The recent events, with the invasion of the US Capitol by a swarm of far-right and fascist groups under “high” guidance and oversight of outgoing President Trump himself, are a historic milestone in the up until recently “first” capitalist leader country of the planet. In their way they capture and condense the deep social crisis and strong class antagonisms within the United States, their crisis of hegemony in the new world geopolitical sphere and in the modern field of intracapitalist rivalries and correlations, the reactionary mutation and degeneration of bourgeois, parliamentary democracy at a global level, and not only in the “New World”.

They are not a sad exception or a marginal move by the racist, nationalist and Christian far right in the United States. Let us not forget that in many countries, even in the strong capitalist economies of the world, “Trumpism” either elects Bolsonaro-type governments in Brazil and Monti in India, or directly or indirectly sets the agenda of political developments such as Johnson’s Britain and Germany with AfD and France with Le Pen. Its influence in Greece is not negligible, especially in the “New Democracy” governing party, but also in circles of the forces of the “democratic arc”.

Because “Trampism” is born and reproduced from the very bowels of the bourgeois state and the barbarity of today’s capitalism. That the higher its profitability, the bigger the armies of the unemployed and over-exploited modern slaves in the working class and the people. The more capitalism prides itself on “freedom”, the bigger the state of emergency and the brutal violation of democratic rights. That the more the scientific possibilities and achievements expand, the deeper it reproduces the reactionary, irrational, conspiratorial brainwashing. Sacrificing the environment, peace, public health and education in the interests of the war industry, imperialism and multinational giants. It is the face of the aggressive capitalism of the crisis that feels no obligation to drag the “weights” of even the most basic bourgeois democracy nor to hold the pretexts of political correctness.

The “Trampism” of the lower classes is born with the support of the “upper classes”, those above social automation, the “civil war of the poor” (a distorting image of the competition of the rich for more profits and geostrategic influence), while becoming a useful weapon of the bourgeoisie and the whole bourgeois political system, a reactionary movement against class unity and the internationalization of the working class, against the insurgent outbursts of the oppressed.

Developments in the US, under the weight and threat of ongoing social tensions and/or uprisings, which will be difficult for even the deadliest police force, but also the international balance of power, have divided the deep state and the US economic and political elite. They are faced with two options: The first is to launch developments in the political system, but also in the broader labour and social arrangements at home, to politically curtail their claims to the working people, “envying” here the model of China, the rising opponent. The outbreak of racism, as well as the fomentation of many other civil wars within the working people and the excluded, based on religion, ethnic origin, gender or sexual orientation, are used methodically in this direction and are not survivors of the past. The second answer is to offset the (always relative) US economic downturn by making greater use of its politico-military superiority (in the name of “democracy”), with an increasingly active role in the interests of the US itself, even with a relative decline in concern for NATO or other allies.

“Trumpism” (with or without Trump) is a turning point and a vehicle for the greater escalation of the ongoing anti-labor, war and anti-democratic campaign of the capitalist world. He will not be defeated by the old and degenerate bourgeois democracy.

The rift in the bourgeois camp between the proponents of a unified, despite their differences, aggressive bourgeois policy, proves the failure of both reactionary choices to alleviate class inequalities and reduce poverty and social exclusion of large sections of the population. It cannot constantly trap those seeking a different course in the dilemma of being drawn to one side or the other.

The demand in the US, as well as around the world, is for an elevated class labour movement that will put forward labour needs, clash with the system of exploitation and be able to unify the mass protest movements that have developed in the past by contributing in shaping a working and popular social dynamic. After all, last year, with the struggles of the working class and the anti-discrimination movement, the “other America” ​​that is trying to “breathe” was brought to the forefront in a rebellious way.

Necessary as ever is the radicalization of the movement, in complete separation from the Democratic party, with an upgraded political arsenal, with the formation and operation in terms of workers’ democracy. Its totalization with political goals against the “1%” and the giant companies, against the marginalization of large sections of society, against racism and police barbarism, in favour of universal and public social service, against US imperialist policy worldwide. Such goals can be combined with the demands and struggles for the interests of the social majority of workers, the poor, minorities and immigrants on a common front – a real opponent of any bourgeois policy.

A primary need for the United States, as well as for Greece and everywhere, is the formation of a mass internationalist revolutionary communist left that will contribute to this radicalization of the movement. It will win the minds and hearts of millions in the struggle to repel the anti-popular aggression of governments, the anti-capitalist overthrow, the revolution and the communist liberation.

NAR for the Communist Liberation, Jan 8 2021

***

Τα προχθεσινά γεγονότα, με την εισβολή στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ ενός εσμού ακροδεξιών και φασιστικών ομάδων υπό την «υψηλή» καθοδήγηση και εποπτεία του ίδιου του απερχόμενου προέδρου Τραμπ, αποτελούν ιστορικό ορόσημο στη μέχρι πρότινος «πρώτη» ηγέτιδα καπιταλιστική χώρα του πλανήτη. Με τον τρόπο τους αποτυπώνουν και συμπυκνώνουν τη βαθιά κοινωνική κρίση και τις έντονες ταξικές αντιθέσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ, την κρίση ηγεμονίας τους στη νέα παγκόσμια γεωπολιτική σφαίρα και στο σύγχρονο πεδίο των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και συσχετισμών, την αντιδραστική μετάλλαξη και τον εκφυλισμό της αστικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο και όχι μόνο στο «Νέο Κόσμο».

Δεν αποτελούν θλιβερή εξαίρεση ούτε περιθωριακή κίνηση της ρατσιστικής, εθνικιστικής και χριστιανικής ακροδεξιάς των ΗΠΑ. Μην ξεχνάμε ότι σε πλειάδα χωρών, ακόμα και σε ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες του κόσμου, ο «Τραμπισμός» είτε εκλέγει κυβερνήσεις τύπου Μπολσονάρου στη Βραζιλία και Μόντι στην Ινδία, είτε άμεσα ή έμμεσα διαμορφώνει την ατζέντα των πολιτικών εξελίξεων όπως στη Βρετανία του Τζόνσον, αλλά και τη Γερμανία με την ΑfD και τη Γαλλία με την Λεπέν. Δεν είναι αμελητέα η επίδραση του και στη χώρα μας, ιδιαίτερα στη ΝΔ αλλά και σε κύκλους των δυνάμεων του «δημοκρατικού τόξου».

Γιατί ο «Τραμπισμός» γεννιέται και αναπαράγεται από τα ίδια τα σπλάχνα του αστικού κράτους και της βαρβαρότητας του σημερινού καπιταλισμού. Που όσο απογειώνει την κερδοφορία του, τόσο μεγαλώνει τις στρατιές των ανέργων και υπερεκμεταλλευόμενων σύγχρονων σκλάβων στην εργατική τάξη και τους λαούς. Που όσο περηφανεύεται για την «ελευθερία», τόσο γιγαντώνει το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και την ωμή καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Που όσο διευρύνονται οι επιστημονικές δυνατότητες και κατακτήσεις, τόσο αναπαράγει την αντιδραστική, ανορθολογική, συνωμοσιολογική πλύση εγκεφάλου. Που θυσιάζει το περιβάλλον, την ειρήνη, τη λαϊκή υγεία και παιδεία στα συμφέροντα της πολεμικής βιομηχανίας, του ιμπεριαλισμού και των πολυεθνικών μεγαθήριων. Είναι το πρόσωπο του επιθετικού καπιταλισμού της κρίσης που δεν νιώθει καμιά υποχρέωση να σέρνει τα «βαρίδια» ακόμα και της πιο κολοβής αστικής δημοκρατίας και ούτε να κρατάει τα προσχήματα της πολιτικής ορθότητας.

Ο «Τραμπισμός» των κάτω γεννιέται με την στήριξη των «πάνω» από τον κοινωνικό αυτοματισμό, τον «εμφύλιο των φτωχών» (παραμορφωτικό είδωλο του ανταγωνισμού των πλουσίων για περισσότερα κέρδη και γεωστρατηγική επιρροή), γίνεται χρήσιμο όπλο της αστικής τάξης και όλου του αστικού πολιτικού συστήματος, αντιδραστικό κίνημα απέναντι στην ταξική ενότητα και το διεθνισμό της εργατικής τάξης, απέναντι στα εξεγερτικά ξεσπάσματα των καταπιεσμένων.

Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ, κάτω από το βάρος και την απειλή συνεχών κοινωνικών εντάσεων ή/και εξεγέρσεων, που δύσκολα θα αντιμετωπίζει ακόμα και η πιο φονική αστυνομοκρατία, αλλά και ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων έχουν διχάσει το βαθύ κράτος και την οικονομικοπολιτική ελίτ των ΗΠΑ. Βρίσκονται μπροστά σε δύο επιλογές: Η πρώτη είναι η δρομολόγηση εξελίξεων στο πολιτικό σύστημα, αλλά και στις ευρύτερες εργασιακές και κοινωνικές ρυθμίσεις στο εσωτερικό, που να περιστέλλουν πολιτικά τις διεκδικήσεις τους κόσμου της εργασίας, «ζηλεύοντας» εδώ το πρότυπο της Κίνας, του ανερχόμενου δηλαδή αντιπάλου. Η έκρηξη του ρατσισμού, αλλά και το σιγοντάρισμα πλήθους άλλων εμφυλίων πολέμων εντός του κόσμου της εργασίας και των αποκλεισμένων, με βάση τη θρησκεία, την εθνική καταγωγή, το φύλο ή το σεξουαλικό προσανατολισμό, αξιοποιούνται μεθοδικά σε αυτήν την κατεύθυνση και δεν αποτελούν επιβιώσεις του παρελθόντος. Η δεύτερη απάντηση αφορά την αντιστάθμιση της (σχετικής πάντα) οικονομικής υποχώρησης των ΗΠΑ με τη μεγαλύτερη αξιοποίηση της πολιτικό-στρατιωτικής υπεροχής της (στο όνομα της «δημοκρατίας»), με ενεργότερο ρόλο όλο και περισσότερο για τα συμφέροντα των ίδιων των ΗΠΑ, ακόμη και με σχετική υποβάθμιση της έγνοιας για το ΝΑΤΟ ή τους λοιπούς συμμάχους.

Ο «Τραμπισμός» (με ή χωρίς Τραμπ), συνιστά τομή και όχημα για την ποιοτική κλιμάκωση της διαρκούς αντεργατικής, πολεμικής και αντιδημοκρατικής εκστρατείας που επιχειρεί ο κόσμος του κεφαλαίου. Δεν θα τον νικήσει η γερασμένη και εκφυλισμένη αστική δημοκρατία.

Η ρωγμή που υπάρχει στο αστικό στρατόπεδο ανάμεσα στους εκφραστές μιας ενιαίας, παρά τις διαφορές τους, επιθετικής αστικής πολιτικής αποδεικνύει την αποτυχία και των δύο αντιδραστικών επιλογών, να αμβλύνουν τις ταξικές ανισότητες, να μειώσουν τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Δεν μπορεί συνεχώς να εγκλωβίζει όσους επιζητούν διαφορετική πορεία στο ψευτοδίλλημα να συνταχτεί με τη μια ή την άλλη πλευρά.

Ζητούμενο και στις ΗΠΑ, όπως και σε όλο τον κόσμο, είναι να υπάρξει ένα ανεβασμένο ταξικό εργατικό κίνημα που θα βάλει μπροστά τις εργατικές ανάγκες, θα συγκρουστεί με το σύστημα της εκμετάλλευσης και θα μπορέσει να ενοποιήσει τα μαζικά κινήματα διαμαρτυρίας που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα συμβάλλοντας στη διαμόρφωση μιας εργατικής και λαϊκής κοινωνικής δυναμικής. Άλλωστε η περσινή χρονιά με τους αγώνες της εργατικής τάξης και το κίνημα κατά των διακρίσεων έβγαλε με εξεγερτικό τρόπο στο προσκήνιο και την «άλλη Αμερική» που προσπαθεί να «αναπνεύσει.

Αναγκαία όσο ποτέ είναι η ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, σε πλήρη διαχωρισμό από το Δημοκρατικό κόμμα, με αναβαθμισμένο πολιτικό οπλοστάσιο, με συγκρότηση και λειτουργία με όρους εργατικής δημοκρατίας. Η συνολικοποίησή του με πολιτικούς στόχους ενάντια στο «1%» και τις εταιρείες-κολοσσούς, ενάντια στην περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, ενάντια στο ρατσισμό και στην αστυνομική βαρβαρότητα, για καθολικές και δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίας, ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ παγκόσμια. Με τέτοιους στόχους μπορούν να συνενωθούν οι διεκδικήσεις και οι αγώνες για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειονότητας των εργαζόμενων, των φτωχών, των μειονοτήτων και των μεταναστών σε ένα κοινό μέτωπο-πραγματικό αντίπαλο για κάθε αστική πολιτική.

Πρωταρχική ανάγκη αποτελεί και για τις ΗΠΑ, όπως και για τη χώρα μας και παντού, η συγκρότηση μιας μαζικής διεθνιστικής επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς που θα συμβάλλει σε αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος. Θα κερδίσει το νου και την καρδιά των εκατομμυρίων στην πάλη για την απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης των κυβερνήσεων, την αντικαπιταλιστική ανατροπή, την επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση.

8/1/2021