τις ΜΚΟ. Πλέον, τα άδεια κτίρια είναι φιλέτα για κάθε ξένο επενδυτή, που μέχρι τώρα έμεναν αναξιοποίητα για το κεφάλαιο.
Στη λογική του κεφαλαίου, τα κτίρια πρέπει να πωλούνται στα διεθνή funds και οι πρόσφυγες και μετανάστες να στοιβάζονται σε σκηνές υπό άθλιες συνθήκες, τα κτίρια πρέπει να γίνονται Airbnb και οι ντόπιοι, οι νέοι και οι εργαζόμενοι να μην μπορούν να ζήσουν φτηνά στις πόλεις τους.
Σε αυτήν την τραγική κατάσταση, ήρθε ο θάνατος ενός μικρού παιδιού 5 χρονών στην Μόρια που πατήθηκε από φορτηγό τροφοδοσίας την ώρα που έπαιζε σε ένα χαρτόκουτο, να υπενθυμίσει με τραγικό τρόπο την βαρβαρότητα αυτή της κατάστασης. Μια βαρβαρότητα που είναι συνεχής, όπως αποδεικνύει και το νέο ναυάγιο που σημειώθηκε σήμερα το πρωί με επιβεβαιωμένα θύματα 5 παιδάκια. Τα ΜΜΕ όπως συνήθως μίλησαν για το «λάθος μέρος τη λάθος στιγμή», όπως ο Ζακ βρέθηκε χτυπημένος έξω από το λάθος κοσμηματοπωλείο, ο Αλέξης βρέθηκε στη λάθος περιοχή και μάλιστα νύχτα (!) και ο κατάλογος μακρύς. Βέβαια μακριά από τον γυάλινο κόσμο των ΜΜΕ αυτό που είναι φυσιολογικό και «κανονικό» είναι τα παιδιά να μπορούν να παίζουν ελεύθερα και ασφαλή οπουδήποτε, όπως και γενικώς οι άνθρωποι να κυκλοφορούν και να ζουν ελεύθεροι και ελεύθερες σε κάθε γειτονιά.
Στο μεγάλο πάρτυ που, στήθηκε μετά το κλείσιμο των συνόρων και την εξευτελιστική για τους πρόσφυγες συμφωνία Ε.Ε- Τουρκίας (Μάρτιο 2016), οι ευθύνες αυτής και των προηγούμενων κυβερνήσεων είναι τεράστιες. ΜΚΟ και διεθνείς οργανισμοί δε λένε λέξη για τις πραγματικές ελλείψεις και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους (αστυνομία, εισαγγελείς) και των φορέων της Ευρώπης (Frontex- Easo) που εξευτελίζουν την καθημερινότητα των ανθρώπων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να μη χάσουν τα «κονδύλια» και την πολιτική διαμεσολάβηση που έχουν ανάγκη για να διατηρήσουν το «έργο» τους.
Οι παιδότοποι, που ακόμα και μέσα σε αυτό το άθλιο πλαίσιο, δημιουργούνται για να καλύψουν πραγματικές ανάγκες, φυσικά δεν είναι ασφαλείς. Άλλωστε, η ζωή των προσφύγων στην Ελλάδα είναι επισφαλής και ειδικά στη Μόρια – που διατηρήθηκε και επιδεινώθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ- είναι επικίνδυνη: σε χώρο για ούτε 3000 άτομα, ζουν πλέον παραπάνω από 10.000 άνθρωποι, με ό,τι συνέπεια αυτό έχει, όπως ο θάνατος ενός παιδιού και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
Φυσικά, δε γίνεται λόγος για το αν και πότε τα παιδιά αυτά θα πάνε σχολείο, αν και πότε θα πάνε στην οικογενειά τους στη χώρα προορισμού τους, αν έχουν υγιεινά γεύματα. Στις καταλήψεις που εκκενώθηκαν ζούσαν οικογένειες που τα παιδιά τους πήγαιναν στα σχολεία της γειτονιάς, είχαν φίλους, γείτονες και συμμαθητές και πλήθος δραστηριοτήτων για την ομαλή ανάπτυξή τους. Αλλά αυτή η λιτή ανάγκη δε χωρά στην κερδοφορία του τουριστικού κεφαλαίου, στο οποίο η κυβέρνηση μοιράζει golden visa και ιθαγένεια εξαγοράζοντας τον «πατριωτισμό» του.
Πρέπει λοιπόν εδώ και τώρα να κλείσουν τα κέντρα κράτησης, τα καμπς της ντροπής για την ανθρώπινη ζωή και να μεταφερθούν οι άνθρωποι στα άδεια σπίτια των πόλεων, να μπορούν να ζουν και δουλεύουν. Να υπάρξουν πραγματικές πολιτικές ένταξης που θα ενσωματώσει τους ανθρώπους με όρους ισότητας στην εργασία, τη στέγαση και την εκπαίδευση. Με την συμφωνία Ε.Ε.- Τουρκίας, η Ελλάδα είναι για τους πρόσφυγες μια τεράστια παγίδα, όπου ζουν και πεθαίνουν εγκλωβισμένοι και ανήμποροι να ξεμπλέξουν από τα γρανάζια της κυβερνητικής και ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και της καταστολής.