Η κυβέρνηση -που υποτίθεται θα έσκιζε τα μνημόνια- προχωράει σε χρόνο ρεκορ στη ψήφιση του δεύτερου συνεχόμενου μνημονίου της θητείας της και αναδεικνύεται «μνημονιακότερη» των μνημονιακών. Αποδεικνύεται περίτρανα πως οι περιβόητες διαπραγματεύσεις είχαν ως μοναδικό ενδεχόμενο να αποτελειώσουν, είτε με γκιλωτίνα, είτε δια πυροβολισμού, τα δικαιώματα και τις ανάγκες της νεολαίας και του εργαζόμενου κόσμου. Για άλλη μια φορά γίνεται φανερό πως εντός των ασφυκτικών δεσμών που διαμορφώνει η φυλακή της Ε.Ε. και του χρέους δεν χωρά καμία διαπραγμάτευση, αλλά μόνο ο δρόμος της ρήξης και της ανατροπής!

ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ

Με βάση τις τελευταίες συμφωνίες της λαομίσητης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με την Ε.Ε. και τους μηχανισμούς της, νομοθετήθηκε μια ακόμα σειρά αντιλαϊκών μέτρων μέχρι το 2020. Πλέον συνειδητοποιούμε πως ένα σημαντικό τμήμα της νέας γενιάς, από τότε που άρχισε να συγκροτεί συνείδηση και χαρακτήρα, το μόνο που έχει ζήσει είναι τα σκληρά αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής και την βαρβαρότητα που τα συνόδεψε. Στην Ελλάδα, λοιπόν, σιγά σιγά σχηματίζεται μια ολόκληρη γενιά που ουσιαστικά γεννήθηκε καταδικασμένη στο περιθώριο και τη ζοφερότητα των χρόνων της κρίσης.
Το νέο πακέτο μέτρων συσσωρεύεται στο τοπίο κοινωνικής καταστροφής που έχει δημιουργήσει η επι 7 χρόνια συνεχιζόμενη αντεργατική επίθεση, και διαμορφώνει ένα βάρβαρο τοπίο δίχως μέλλον, ειδικά για την νεολαία. Η κατακόρυφη μείωση του αφορολόγητου πλήττει πρώτα και κύρια τη νεολαία, καθώς θα σημάνει το κόψιμο ενός τουλάχιστον μισθού για τους χαμηλόμισθους, κατηγορία όπου κατα κόρον αποτελείται από τη νέα γενιά, ενώ η μείωση των κοινωνικών δαπανών κατά 447 εκατομμύρια ευρώ θα αποδομήσει τελείως τους τομείς της Υγείας, της Προνοίας, της Παιδείας και θα πετσοκόψει τα ήδη χαμηλά επιδόματα φτώχειας, ανεργίας, εγκυμοσύνης και θέρμανσης. Από το στόχαστρο της «κοινωνικά ευαίσθητης» κυβέρνησης δεν ξεφεύγουν ούτε οι εργασιακές σχέσεις με τη διευκόλυνση των ομαδικών απολύεων, ενώ η υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων είχε την τύχη των..σκισμένων Μνημονίων. Τέλος, οι συντάξεις πετσοκόβονται προκειμένου να μην αχρηστευτούν σε χαρτζιλίκι της νεολαίας για φραπε, όπως κυνικά φρόντισε να μας θυμίσει η κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, όμως, με αυτές τις αλλεπάλληλες αναδιαρθρώσεις η σύνταξη η ασφάλιση η εργασία με δικαιώματα και αξιοπρεπή μισθό μετατρέπονται σε άπιαστο όνειρο για την σημερινή γενιά των millenials.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που καλείται να ζήσει η νεολαία. Η πραγματικότητα των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας, των εξαντλητικών ωραρίων και του μηδενικού ελεύθερου χρόνου. Η πραγματικότητα του συνεχούς άγχους, της ανεργίας και της μετανάστευσης. Στα πλαίσια αυτής το Μνημόνιο αναδεικνύεται σε ανυπέρβλητη και αδιαμφισβήτητη σταθερά της κοινωνικής ζωής, με μόνη επιτρεπόμενη χαραμάδα «ελπίδας» τα λεγόμενα αντίμετρα, που θα ενεργοποιηθούν αν και εφόσον ο «ασθενής» είναι υπάκουος στην εφαρμογή των αιματηρών πλεονασμάτων. Το εργασιακό ζήτημα, όπως διαμορφώνεται στην σύγχρονη ευρωμνημνημονιακή Ελλάδα, είναι η κύρια πλευρά διαμόρφωσης της συνείδησης της σημερινής νεολαίας και μοιάζει να υπακούει σε ένα ανατριχιαστικό δόγμα: oι μισοί άνεργοι με την ταμπέλα του άχρηστου και οι άλλοι μισοί εργαζόμενοι δουλοπάροικοι εργαζομενοι ατελείωτες ώρες – πλέον και τις Κυριακές, όπως υποδεικνύει το 4ο μνημόνιο. Σε αυτή την πραγματικότητα η Παιδεία οδεύει ολοταχώς για να μετατραπεί σε προνόμιο για λίγους και πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο, εναρμονισμένη πλήρως με τις ανάγκες της “αγοράς”.

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Την ίδια στιγμή οι λαοί της περιοχής μας, της Ευρώπης και όλου του κόσμου βρίσκονται αντιμέτωποι περισσότερο από ποτέ με την πολεμική απειλή. Οι ήχοι των όπλων ακούγονται σε όλο και περισσότερες γωνιές του πλανήτη καθιστώντας τον πόλεμο μια ολοένα και πιο γενικευμένη απειλή. Η φρίκη του πολέμου σημαίνει, εκτός των άλλων, ποιοτική αναβάθμιση του τσακίσματος των «εσωτερικού εχθρού», επίθεση δηλαδή σε όποιον τολμά να αντιστέκεται και να αμφισβητεί, και συνολικά σηματοδοτεί μια ανώτερη εκμετάλλευση της νεολαίας και των εργαζομένων. Μια καθολική επίθεση στο επίπεδο ζωής, στα δικαιώματα των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων και στις δημοκρατικές ελευθερίες. Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου- υπό την συνοδεία της Χρυσής Αυγής- μπλέκει τη χώρα μας σε επικίνδυνα πολεμικά παιχνίδια στις πλάτες του λαού και της νεολαίας, με απώτερο σκοπό την ανάκαμψη της ελληνικής ολιγαρχίας και το καλύτερο πλασάρισμα του ελληνικού καπιταλισμού στο διεθνές τοπίο. Εκεί αποσκοπεί ο ανταγωνισμός με την τούρκικη αστική τάξη όσο και αν εμφανίζεται από την κυβέρνηση με τον μανδύα της υπεράσπισης της «πατρίδας», με τη νεολαία να είναι αυτή που θα καλεστεί να γίνει το «κρέας» στα κανόνια των πολεμικών ανταγωνισμών. Η όξυνση της πολεμικής απειλής και η άνοδος του εθνικιστικού λόγου σε όλη την Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, έρχεται να δημιουργήσει ένα ακόμα πιο ασφυκτικό κλοιό γύρω από τη νεολαία. Η επανεκκίνηση της επικίνδυνης κουβέντας για υποχρεωτική στράτευση στα 18 σε συνδυασμό με την σκλήρυνση των όρων στράτευσης για τους φαντάρους έρχεται να προσδώσει σε ανώτερο βαθμό χαρακτηριστικά υπακοής και πειθάρχησης στην νέα γενιά. Το ετοιμοπόλεμο κλίμα που ενορχηστρωμένα προωθείται από τους αστικούς μηχανισμούς ενισχύει την όξυνση της εσωτερικής καταστολής των κοινωνικών αγώνων στο όνομα μια «αναγκαίας εσωτερικής ασφάλειας» στα πλαίσια διασφάλισης της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Η ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΑΙΤΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ;

Όλα τα παραπάνω έχουν μια και βασική αιτία: τον καπιταλισμό και την βαθιά ιστορική δομική του κρίση. Το κεφάλαιο, οι τραπεζίτες και οι πολυεθνικές για να ξεπεράσουν την κρίση τους και να ενισχύσουν την μηχανή του κέρδους ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους, συντρίβουν τα λαϊκά δικαιώματα, καταργούν την δημοκρατία τα δημόσια αγαθά και τις λαϊκές ελευθερίες, σπέρνουν πολέμους και καταστροφή, και το κυριότερο: σημαντικά τους τμηματα πλουτίζουν και βγαίνουν ισχυρότερα από αυτοί την ιστορία. Όπλα τους σε αυτήν την βάρβαρη επίθεση είναι η ΕΕ και οι κυβερνήσεις τους σε όλη την Ευρώπη και φυσικά και η δική μας κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Με περισσή αυταρέσκεια ο γνωστός τραπεζίτης Γουόρεν Μπάφετ λέει: «Φυσικά και υπάρχει ταξικός πόλεμος και είναι η τάξη μου, οι πλούσιοι, οι οποίοι τον διεξάγουν και τον κερδίζουν». Χρέος μας είναι να τον διαψεύσουμε! Η τάξη του, οι πλούσιοι, ούτε ανίκητοι είναι, ούτε αυτοδίκαια έχουν κληρονομήσει τη γη και τον πλούτο της.

Η ΥΠΟΓΕΙΑ ΟΡΓΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΕΙΜΑΡΡΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Η νέα γενιά και το κίνημα της μπορούν και πρέπει να σηκώσουν το γάντι και να πρωταγωνιστήσουν στην ιστορικών διαστάσεων κοινωνική πολιτική και ιδεολογική αναμέτρηση που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Η άρνηση του εφιαλτικού παρόντος των μνημονίων, της ανεργίας και του πολέμου να μετατραπεί σε ορμητικό πολιτικό σχέδιο με πρόγραμμα και κατεύθυνση για την σφυρηλάτηση του μέλλοντος που μας αναλογεί.

Αυτό απαιτεί την συγκρότηση ενός μαζικού νεολαιίστικου κινήματος πλάι σε ένα νέο ταξικάανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα. Ενός κινήματος με συνέχεια, με ενιαίο και συνολικό χαρακτήρα, με ανατρεπτικά αιτήματα πάλης ικανά να ενώσουν την εργατική με την φοιτητική νεολαία, τους μαθητές με τους νέους άνεργους. Με πυρήνα την σύγχρονη χάρτα αναγκών και δικαιωμάτων της νέας γενιάς, ικανή να εμπνεύσει τη νεολαία και να δώσει στους αγώνες ανώτερη ποιότητα προοπτική και βάθος. Με στόχο την δημιουργία και αναβάθμιση των δομών και μορφών οργάνωσης του αγώνα, στην λογική της μαχητικής επιβολής και του μαζικού πολιτικού εκβιασμού κόντρα στην ηττημένη διαχειριστική λογική και τον ομαλό κοινοβουλευτικό δρόμο. Δομές ικανές να αμφισβητήσουν την εξουσία του κεφαλαίου των κυβερνήσεων και ολοκληρώσεων του και να υπηρετήσουν τον σκοπό της ρήξης και της ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής και των φορέων της, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, της ΕΕ και του ΔΝΤ, δύο όροι απαραίτητοι και καθοριστικοί για να πάνε τα πράγματα αλλιώς. Σήμερα, ανοίγεται με νέα ένταση ένα σαφές δίλημμα μπροστά στη νεολαία και τον εργαζόμενο κόσμο. Την οργή του θα την αφήσει να την διαχειριστεί ξανά κάποιος άλλος «εξ ονόματός τους» στα έδρανα της βουλής και στα meeting με τους υπαλλήλους της διεθνής καπιταλιστικής ολιγαρχίας, ή θα πάρουν οι ίδιοι την τύχη τους στα χέρια τους οικοδομώντας ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής του υπάρχοντος θλιβερού παρόντος και μέλλοντος που τους ετοιμάζουν. Το φοιτητικό κίνημα αποτελώντας ραχοκοκαλιά του νεολαιίστικου κινήματος έχει την δυνατότητα να παίξει το ρόλο πυροδότη της εμφάνισης της νεολαίας στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης. Κόμβος στην διαδικασία αυτή αποτελεί η μάχη ενάντια στην επικείμενη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

ΜΕ ΠΟΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ;

Σε αυτό το δίλημμα κρίνεται και θα κριθεί και η αριστερά, το πολιτικό πλαίσιο που θα προβάλει, το αγωνιστικό σχέδιο που θα υπηρετήσει και το αν τελικά θα εγκλωβιστεί και αυτή στην άρνηση της ρήξης ή σε κοινοβουλευτικά παιχνίδια, ή αν θα συμβάλει σε μια πολιτική και ένα μέτωπο που θα κοιτάει τον εχθρό στα μάτια και θα τολμά να τα βάζει με τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου. Για ένα μέτωπο και μια πολιτική, τελικά, που θα είναι πέρα από τους πεπατημένους δρόμους και τον ορίζοντα του δήθεν «εφικτου», για μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική πολιτική και μέτωπο.

Το ΚΚΕ αρνείται να θέσει το ζήτημα της ρήξης με την αστική πολιτική στο σήμερα μεταθέτοντας το στο αόριστο μέλλον της λαϊκής εξουσίας, με συνέπεια να απονεκρώνει το κίνημα από τις αναγκαίες πολιτικές διεκδικήσεις και να το προσανατολίζει αποκλειστικά σε οικονομικά αιτήματα. Αντί να εμπνέει το λαό για την αναγκαία σύγκρουση με την φυλακή της ΕΕ και του ευρώ, ενσωματώνει την αστική τρομουστερία σχετικά με τις συνέπειες της ρήξης για τους εργαζόμενους και την νεολαία εισπράτοντας τα συγχαρητήρια από το αστικό πολιτικό προσωπικό. Η αδυναμία του να αναμετρηθεί με τον πραγματικό αντίπαλο, το οδηγεί σε μια ανθρωποφαγική «εκκαθάριση» του τοπίου στα αριστερά του, πλευρά της οποίας ήταν και η εξαιρετικά βίαιη επίθεση στις δυνάμεις της Ε.Α.Α.Κ. Η ΛΑΕ, από την άλλη, θέτοντας ως άνω όριο της πολιτικής της πρότασης της είσοδο στην βουλή και την δημιουργία μιας πραγματικής «αριστερής κυβέρνησης», υιοθετεί ένα ρηχό πολιτικό πρόγραμμα αντίστοιχο του παλιού «καλού» ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Για αυτό τον λόγο εξαντλείται μόνο σε προτάσεις εκλογικής συνεργασίας, χωρίς να διστάζει να εντάσσει σε αυτό το πλαίσιο ακόμα και ξενοφοβικές δυνάμεις όπως το ΕΠΑΜ. Την ίδια στιγμή στο κίνημα εξαντλεί την αγωνιστική της τακτική στον να ακολουθεί τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό των Γ.Σ.Ε.Ε –Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΡΑΥΓΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!

Εντός αυτού του πλαισίου αντικειμενικά οι φοιτητικές εκλογές στις 24 Μάη θα είναι η πρώτη σφυγμομέτρηση της νεολαίας για το 4ο μνημόνιο και την προώθηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όπως την παρουσίασε πρόσφατα ο Τσίπρας.

Η συντριπτική πλειοψηφία της σπουδάζουσας νεολαίας έχει συμφέρον να ψηφίσει κόντρα στην λογική των αστικών επιτελείων της Ε.Ε που θεωρούν ότι η εκπαίδευση για να είναι επιτυχημένη πρέπει να είναι εναρμονισμένη πλήρως με τις ανάγκες της αγοράς. Κόντρα στην υποχρηματοδότηση και τους ισοσκελίσμένους προυπολογισμούς που απαιτούν ευέλικτα πανεπιστήμια για λίγους, οφείλει να υπερασπιστεί το δικαίωμα της πληττόμενης νεολαίας στην μόρφωση. Να κάνει παντιέρα της την ανάγκη των νέων για εύρεση αξιοπρεπούς εργασίας με μοναδική προϋπόθεση το πτυχίο, για μόνιμη, σταθερή δουλειά με συλλογικές συμβάσεις, χωρίς εξαντλητικά ωράρια, με μισθούς που να καλύπτουν τις ανάγκες τους και πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα. Να δώσει ένα τελεσίγραφο σε όλο τον συμφερτό των αστικών επιτελείων διατρανώνοντας πως εκεί που ζούμε, σπουδάζουμε και δουλεύουμε κάνουμε κουμάντο εμείς, ενάντια στην επιχειρούμενη αστυνόμευση του πανεπιστημίου και ποινικοποίηση του συνδικαλισμού. Ενάντια στα πολιτικά αποστειρωμένα πανεπιστήμια να προτάξει το πανεπιστήμιο εκείνο που θα ναι κέντρο πολιτικοποίησης και κοινωνικοποίησης των φοιτητών διευρύνοντας τον ορίζοντα και τον τρόπο σκέψης της νεολαίας. Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση είναι δύσκολη και ο εχθρός φαντάζει ανίκητος. Η αλήθεια είναι πως με περίσσιο θράσος το σύνολο του αστικού στρατοπέδου, από τις καθεστωτικές ΔΑΠ – ΠΑΣΠ μέχρι την κυβέρνηση και την Ε.Ε., προσπαθούν να εδραιώσουν το ιδεολόγημα πως τα ΠΑΝΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. Προσπαθούν να μας πείσουν πως το παιχνίδι κρίθηκε, ο λαός πάλεψε ενάντια στα μνημόνια αλλά έχασε ολοκληρωτικά, η νεολαία ηττήθηκε και πως πλέον το μόνο μέλλον που προδιαγράφεται είναι αυτό που θα προμηνύεται με μνημόνια, με συνέχιση των αντιλαϊκών πολιτικών, μεγαλύτερη καταστολή κ.ο.κ. Παρόλ’ αυτά όλα τα παραπάνω αποτελούν την ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Η άλλη μισή, είναι πως πλατιά και μαζικά ρεύματα της νεολαίας δεν έχουν αποδεχτεί την ήττα και δεν έχουν ενσωματώσει την ηττοπάθεια. Αντίθετα, όπως φάνηκε και στις πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στο 4ο μνημόνιο ψάχνουν και αφουγκράζονται δρόμους διεξόδου και υπέρβασης της μαύρης πραγματικότητας στην οποία μας έχουν καταδικάσει. Με όπλο μας τις ιστορικές παρακαταθήκες και τις λαμπρές εμπειρίες που κουβαλάμε από την πλούσια κληρονομιά του λαϊκού κινήματος, αλλά και τις καινοτόμες – πρωτοποριακές μορφές πάλης και διεκδίκησης που γεννιούνται από τους σύγχρονους αγώνες και εξεγέρσεις της νεολαίας σε διεθνές επίπεδο, σα νεολαία μπορούμε και πρέπει να παλέψουμε για να βγάλουμε μπροστά τα δικά μας συμφέρονται και τις δικές μας ανάγκες. Κόντρα στο σαθρό ιδεολόγημα πως «παίξαμε και χάσαμε», κόντρα στις προσταγές του αστικού μπλοκ πως τώρα πρέπει να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και να υποταχτούμε, κόντρα στις λογικές περί τέλους της ιστορίας σε κάθε μαζική διαδικασία του φοιτητικού κινήματος παίρνουμε θέση μάχης. Δεν χαρίζουμε τους συλλόγους μας στην απάθεια και την απογοήτευση, δεν χαρίζουμε τις ζωές μας και το μέλλον μας σε όσους μας πετάνε στο βούρκο της ανεργίας, της ανασφάλειας, της φτώχειας και της
εξαθλίωσης.

Η αποχή δεν είναι λύση. Πάρε θέση / Μην αφήσεις χώρο σε όσους σου ληστεύουν τη ζωή.

Η ψήφος στην ΕΑΑΚ είναι ψήφος εμπιστοσύνης στη διεκδίκηση, όχι στην υποδούλωση της ζωής μας, διαβατήριο αγώνα και όχι εργασιακής περιπλάνησης. Η ενδυνάμωση της ΕΑΑΚ είναι ψήφος ενδυνάμωσης της ανυποχώρητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς, είναι ψήφος με τα μάτια στραμμένα στην επόμενη μέρα των εκλογών για τους ανυποχώρητους αγώνες και την ανατρεπτική αντικαπιταλιστική αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή μας. Σε αυτή την υπόθεση θα συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις πρώτα και κύρια για την αναγέννηση του φοιτητικού κινήματους και της δημοκρατικής αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής ΕΑΑΚ των νέων μεγάλων κονωνικών αναμετρήσεων.

νεολαία  Κομμουνιστική Απελευθέρωση

οργάνωση της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α